Przejdź do zawartości

Czesław Szyndler

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czesław Szyndler
Czech
Ilustracja
pułkownik uzbrojenia pułkownik uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia

6 czerwca 1892
Warszawa

Data i miejsce śmierci

16 kwietnia 1950
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

od 1914

Siły zbrojne

c. i k. Armia
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Wytwórnia Amunicji nr 2

Stanowiska

kierownik wytwórni

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Żelazny (1813) II Klasy
Multimedia w Wikimedia Commons

Czesław Szyndler ps. „Czech”[1] (ur. 6 czerwca 1892 w Warszawie, zm. 16 kwietnia 1950 w Londynie) – pułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, inżynier, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 6 czerwca 1892 w Warszawie, w rodzinie Eustachego i Stefanii z Drozdowskich[2][1].

W latach 1907–1911 działał w Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, a następnie w Związku Strzeleckim, w którym ukończył kurs oficerski[2]. W 1911 rozpoczął studia na Wydziale Górnictwa Naftowego Politechniki Lwowskiej[2] i został członkiem zwyczajnym Bratniej Pomocy[3].

6 sierpnia 1914 wstąpił do oddziałów strzeleckich, po czym został przydzielony do 2 pułku piechoty Legionów Polskich na stanowisko komendanta plutonu w 3. kompanii[2]. 29 września tego roku został mianowany chorążym piechoty, a 20 października awansowany na podporucznika piechoty[4]. Po bitwie pod Mołotkowem (29 października 1914) objął komendę nad 3. kompanią[2]. 20 maja 1915 został mianowany komendantem plutonu w X randze[5] (porucznikiem piechoty z dniem 26 maja 1915[4]). W czerwcu tego roku ranny w nogę podczas działań w Besarabii, leczył się w Szpitalu Rezerwowym nr 1 w Wiedniu, a następnie do 30 sierpnia 1915 w Szpitalu Garnizonowym nr 15 w Krakowie[6][7]. Po rekonwalescencji służył przez krótki czas w 2. kompanii uzupełniającej oraz w c. k. Komendzie II Brygady Legionów Polskich[2]. 15 grudnia 1915 komendant Legionów Polskich gen. Karol Durski-Trzaska mianował go komendantem kompanii w X randze[8]. 1 listopada 1916 został awansowany na kapitana piechoty[4]. Do 10 listopada 1917 kontynuował służbę w 2 pp[2]. 29 kwietnia 1917 został wymieniony w spisie oficerów, podoficerów i żołnierzy skierowanych na 2. Kurs Wyszkolenia[2]. Po 10 listopada 1917 służył w Polskiej Sile Zbrojnej[2]. 15 października 1918 Rada Regencyjna zatwierdziła jego awans na majora[9]. W tym samym miesiącu, w Ostrowi Łomżyńskiej, był komendantem legionistów uwolnionych z obozu internowania w Szczypiornie, a w listopadzie komendantem dwóch kursów wyszkolenia złożonych z tych legionistów[10]. Później był dowódcą III batalionu 2 pułku piechoty Polskiej Siły Zbrojnej w Cytadeli Warszawskiej[11]. 10 grudnia 1918 zastąpił kapitana Stanisława Parczyńskiego ps. „Młot” na stanowisku komendanta Obozu Szkolnego w Jabłonnie[12].

11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera. Pełnił wówczas służbę w 46 pułku piechoty na stanowisku dowódcy batalionu zapasowego[13]. 30 kwietnia 1921 został przeniesiony do 52 pułku piechoty na stanowisko dowódcy batalionu zapasowego[14][15]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 5. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 52 pp[16]. Później został przeniesiony do 54 pułku piechoty w Tarnopolu i odkomenderowany na Politechnikę Warszawską celem ukończenia studiów[17][18]. Uzyskał dyplom inżyniera na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej[2].

Następnie został przeniesiony do korpusu oficerów uzbrojenia i przydzielony do Inspekcji Technicznej Uzbrojenia na stanowisku inspektora amunicji[19][1]. W 1926 był dwa razy karany dyscyplinarnie przez komendanta miasta Warszawy (siedmioma dniami aresztu domowego za niewykonanie rozkazu Komendy Miasta i trzema dniami aresztu domowego za nieznajomość przepisów dyscyplinarnych)[20]. Z dniem 1 października 1930 został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Przeciwgazowego w Warszawie na stanowisko zastępcy kierownika instytutu[21][22]. 29 stycznia 1932 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1932 stopień pułkownika w korpusie oficerów uzbrojenia i 1. lokatą[23][24]. W grudniu 1932 został przeniesiony do Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko inspektora[25]. Później został przeniesiony do Wytwórni Amunicji nr 2 w Rembertowie na stanowisko kierownika wytwórni[26]. Był członkiem Związku Legionistów Polskich, referentem organizacyjnym Komendy Koła 2 pułku piechoty Legionów i komendantem oddziału tegoż koła w Warszawie[27]. W 1933 był wiceprezesem Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej[28]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 ewakuował się do Rumunii[29].

Zmarł 16 kwietnia 1950 w Londynie[2]. Został pochowany na St Mary's Catholic Cemetery w dzielnicy Kensal Green[30]. W tym samym grobie została pochowana Maria Dioniza Szyndler z Głowackich (1901–1978)[30]. Miał troje dzieci: Marię (ur. 20 lutego 1920), Jerzego (ur. 19 czerwca 1921) i Teresę (ur. 21 sierpnia 1926)[31].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-08-15]..
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Żołnierze Niepodległości : Szyndler Czesław Mieczysław, ps. „Czech”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-08-15].
  3. ↑ Sprawozdanie 1911 ↓, s. 19.
  4. ↑ a b c Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 5.
  5. ↑ Rozkaz Nr 129. „Goniec Polowy Legionów : Dziennik rozporzadzeń Komendy Legionów Polskich”. 4, s. 2, 1915-05-29. Piotrków. .
  6. ↑ II Lista strat 1915 ↓, s. 31.
  7. ↑ III Lista strat 1915 ↓, s. 31.
  8. ↑ Rozkaz Nr 178. „Goniec Polowy Legionów : Dziennik rozporzadzeń Komendy Legionów Polskich”. 12, s. 2, 1916-01-15. Lwów. .
  9. ↑ Dz. Rozp. Kom. Wojsk. Nr 1 z 28 października 1918, s. 4.
  10. ↑ Waliś 2017 ↓, s. 210, 309.
  11. ↑ Szczepański 2020 ↓, s. 143.
  12. ↑ Szczepański 2020 ↓, s. 143, 145.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 23 czerwca 1920, s. 501.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 21 maja 1921, s. 971.
  15. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 165.
  16. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 228.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 278, 399.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 254, 342.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓.
  20. ↑ Wykaz oficerów sztabowych broni i służb w stopniach pułkowników i podpułkowników ze starszeństwem 1919r., 1923r., 1924r.. [w:] sygn. 701/1/121, s. 483 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. [dostęp 2022-08-17].
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 302.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 295, 848.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 30 stycznia 1932, s. 97.
  24. ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 352.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 426.
  26. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 885.
  27. ↑ Sprawozdanie 1938 ↓, s. 90, 91.
  28. ↑ Dziesięciolecie Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej 1923–1933. Chrystian Mieczysław Kretowicz (red.) Zenon Wyrzykowski (red.). Warszawa: 1933, s. 16..
  29. ↑ Józef Sarnecki: Sprawozdanie. [w:] B.I.12d, s. 166, 167 [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, styczeń 1940. [dostęp 2022-08-17].
  30. ↑ a b The Polish Heritage Society UK Ltd. : Honours : Polish Graves in North, West & South London cemeteries and churches. The Polish Heritage Society UK Ltd.. [dostęp 2022-08-16]..
  31. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 26 stycznia 1923, s. 68.
  33. ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
  34. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-08-15]..
  35. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  36. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 362.
  37. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-08-15]..
  38. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 295.
  39. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-08-15]..
  40. ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  41. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-08-15]..
  42. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-08-15]..
  43. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
  44. ↑ Verzeichnis űber jene Angehörigen der Polnischen Legion welche mit dem preuß. Eisernen Kreuz 2. Klasse ausgezichnet wurden. [w:] sygn. I.120.1.383, s. 23, 24 [on-line]. Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2022-08-15].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Czesław_Szyndler&oldid=74813277”