Długopole Górne
50°13′22″N 16°38′40″E/50,222778 16,644444| wieś | |
 Dwór empirowy w Długopolu Górnym | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
360–390[2] m n.p.m. |
| Liczba ludności (III 2011) |
762[3] |
| Strefa numeracyjna |
74 |
| Kod pocztowy |
57-520[4] |
| Tablice rejestracyjne |
DKL |
| SIMC |
0853688 |
Położenie na mapie gminy Międzylesie  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego  | |
| 50°13′22″N 16°38′40″E/50,222778 16,644444[1]
| |
Długopole Górne[5] (niem. Oberlangenau[6]) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Międzylesie.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Długopole Górne to luźno zabudowana wieś łańcuchowa o długości około 3 km, leżąca nad Nysą Kłodzką, w Obniżeniu Bystrzycy Kłodzkiej, pomiędzy Długopolem-Zdrój na północy i Domaszkowem na południu, na wysokości około 360–390 m n.p.m.[2]
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Osadnictwo w rejonie Długopola Górnego sięga przełomu X i XI wieku o czym świadczy istniejące tu do dzisiaj grodzisko[7]. Jest to jedyne znane grodzisko wczesnośredniowieczne w Kotlinie Kłodzkiej[8]. We wczesnym średniowieczu istniała tu parafia, jedna z najstarszych na ziemi kłodzkiej[7]. Jako oddzielna wieś Długopole Górne było wzmiankowane po raz pierwszy w roku 1346 w związku z przekazaniem tutejszego sołectwa Glubosom z Zamku Szczerba[7]. Położenie wsi przy głównym szlaku handlowym zaowocowało jej szybkim rozwojem[7]. W 1840 roku w miejscowości było 119 budynków, w tym: kościół, szkoła katolicka, 2 młyny wodne, olejarnia, tartak, bielnik i 32 warsztaty tkackie[2].
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są obiekty[9]:
- kościół parafialny pw. śś. Piotra i Pawła z 1595 roku, przebudowany w stylu barokowym w XVIII w.[7], wzmiankowany w 1355, nowy wzniesiony ok. XV w., obecna świątynia powstała na jego miejscu. Gotycka wieża z renesansowym hełmem, chrzcielnica z 1600, barokowy ołtarz główny i rzeźby m.in. św. Jana Nepomucena z XVIII w.
- kaplica cmentarna przy kościele, z XVIII wieku[10],
- dwór empirowy, dom nr 70, z XIX w.,
- dwór barokowy, dom nr 165, z pierwszej połowy XVIII w., przebudowany na początku XIX wieku,
- chałupa, nr 41, z początku XIX w.
Inne zabytki[2]:
- szkoła z 1882 roku, przebudowana w drugiej połowie XIX w.,
- liczne domy mieszkalne i gospodarcze z XIX i XX w.,
- grodzisko z X–XII w.
Osoby związane z Długopolem Górnym
[edytuj | edytuj kod]- Paul Hoecker – niemiecki malarz, mieszkał w Długopolu Górnym od 1901 roku aż do śmierci w 1910 roku[2].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Kościół śś. Piotra i Pawła -
-
-
Remiza OSP -
Kamieniołom piaskowca
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Długopole
- Długopole Dolne
- Długopole-Zdrój
- Piaskowiec Długopole
- Dwór barokowy w Długopolu Górnym
- Dwór empirowy w Długopolu Górnym
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 24237
- ↑ a b c d e Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 15: Kotlina Kłodzka i Rów Górnej Nysy. Wrocław: I-BiS, 1993, s. 98-103. ISBN 83-85773-06-1.
- ↑ GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 228 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanychz dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. Nr 142, poz. 262)
- ↑ M. Choroś, Ł. Jarczak, Słownik nazw miejscowych Dolnego Śląska, Opole 1995, s. 33.
- ↑ a b c d e Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak: Ziemia Kłodzka. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2010, s. 314, 315. ISBN 978-83-89188-95-3.
- ↑ zgrit.uni.wroc.pl: Turystyka kulturowa na Dolnym Śląsku – wybrane aspekty. Tom II. [dostęp 2014-10-26]., str. 29
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 76. [dostęp 2012-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 marca 2017)].
- ↑ Janusz Czerwiński, Ryszard Chanas: Dolny Śląsk – przewodnik. Warszawa: Sport i Turystyka 1977, s. 147
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 15: Kotlina Kłodzka i Rów Górnej Nysy. Wrocław: I-BiS, 1994, ISBN 83-85773-06-1
- Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak, Iwona Chomiak, Ziemia Kłodzka, Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2010, ISBN 978-83-89188-95-3, OCLC 751422625.
| Miasto | |
|---|---|
| Wsie | |
| Dawna miejscowość |
