Dan Malloy
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| 88. Gubernator stanu Connecticut | |
| Okres |
od 5 stycznia 2011 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
Dan Malloy, właśc. Dannel Patrick Malloy (ur. 21 lipca 1955 w Stamford) – amerykański polityk, członek Partii Demokratycznej. W latach 1995-2009 zajmował stanowisko burmistrza Stamford. W latach 2011-2019 gubernator stanu Connecticut.
Jako dziecko miał poważne kłopoty zdrowotne m.in. z poruszaniem się i z przyswajaniem wiedzy. Jako siedemnastolatek trzykrotnie przyjmował sakrament namaszczenia chorych[1]. Mimo tych trudności zdołał pójść na studia. Jest absolwentem prawa na Boston College, po którego ukończeniu w 1980 został prokuratorem na nowojorskim Brooklynie, gdzie pracował przez cztery lata. Następnie powrócił do rodzinnego Stamford, gdzie podjął praktykę adwokacką w jednej z tamtejszych kancelarii. Równolegle z karierą prawniczą, w latach 1983-1994 był członkiem Komisji Finansów we władzach samorządowych Stamford. W 1995 został wybrany na burmistrza miasta, prezentując program wyborczy, w którym szczególny nacisk położył na kwestię ograniczenia przestępczości i poprawy bezpieczeństwa w mieście. W 2006 po raz pierwszy ubiegał się o nominację Partii Demokratycznej do startu w wyborach gubernatorskich, lecz został pokonany w prawyborach przez Johna DeStefano, burmistrza innego z głównych miast stanu, New Haven[2]. Ostatecznie wybory te zakończyły się reelekcją Jodi Rell, urzędującej gubernator i członkini Partii Republikańskiej.
22 maja 2010 został oficjalnym kandydatem Demokratów w kolejnych wyborach gubernatorskich, przewidzianych na listopad tego samego roku[3]. Jego kontrkandydatem ze strony Republikanów był Tom Foley, były ambasador USA w Irlandii. Po bardzo zaciętej kampanii Malloy wygrał wybory różnicą niespełna siedmiu tysięcy głosów na ok. 1,145 mln głosów oddanych[4]. 5 stycznia 2011 został zaprzysiężony na nowy urząd, stając się osiemdziesiątą ósmą osobą w historii pełniącą to stanowisko.
W wyborach gubernatorskich 2018 wraz ze swoją zastępczynią Nancy Wyman wycofali się z ubiegania o reelekcję. Głównym powodem tego były przyczyny osobiste oraz chęć wycofania się z polityki[5][6][7]. Ich następcami z kadencją od 9 stycznia 2019 roku są na stanowisku gubernatora Ned Lamont oraz w roli zastępcy Susan Bysiewicz[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Susan Haigh: AP Interview: Malloy overcame dyslexia, physical struggles. ctpost.com, 2006-05-30. [dostęp 2011-09-09]. (ang.).
- ↑ Wyniki prawyborów demokratycznych w Connecticut w 2006 roku. wtnh.com, 2006-08-09. [dostęp 2011-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-10)]. (ang.).
- ↑ Christopher Keating: Dannel Malloy Wins Democratic Endorsement For Governor. courant.com, 2010-05-23. [dostęp 2011-09-09]. (ang.).
- ↑ Oficjalne wyniki wyborów stanowych w Connecticut w 2010 roku. [dostęp 2011-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-10)]. (ang.).
- ↑ Dan Haar, Love Malloy Or Hate Him, He’s No Lame Duck In His Seventh Year - Hartford Courant [online], Hartford Courant, 1 lutego 2018 [dostęp 2021-06-14] [zarchiwizowane z adresu 2018-01-01] (ang.).
- ↑ Susan Haigh, Wyman says she won't run for Connecticut governor in 2018 [online], AP NEWS, 16 listopada 2017 [dostęp 2021-06-14] (ang.).
- ↑ Susan Haigh, Connecticut governor will not seek re-election to third term [online], WJAR, 14 kwietnia 2017 [dostęp 2021-06-14] (ang.).
- ↑ Wyniki wyborów gubernatorskich w Connecticut w 2018 roku [online], The Green Papers [dostęp 2021-06-14].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]