Dan Morgan
| Data i miejsce urodzenia |
3 lipca 1873 |
|---|---|
| Data śmierci |
7 lipca 1955 |
| Zawód, zajęcie |
bokser, menedżer bokserski |
Dan Morgan (ur. 3 lipca 1873 w Nowym Jorku, zm. 7 lipca 1955 tamże[1]) – amerykański menedżer bokserski.
Startował jako bokser, najpierw amatorski, a od 1894 zawodowy, ale gdy Phil Kelley znokautował go w 15. rundzie pojedynku w Brooklyn's Pelican Club, zrezygnował z kariery zawodniczej i został bokserskim menedżerem[2].
W 1904 otworzył pierwsze, jak twierdził, biuro menedżera w Nowym Jorku. jego najbardziej znanymi podopiecznymi byli zawodowi mistrzowie świata Al McCoy, Battling Levinsky i Jack Britton. Doprowadził do serii dwudziestu walk bokserskich pomiędzy Brittonem a Tedem „Kidem” Lewisem[1].
Zakończył działalność w 1925 z powodów zdrowotnych, ale na emeryturze wspierał promotorów Mike’a Jacobsa i Jima Norrisa. Pomagał również Maxowi Schmelingowi w czasie, gdy pokonał przez nokaut Joe Louisa. Twierdził, że dopomógł Jamesowi Braddockowi w zdobyciu mistrzostwa świata w walce z Maxem Baerem, gdy umieścił przy ringu atrakcyjną blondynkę, która odciągała uwagę Baera[2].
Był znany z gadatliwości, która sprawiła, że nadano mu ironiczny przydomek Dumb Dan (niemy Dan)[1].
Został wybrany w 2000 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Dan Morgan [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-06-24] (ang.).
- ↑ a b James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 736. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).