Prijeđi na sadržaj

Danilo III

Izvor: Wikipedija
Danilo III
Datum smrti 7. april 1396.
Prethodnik Jefrem
Naslednik Sava V

Danilo III je bio srpski patrijarh (13901396) i crkveni pisac.

Njegov period je obeležilo dvovlašće u srpskoj crkvi. U patrijaršijskoj prestonici u Peći, u Zemlji Brankovića, je stolovao patrijar Jefrem. U Moravskoj Srbiji je stolovao Danilo, proglašen za patrijarha u Žiči.

Patrijarh Danilo III je u dinastičkom sukobu bio naklonjen Lazarevićima.[1] On je svojim spisima intenzivno radio na stvaranju kulta kneza Lazara i kosovskog mita.[2]

Život

[uredi | uredi kod]

Nakon pogibije kneza Lazara u Kosovskom boju, maloletni Stefan Lazarević je uz pomoć majke Milice preuzeo vlast u Srbiji. Oni su 1390. godine sazvali sabor u Žiči, na kome je Danilo III izabran za pećkog patrijarha, čime je došlo do dvovlašća u srpskoj crkvi. U narednom periodu, postojala su dva "pećka patrijarha", Jefrem u Peći (1375—1399), u oblasti Brankovića, i Danilo III u Žiči (1390—1396), u oblasti Lazarevića.

Sarkofag kneza Lazara u Ravanici.

Patrijarh je 1390. godine na saboru potvrdio odluku kneginje Milice, da Srbija postane vazalna Otomanskom carstvu.[3]

U avgustu 1392. godine, na dvoru Brankovića u Prištini je boravila kneginja Milica.[4] Malo potom, Vuk Branković je dozvolio odnošenje moštiju kneza Lazara iz njegove prestonice Prištine, u manastir Ravanicu u Srbiji.[4] Patrijarh Danilo je zemne ostatke poginulog kneza Lazara preneo iz hrama Svetog Spasa u Prištini (Zemlja Brankovića), u manastir Ravanicu (u Srbiji), kanonizovao ga za sveca, i stvaranjem nove svetorodne loze dao legitimitet Stefanu Lazareviću kao nasledniku prestola.[1]

Patrijarh Danilo se pominje u jednoj povelji kneza Stefana, u darovnici monahinje Evgenije i njenih sinova Stefana i Vuka, koja je izdata u Novom Brdu 1395. godine, u kojoj se Danilo naziva patrijarhom srpskim i primorskim. Patrijarh Danilo se pominje i u nedatovanom zapisu u rukopisnom prologu manastira Dečana koji je ovom manastiru poklonio eklisijarh Varlaam.

Patrijarh Danilo je umro 7. aprila, ali godina njegove smrti nije poznata.

Spisi

[uredi | uredi kod]

Neki od poznatih spisa patrijarha Danila su:

  • Služba kralju Milutinu
  • Služba knezu Lazaru
  • Pohvalno slovo o knezu Lazaru (neki smatraju da je autor nepoznat[5][6])
  • Povesno slovo knezu Lazaru (neki smatraju da je autor nepoznat[5])

U delima nastalim pre Kosovske bitke nastavlja književnu tradiciju veličanja loze Nemanjića: Služba kralju Milutinu, sa prološkim žitijem (1380), prološka žitija sv. Save i sv. Simeona.

Jedan je od tvoraca kosovskog kulta. Neki mu pripisuju Pohvalno slovo o knezu Lazaru pre 1393. godine, koje spada među najlepša dela srednjovekovne srpske književnosti. Pohvalno slovo je beseda držana na godišnjicu Lazareve smrti. Od ostalih spisa razlikuje se i po radosnom, pobedničkom raspoloženju, u kojem nema ni senke tragike[5], a Lazar slavi se kao pobeditelj Turaka i đavola.[6]

Knezu Lazaru posvetio je osim Pohvalnog slova, takođe i Službu knezu Lazaru, Prološko žitije, odn. Sinaksar, i Povesno slovo knezu Lazaru (svi nastali 1391. ili 1392. godine povodom prenosa Lazarevih moštiju).[7] Iako žanrovski različiti, svi ovi tekstovi simbolizuju Lazarevo velikomučeništvo i nadmoć “carstva nebeskog” nad “carstvom zemaljskim”, čime je utemeljen i crkveni kult kneza Lazara.

Prevedeni spisi

[uredi | uredi kod]

Sledeći Danilovi spisi su prevedeni na savremeni srpski jezik:

  • Sinaksar (prevod na savremeni jezik Đorđe Radojičić), u „Antologija stare srpske književnosti (XI/XVIII veka)“, Beograd, 1960, 119-122.
  • Slovo pohvalno knezu Lazaru (preveo na savremeni jezik Dimitrije Bogdanović), Savremenik 37 (1973), 265-274.
  • Sabrani spisi, prevela i priredila Radmila Marinković (u rukopisu, priređeno za ediciju Stara srpska književnost u 24 knjige, “Prosveta” i SKZ, knj. 8).

Literatura

[uredi | uredi kod]
  • „Danilo III”. Narodna enciklopedija. Zagreb: Bibliografski zavod. 1927. 
  • Dimitrije Bogdanović: Istorija stare srpske književnosti, Beograd, SKZ, 1980.
  • Đorđe Trifunović: Kratak pregled jugoslovenskih književnosti srednjega veka, Beograd, Filološki fakultet Beogradskog univerziteta, 1976.
  • Dejan Mihailović: Vizantijski krug (Mali rečnik ranohrišćanske književnosti na grčkom, vizantijske i stare srpske književnosti), Beograd, „Zavod za udžbenike“, 2009, str. 54.

Izvori

[uredi | uredi kod]
  1. 1,0 1,1 „Vuk nije bio Branković”. Arhivirano iz originala na datum 2014-04-26. Pristupljeno 2014-05-08. 
  2. Стара српска књижевност
  3. John V. A. Fine, The Late Medieval Balkans, (str. 412), 2009.
  4. 4,0 4,1 John V. A. Fine, The Late Medieval Balkans, (str. 414), 2009.
  5. 5,0 5,1 5,2 Jovan Deretić: Kratka istorija srpske književnosti
  6. 6,0 6,1 „Књижевна баштина Крушевца”. Arhivirano iz originala na datum 2014-06-19. Pristupljeno 2013-03-03. 
  7. http://www.istorijskabiblioteka.com/art:stara-srpska-knjizevnost#toc5

Povezano

[uredi | uredi kod]
Prethodnik:
Sveti Jefrem
pećki patrijarh
13901396.
Nasljednik:
Sava V