Μετάβαση στο περιεχόμενο

Deep Purple

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Deep Purple
Οι Deep Purple το 2013.
Πληροφορίες
ΠροέλευσηΧέρτφορντ, Αγγλία
Μουσικά είδηHard rock
heavy metal
progressive rock
progressive metal
Παρουσία1968-1976
1984-παρόν
Δισκογραφική εταιρείαTetragrammaton, Warner Bros., Polydor, BMG, EMI, Edel
ΜέληΊαν Γκίλαν
Ρότζερ Γκλόβερ
Ίαν Πέις
Σάιμον ΜακΜπράιντ
Ντον Έρεϊ
Πρώην μέληΡίτσι Μπλάκμορ
Τζον Λορντ
Ροντ Έβανς
Νικ Σίμπερ
Ντέιβιντ Κόβερντεϊλ
Γκλεν Χιούζ
Τζο Λιν Τέρνερ
Τζο Σατριάνι
Τόμι Μπόλιν
Στηβ Μορς
Ιστότοπος
http://www.deeppurple.com/
wikidata (π)

Οι Deep Purple είναι αγγλικό χαρντ ροκ συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε στο Χέρτφορντσαϊρ το 1968. Μαζί με τους Led Zeppelin και τους Black Sabbath αποτελούν την τριάδα των προπατόρων του χέβι μέταλ.[1]

Οι Deep Purple έχουν μπει στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες ως το πιο θορυβώδες συγκρότημα για τη συναυλία τους στο Rainbow Theatre του Λονδίνου το 1972 και έχουν πουλήσει πάνω από 100.000.000 δίσκους.[2]

Είναι ενεργοί ως συγκρότημα από το 1968 ως σήμερα, με μία οκταετή διακοπή από το 1976 μέχρι το 1984.[3] Η πιο επιτυχημένη σύνθεση τους υπήρξε η δεύτερη γραμμή μελών τους, η οποία αποτελούνταν από τον τραγουδιστή Ίαν Γκίλαν, τον κιθαρίστα Ρίτσι Μπλάκμορ, τον μπασίστα Ρότζερ Γκλόβερ, τον κιμπορντίστα Τζον Λορντ και το ντράμερ Ίαν Πέις. Η σύνθεση αυτή υπήρξε σε τρεις διαφορετικές περιόδους, από το 1969 ως το 1973, από το 1984 ως το 1989 και από το 1992 ως το 1993.[4] Άλλοι μουσικοί που πέρασαν από το συγκρότημα ήταν οι τραγουδιστές Ροντ Έβανς, Ντέιβιντ Κόβερντεϊλ και Τζο Λιν Τέρνερ, οι κιθαρίστες Τόμι Μπόλιν και Στηβ Μορς, οι μπασίστες Νικ Σίμπερ και Γκλεν Χιουζ και ο κιμπορντίστας Ντον Έρεϊ που αντικατέστησε τον Λορντ το 2002.[5]

Σε δημοψήφισμα του βρετανικού ραδιοφωνικού σταθμού Planet Rock, το κοινό τους κατέταξε πέμπτους στη λίστα με τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα όλων των εποχών,[6] ενώ το 2008 έλαβαν το Legend Award στα World Music Awards.[7] Το 2016, εισήχθησαν στο Rock and Roll Hall of Fame μετά από συνεχείς αναβολές, παρά την προτίμηση του κοινού κατά τις ψηφοφορίες.[8]

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχικά Βήματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο προπομπός των Deep Purple δημιουργήθηκε το 1967, όταν ο ντράμερ των Searchers, Κρις Κέρτις, θέλησε να σχηματίσει ένα συγκρότημα που θα έφερε την ονομασία Roundabout, πείθοντας τον επιχειρηματία Τόνι Έντουαρντς να χρηματοδοτήσει την προσπάθειά του. Ο Έντουαρντς αποφάσισε να συνεργαστεί με τον Τζον Κολέτα και τον Ρον Χάιρ στην HEC Enterprises.[9]

Πρώτη τους επιλογή υπήρξε ο κιμπορντίστας Τζον Λορντ, πρώην μέλος των The Artwoods.[10] Εκείνη την περίοδο έπαιζε στους The Flower Pot Men, μαζί με τον μπασίστα Νικ Σίμπερ και το ντράμερ Κάρλο Λιτλ, οι οποίοι πρότειναν για κιθαρίστα τον Ρίτσι Μπλάκμορ.[11] Η HEC έδιωξε τον Κέρτις από το συγκρότημα λόγω της συχνής χρήσης LSD, με αποτέλεσμα η τριάδα των Μπλάκμορ, Λορντ και Σίμπερ να ζητήσει από τον Μπόμπι Γούντμαν να αναλάβει τα τύμπανα.

Τον Μάρτιο του 1968, οι τέσσερις μουσικοί μετακόμισαν στο Σάουθ Μιμς του Χέρτφορντσαϊρ, όπου συνέθεταν νέα κομμάτια και περνούσαν διάφορους τραγουδιστές από οντισιόν. Αφού προσέλαβαν τον Ροντ Έβανς των The Maze, ο Γούντμαν διαφώνησε με το συγκρότημα για το μουσικό του ύφος και δοκίμασαν το ντράμερ των The Maze, Ίαν Πέις, μετά την ένταξη του οποίου στο σχήμα ολοκληρώθηκε η αρχική τους σύνθεση.[12]

Οι Deep Purple το 1968

Τον Απρίλιο και το Μάιο του 1968 οι Deep Purple περιόδευσαν στη Δανία ως Roundabout, πριν αλλάξουν το όνομα τους σε Deep Purple μετά από πρόταση του Μπλάκμορ, αφού αυτό ήταν το αγαπημένο τραγούδι της γιαγιάς του.[13]

Εκείνο τον Μάιο, ηχογράφησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους στα Pye Studios του Λονδίνου, το οποίο κυκλοφόρησε δύο μήνες αργότερα μέσω της δισκογραφικής εταιρείας Tetragammaton στη Βόρεια Αμερική και τον Σεπτέμβριο του 1968 μέσω της EMI στην Ευρώπη. Το Shades of Deep Purple έφτασε στο #24 στις Η.Π.Α. και το #19 στον Καναδά και ήταν μία μίξη του χαρντ ροκ της δεκαετίας του '60 με το ψυχεδελικό στυλ της εποχής.[14] Το άλμπουμ ωθήθηκε από την πρώτη τους μεγάλη επιτυχία, η οποία ήρθε με τη διασκευή στο "Hush" του Τζο Σάουθ, το οποίο ανέβηκε στο #4 των αμερικανικών και το #2 των καναδικών τσαρτ.[15]

Το συγκρότημα ξεκίνησε την αμερικανική του περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, ανοίγοντας συναυλίες των Cream του Έρικ Κλάπτον, αλλά μετά από μερικές εμφανίσεις η συνεργασία τους λύθηκε λόγω του μεγαλύτερου ενθουσιασμού που προκαλούσαν οι Deep Purple στο κοινό, σε σύγκριση με τους Cream οι οποίοι βρισκόταν στο τέλος της καριέρας τους.[16][17]

Ακολούθησε, σύντομα, το The Book of Taliesyn (#54 στις Η.Π.Α., #48 στον Καναδά), που συνέχισε στο ίδιο στυλ με το πρώτο τους άλμπουμ και περιείχε τις επιτυχίες "Kentucky Woman" (#38 στις ΗΠΑ) και "River Deep – Mountain High" (#53).[18] αλλά όπως και ο πρώτος τους δίσκος, δεν κατάφερε να γνωρίσει επιτυχία στη Μεγάλη Βρετανία, όπου κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα.[19]

Στις αρχές του 1969, το συγκρότημα ηχογράφησε το σινγκλ "Emmaretta", εμπνευσμένο από την Εμαρέτα Μαρκς, μέλος του μιούζικαλ Hair, το οποίο μπήκε στο Top-50 στην Αυστραλία και το #83 στον Καναδά.[20] Τον Μάρτιο του 1969, ολοκλήρωσαν τις ηχογραφήσεις του τρίτου τους δίσκου, ο οποίος περιελάμβανε συνθέσεις όπως το "April", όπου συνεργάστηκαν με μία δωδεκαμελή ορχήστρα, με τον Λορντ να φανερώνει τις επιρροές του από την κλασική μουσική.[21] Η παραγωγή του άλμπουμ Deep Purple καθυστέρησε από την Tetragammaton, τα οικονομικά προβλήματα της οποίας δεν βοήθησαν στην προώθηση του, με αποτέλεσμα να φθάσει μόλις στο #162 στις Η.Π.Α.[22] Η εταιρεία διαλύθηκε και τα δικαιώματα της αγόρασε η Warner Bros.[23] Παρ' όλα αυτά, το τρίτο τους άλμπουμ περιείχε μόνο μία διασκευή, αυτήν στο "Lalena" του Donovan, και ο ρόλος του Μπλάκμορ μεγάλωσε σε σχέση με τους δύο πρώτους δίσκους τους. Οι Deep Purple περιόδευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Απρίλιο του 1969, παρουσιάζοντας μεγάλη βελτίωση στην ομοιογένεια και την τεχνική τους.[24]

Επιτυχία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ροντ Έβανς είχε αρχίσει να χάνει το ενδιαφέρον του για τη μουσική, θέλοντας να μετακομίσει στις ΗΠΑ και να ακολουθήσει καριέρα ηθοποιού. Η τριάδα των Μπλάκμορ, Λορντ και Πέις αποφάσισε ότι ούτε ο Νικ Σίμπερ ταίριαζε στο χαρντ ροκ ύφος που ήθελαν για το συγκρότημα και αποφάσισαν να αντικαταστήσουν και τους δύο. Ο Μικ Άντεργουντ πρότεινε στο συγκρότημα τον Ίαν Γκίλαν, μαζί με τον οποίο προσέλαβαν και τον μπασίστα Ρότζερ Γκλόβερ, μετά από προτροπή του Ίαν Πέις.[25]

Πρώτη κυκλοφορία του ανανεωμένου συγκροτήματος ήταν το σινγκλ "Hallelujah", το οποίο έφθασε ως το #108 του Billboard, αλλά δεν κατάφερε να μπει στους βρετανικούς καταλόγους επιτυχιών.[26]

Τον Δεκέμβριο του 1969, κυκλοφόρησε το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ Concerto for Group and Orchestra.[27] Η εν λόγω ηχογράφηση έγινε στο Royal Albert Hall του Λονδίνου στις 24 Σεπτεμβρίου 1969, σε συνεργασία με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου υπό τη διεύθυνση του Μάλκολμ Άρνολντ. Το συγκρότημα γνώρισε μία αρχική επιτυχία στα βρετανικά τσαρτ φτάνοντας στο #26 και η συγκεκριμένη κυκλοφορία υπήρξε η πρώτη συνεργασία ενός χαρντ ροκ συγκροτήματος με μία συμφωνική ορχήστρα. Ένα χρόνο αργότερα, έπαιξαν το "Gemini Suite", μία ακόμη σύνθεση του Τζον Λορντ.[28]

Οι Deep Purple το 1971

Στις αρχές του 1970 περιόδευσαν ανοίγοντας τις εμφανίσεις των Canned Heat.[29] Τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς, κυκλοφόρησε το πρώτο, ηχογραφημένο σε στούντιο, άλμπουμ των Deep Purple με τους Γκίλαν και Γκλόβερ στη σύνθεση τους, φέροντας τον τίτλο Deep Purple in Rock.[30] Ο δίσκος γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη, φτάνοντας στο #4 στη Μεγάλη Βρετανία, όπου παρέμεινε για 68 εβδομάδες στα τσαρτ και στο #1 στη Γερμανία, αν και γνώρισε πολύ μικρή επιτυχία στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.[31] Το Deep Purple in Rock συνοδευόταν από το σινγκλ "Black Night", την πρώτη μεγάλη ευρωπαϊκή επιτυχία του συγκροτήματος,[32] αφού ανέβηκε στο Top-10 σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και την κορυφή των τσαρτ στην Αυστραλία.[33] Περιείχε το θρυλικό κομμάτι "Child in Time",[34] αλλά και τα εκρηκτικά "Speed King",[35] "Flight of the Rat" και "Hard Lovin' Man".[36][37] Για την προώθηση του δίσκου ξεκίνησαν μία μεγάλη περιοδεία η οποία πέρασε από την Ευρώπη, την Αμερική και την Ωκεανία,[38] καταλήγοντας στις 31 Ιουλίου του 1971, στο Σολτ Λέικ Σίτι των Ηνωμένων Πολιτειών.[39] Οι εμφανίσεις αυτές έκαναν γνωστούς τους Deep Purple για την εξαιρετική και άγρια σκηνική παρουσία τους, ιδιαίτερα όταν ο Ρίτσι Μπλάκμορ έσπασε την κιθάρα του στο "National Jazz And Blues Festival" του 1970.[40]

Το καλοκαίρι του 1971 περιόδευσαν στη Βόρεια Αμερική ανοίγοντας τις εμφανίσεις των Small Faces.[41] Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, κυκλοφόρησαν το Fireball,[42] το πρώτο #1 για το βρετανικό συγκρότημα στην πατρίδα του,[43] μαζί με το Top-10 σινγκλ "Strange Kind of Woman" το οποίο είχε κυκλοφορήσει μερικούς μήνες νωρίτερα.[44] Ο δίσκος έγινε χρυσός στις Ηνωμένες Πολιτείες, και περιείχε τα πολύ δυνατά "Fireball" (#15 στη Μεγάλη Βρετανία), "No No No" και "Fools".[45] Το συγκεκριμένο άλμπουμ θεωρείται και το πιο progressive άλμπουμ των Deep Purple της δεκαετίας του '70, κάτι που ταίριαζε στις προτιμήσεις του τραγουδιστή Ίαν Γκίλαν, αλλά όχι και σε αυτές του κιθαρίστα Ρίτσι Μπλάκμορ ο οποίος προτιμούσε ένα πιο βαρύ και ευθύ χαρντ ροκ ήχο.

Η αρχική περιοδεία για την προώθηση του Fireball κράτησε μόνο δύο μήνες, με σκοπό το συγκρότημα να ξεκινήσει πρόβες για τον επόμενο δίσκο του, αφού δεν ήθελαν να περάσει ανάλογο διάστημα όπως αυτό ανάμεσα στις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Για το σκοπό αυτό, ταξίδεψαν τον Δεκέμβριο του 1971, στο Μοντρέ της Ελβετίας, με το φορητό στούντιο ηχογραφήσεων των Rolling Stones.[46] Κατά τη διάρκεια της διαμονής τους, θέλησαν να παρακολουθήσουν μία ζωντανή εμφάνιση του Φρανκ Ζάπα στο καζίνο της περιοχής. Η συγκεκριμένη συναυλία είχε επεισοδιακό τέλος, αφού ένας οπαδός εκπυρσοκρότησε ένα όπλο με φωτοβολίδες και η οροφή του κτιρίου πήρε φωτιά, με αποτέλεσμα το κτίριο να καεί ολοσχερώς. Η συγκεκριμένη ιστορία αποτυπώνεται σε ένα από τα γνωστότερα τραγούδια του συγκροτήματος, αλλά και της ροκ μουσικής γενικότερα, το "Smoke on the Water".[47][48]

Ο Ίαν Γκίλαν το 1972

Το νέο άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1972, με τίτλο Machine Head. Ο δίσκος έφτασε στο #1 στη Βρετανία, τη Γερμανία, την Αυστραλία, τον Καναδά και σε αρκετές ακόμη χώρες, ενώ μπήκε στο Top-10 στις Ηνωμένες Πολιτείες και παρέμεινε στα τσαρτ για 118 εβδομάδες, για να βραβευθεί ως διπλά πλατινένιος.[49] Το εν λόγω άλμπουμ περιείχε μεγάλες επιτυχίες όπως τα "Smoke on the Water", "Highway Star",[50] "Lazy" και "Space Truckin'" και θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα του είδους.[51][52] Το αρχικό σινγκλ του δίσκου ήταν το τραγούδι "Never Before", το οποίο δεν γνώρισε ανάλογη επιτυχία με τα προηγούμενα σινγκλ του συγκροτήματος, αφού έφθασε μόλις στο #35 στα βρετανικά τσαρτ.[53] Η παρατεταμένη, όμως, επιτυχία του άλμπουμ οδήγησε το συγκρότημα να κυκλοφορήσει σε μορφή σινγκλ το "Smoke on the Water", το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου σκαρφάλωσε στο #4 και έγινε χρυσό, ενώ έφθασε στο #2 στον Καναδά.

Μία πολύ μεγάλη περιοδεία ξεκίνησε, κατά το ιαπωνικό κομμάτι της οποίας ηχογραφήθηκε το ιστορικό ζωντανό διπλό άλμπουμ Made in Japan (#16 στη Μεγάλη Βρετανία, #1 στη Γερμανία και #6 στις Η.Π.Α.),[54] ένα από τα καλύτερα ζωντανά άλμπουμ όλων των εποχών.[55] Οι ηχογραφήσεις έγιναν στην Οσάκα και το Τόκιο, στις 15, 16 και 17 Αυγούστου του 1972 και αρχικά, οι Deep Purple είχαν δεχθεί να κυκλοφορήσει ο δίσκος μόνο στην Ιαπωνία, με τίτλο Live in Japan. Η εμπορική επιτυχία που παρουσίασε αλλά και ο μεγάλος αριθμός εισαγόμενων αντιτύπων από την Ιαπωνία προς την Ευρώπη και την Αμερική, ανάγκασε το συγκρότημα να κυκλοφορήσει τον δίσκο σε παγκόσμια κλίμακα, με αποτέλεσμα να γίνει πλατινένιος στις Ηνωμένες Πολιτείες και να βραβευθεί σε πολλές χώρες του κόσμου.

Τον Ιανουάριο του 1973, το συγκρότημα θέλησε να συντηρήσει τη συνεχόμενη επιτυχία του, κυκλοφορώντας το τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους από το 1970, με τίτλο Who Do We Think We Are (#4 στη Μεγάλη Βρετανία και #15 στις Η.Π.Α), το οποίο περιείχε την επιτυχία "Woman from Tokyo".[56] Ο δίσκος έλαβε μέτριες κριτικές, αποτέλεσμα των τεταμένων σχέσεων και της ανεπαρκούς συνεργασίας του Ίαν Γκίλαν με τον Ρίτσι Μπλάκμορ. Ταυτόχρονα όμως, οι Deep Purple περιόδευαν συνεχώς σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ κατά τη διάρκεια του 1973 υπήρξαν διαστήματα στα οποία τρεις δίσκοι του συγκροτήματος (Machine Head, Made in Japan και Who Do We Think We Are) βρισκόταν ταυτόχρονα στο αμερικανικό Top-100, με αποτέλεσμα οι Deep Purple να είναι το πρώτο συγκρότημα σε πωλήσεις δίσκων για εκείνο το έτος, στις Ηνωμένες Πολιτείες.[57]

Οι διαμάχες μεταξύ του Ρίτσι Μπλάκμορ και του Ίαν Γκίλαν, τα προβλήματα αλκοολισμού του τελευταίου και ο κορεσμός μετά από τις συνεχείς περιοδείες και ηχογραφήσεις, οδήγησαν το καλοκαίρι του 1973 το δίδυμο Γκίλαν και Γκλόβερ σε αποχώρηση από τους Deep Purple,[58] τη στιγμή που το συγκρότημα βρισκόταν στο απόγειο της δημοτικότητας του, έχοντας πουλήσει πάνω από 12 εκατομμύρια δίσκους μόνο το 1973, σύμφωνα με άρθρο του New Yorker.[59]

Αλλαγή μελών και ήχου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τη θέση του μπασίστα κάλυψε ο Γκλεν Χιουζ, ενώ το μικρόφωνο προτάθηκε στον Πωλ Ρότζερς των Free, ο οποίος όμως αρνήθηκε γιατί είχε μόλις σχηματίσει τους Bad Company.[60] Μετά από πολλές οντισιόν, νέος τους τραγουδιστής έγινε ο Ντέιβιντ Κόβερντεϊλ.

Οι Deep Purple το 1975

Τον Φεβρουάριο του 1974, κυκλοφόρησαν τον δίσκο Burn,[61] ο οποίος ανέβηκε στο #3 των βρετανικών τσαρτ και το #9 των αντίστοιχων αμερικανικών, αλλά και στο #1 σε αρκετά ευρωπαϊκά τσαρτ.[62] Μεγάλες επιτυχίες του εν λόγω δίσκου ήταν το ομώνυμο κομμάτι,[63] το "Might Just Take Your Life" και το "Mistreated".[64] Με τη νέα σύνθεση, οι Deep Purple εμφανίστηκαν στις 6 Απριλίου του 1974 ως πρώτο όνομα σε ένα μεγάλο φεστιβάλ στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α., το "California Jam", μπροστά σε 250.000 θεατές και πάνω από τους Black Sabbath, Emerson, Lake and Palmer, Eagles και άλλους.[65] Η συγκεκριμένη εμφάνιση, έχει αποτυπωθεί στο δίσκο California Jamming, ο οποίος κυκλοφόρησε είκοσι χρόνια αργότερα.[66] Από τις 3 μέχρι και τις 9 Απριλίου του 1974, οι Deep Purple έπαιξαν ζωντανά μπροστά σε κοινό που συνολικά υπερέβαινε τους 500.000 θεατές.

Τον Δεκέμβριο του 1974, κυκλοφόρησε το τελευταίο άλμπουμ πριν την αποχώρηση του Ρίτσι Μπλάκμορ, με τίτλο Stormbringer (#6 στη Βρετανία, #20 στις Η.Π.Α.),[67] με τα "Soldier of Fortune",[68] "Hold On" και "Stormbringer" να ξεχωρίζουν.[69] Η συνεχής προσθήκη τζαζ και φανκ στοιχείων στον ήχο τους, αλλά και ο εθισμός των Χιουζ και Κόβερντεϊλ στα ναρκωτικά, οδήγησαν τον Απρίλιο του 1975 το ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος, Ρίτσι Μπλάκμορ να αποχωρήσει και να δημιουργήσει το δικό του συγκρότημα με την ονομασία Ritchie Blackmore's Rainbow, μαζί με τον τραγουδιστή Ρόνι Τζέιμς Ντίο.[70]

Οι Deep Purple το 1976

Για την αντικατάσταση του προτάθηκαν ο Ρόρι Γκάλαχερ, ο Ζαλ Κλέμινσον, ο Μικ Ρόνσον, ο Κλεμ Κλέμπσον και ο Τόμι Μπόλιν, με τον τελευταίο να παίρνει τη θέση.[71] Πριν ενταχθεί στους Deep Purple έπαιζε με τους Zephyr και τους James Gang.[72]

Με την τελευταία αυτή προσθήκη, οι Deep Purple πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν μόλις ένα δίσκο, το Come Taste the Band,[73] τον Οκτώβριο του 1975 (#19 στη Βρετανία και #43 στις Η.Π.Α.).[74] Στις 15 Μαρτίου του 1976, οι Deep Purple έδωσαν την τελευταία τους συναυλία, στο Λίβερπουλ.[75] Ο λόγος της διάλυσης ήταν ότι ο εθισμός των Κόβερντεϊλ, Χιουζ και Μπόλιν στις ναρκωτικές ουσίες δημιουργούσε προβλήματα στις ζωντανές εμφανίσεις τους, κάτι που είναι φανερό στον ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο, Last Concert in Japan.[76] Λίγους μήνες μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, ο κιθαρίστας Τόμι Μπόλιν βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση, μετά τη ζωντανή εμφάνιση του στο Μαϊάμι των Ηνωμένων Πολιτειών στις 4 Δεκεμβρίου 1976.[77]

Τα χρόνια της διάλυσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ρίτσι Μπλάκμορ με τους Rainbow το 1982

Μέχρι την επανένωση τους το 1984, τα μέλη του συγκροτήματος δημιούργησαν άλλα επιτυχημένα και μη συγκροτήματα. Ο Ίαν Γκίλαν δημιούργησε αρχικά το progressive συγκρότημα Ian Gillan Band, ηχογραφώντας τρία στούντιο και ένα ζωντανό άλμπουμ, χωρίς επιτυχία. Στη συνέχεια σχημάτισε τους επιτυχημένους Gillan σε χαρντ ροκ μονοπάτια, με πέντε Top-20 άλμπουμ και επτά Top-50 σινγκλ. Το 1983 τραγούδησε για το άλμπουμ Born Again των Black Sabbath, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία.[78]

Ο Ρίτσι Μπλάκμορ δημιούργησε τους Rainbow με τον τραγουδιστή Ρόνι Τζέιμς Ντίο, ενώ στη συνέχεια εντάχθηκαν στο συγκρότημα μουσικοί όπως ο Κόζι Πάουελ, ο Μπομπ Ντέισλι, ο Τζίμι Μπέην, ο Τόνι Κάρεϊ και ο Ντον Έρεϊ (μέλος των Deep Purple από το 2002 και έπειτα), ηχογραφώντας κάποια ιστορικά άλμπουμ όπως το Rainbow Rising του 1976 και το Long Live Rock 'n Roll του 1977, πριν ακολουθήσουν έναν πιο εμπορικό ήχο με τους Γκράχαμ Μπονέτ αρχικά, και Τζο Λιν Τέρνερ στη συνέχεια, να αναλαμβάνουν τα φωνητικά.[79]

Ο Τζον Λορντ δημιούργησε μαζί με τον Τόνι Άστον και τον Ίαν Πέις τους Paice, Ashton & Lord, ηχογραφώντας το άλμπουμ Malice in Wonderland τον Μάρτιο του 1977.[80] Αργότερα προσχώρησε στους Whitesnake του Ντέιβιντ Κόβερντεϊλ γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία με δίσκους όπως το Ready an' Willing, το Live...In the Heart of the City και το Come an' Get It,[81] όπως και ο ντράμερ Ίαν Πέις, ο οποίος το 1982 αποχώρησε για να ενταχθεί στο συγκρότημα του Γκάρι Μουρ.[82]

Ο Ρότζερ Γκλόβερ, αφού έκανε παραγωγή σε δίσκους των Nazareth, του Ρόρι Γκάλαχερ, των Judas Priest και των Status Quo,[83] εντάχθηκε στους Rainbow του Ρίτσι Μπλάκμορ από το 1979 μέχρι το 1984. Ο Γκλεν Χιουζ ηχογράφησε το σόλο άλμπουμ Play Me Out και αργότερα προσχώρησε στο συγκρότημα των Black Sabbath.[84]

Από το 1976 ως το 1984, κυκλοφόρησαν διάφορες ζωντανές ηχογραφήσεις παλιότερων συναυλιών των Deep Purple (Deep Purple in Concert, Live in London) αλλά και επιτυχημένες συλλογές, όπως το 24 Carat Purple (#14 στη Βρετανία) και το Deepest Purple: The Very Best of Deep Purple του 1980 που ανέβηκε στην κορυφή των βρετανικών τσαρτ και είναι πλέον πλατινένιο στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Επανένωση και νέες αλλαγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Απρίλιο του 1984, το θρυλικό χαρντ ροκ συγκρότημα επανενώθηκε στην πιο επιτυχημένη του μορφή, με τη σύνθεση των Μπλάκμορ, Γκίλαν, Γκλόβερ, Λορντ και Πέις. Αφού υπέγραψαν στην PolyGram, με διανομή μέσω της Mercury Records στην Αμερική και της Polydor στην Ευρώπη, ηχογράφησαν το νέο τους άλμπουμ στο Βερμόντ. Στα τέλη Οκτωβρίου του 1984, κυκλοφόρησε το πλατινένιο Perfect Strangers,[85] ανειβαίνοντας στο #5 στη Μεγάλη Βρετανία και το #17 στις Η.Π.Α.[86] Μετά από τρεις συναυλίες στο Περθ της Αυστραλίας κατά τις οποίες εμφανίστηκε μαζί τους και ο πρώην κιθαρίστας των Beatles, Τζωρτζ Χάρισον,[87] ξεκίνησε η περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, κατά την οποία οι Deep Purple έπαιξαν σε μεγάλα στάδια μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς, φθάνοντας να είναι το δεύτερο πιο επιτυχημένο συγκρότημα σε έσοδα συναυλιών για το 1985, μετά τον Μπρους Σπρίνγκστιν.[88] Στην πατρίδα τους έδωσαν μόνο μία συναυλία, στο φεστιβάλ του Νέμπγουορθ μπροστά σε 80.000 θεατές, με τους Scorpions, UFO και Meat Loaf να ανοίγουν την εμφάνισή τους.[89]

Οι Deep Purple στην περιοδεία του Perfect Strangers

Μέσα στο 1986, ηχογράφησαν το επόμενο άλμπουμ τους, το οποίο κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1987 με τίτλο The House of Blue Light και σκαρφάλωσε στο #10 στη Βρετανία, το #34 στις Η.Π.Α. και την κορυφή αρκετών ευρωπαϊκών τσαρτ.[90] Οι Deep Purple πειραματίστηκαν με διαφορετικούς ήχους στα πλήκτρα και synth κιθάρες.[91] Στην περιοδεία του The House of Blue Light ηχογραφήθηκε το Nobody's Perfect (#38 στη Βρετανία, #105 στις Η.Π.Α.), βασισμένο στο set list του Made in Japan.[92]

Το 1989, ο Ίαν Γκίλαν αποχώρησε για δεύτερη φορά από το συγκρότημα λόγω των ιδιαίτερα τεταμένων σχέσεων με τον Ρίτσι Μπλάκμορ.[93] Αντικαταστάτης του αυτή τη φορά ήταν ο Τζο Λιν Τέρνερ, πρώην τραγουδιστής των Rainbow, στα τέλη του ίδιου έτους. Με τον Τέρνερ στα φωνητικά οι Deep Purple κυκλοφορήσαν το μέτριο Slaves and Masters (#45 στη Βρετανία, #23 στη Γερμανία, #87 στις Η.Π.Α.) τον Οκτώβριο του 1990, το οποίο κατακρίθηκε λόγω της έντονης μελωδικότητάς του. Για την προώθηση του, οι Deep Purple περιόδευσαν από τον Φεβρουάριο ως τον Αύγουστο του 1991 και υπήρξαν συναυλίες που ο Τέρνερ αποδοκιμάστηκε.[94] Το συγκρότημα ξεκίνησε τις ηχογραφήσεις ενός ακόμη άλμπουμ, αλλά η απογοήτευση των Λορντ, Γκλόβερ και Πέις με το υλικό, παράλληλα με την 25η επέτειο του συγκροτήματος που πλησίαζε, οδήγησαν σε αποχώρηση του Τέρνερ.[95]

Τον Αύγουστο του 1992, επανενώθηκε για δεύτερη φορά η κλασική σύνθεση του γκρουπ, λόγω της πίεσης που ασκήθηκε στον Μπλάκμορ από τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. Ο Γκίλαν ηχογράφησε κομμάτια τα οποία είχαν αρχικά κάνει κάποια ντέμο με τον Τέρνερ και τον Ιούλιο του 1993, κυκλοφόρησαν το The Battle Rages On,[96] φθάνοντας ως το #21 στην πατρίδα τους, το #5 στην Ιαπωνία, όπου ο δίσκος έγινε χρυσός, αλλά μόλις στο #192 στις Ηνωμένες Πολιτείες.[97] Η περιοδεία ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο στην Ευρώπη, αλλά ο Μπλάκμορ δεν ήταν ικανοποιημένος από την αποχώρηση του προηγούμενου τραγουδιστή και για να δεχθεί να συνεργαστεί και πάλι με τον Γκίλαν απαίτησε και πληρώθηκε 250.000 δολάρια.[98] Ο κιθαρίστας ανακοίνωσε την αποχώρηση του μετά το ευρωπαϊκό σκέλος της περιοδείας, παίζοντας την τελευταία του συναυλία με τους Deep Purple στις 17 Νοεμβρίου 1993 στο Ελσίνκι της Φινλανδίας.[99] Κατά τη διάρκεια της περιοδείας, ηχογραφήθηκε το ζωντανό άλμπουμ Come Hell or High Water, που έφθασε στο #30 στην Ιαπωνία.[100]

Τη θέση του κιθαρίστα κάλυψε προσωρινά ο Τζο Σατριάνι.[101] Η εταιρεία προώθησης του συγκροτήματος ενημέρωσε το κοινό για την επερχόμενη ιαπωνική περιοδεία, ότι ο Μπλάκμορ είχε αποχωρήσει και τους προσέφερε επιστροφή χρημάτων, αλλά από τις 80.000 εισιτήρια που προπωλήθηκαν μόνο οι 2.000 επεστράφησαν.[102] Με τον Σατριάνι στη σύνθεση τους, οι Deep Purple ολοκλήρωσαν την περιοδεία της προώθησης του The Battle Rages On στις 5 Ιουλίου 1994. Στη συνέχεια, του πρότειναν να παραμείνει ως μόνιμο μέλος του συγκροτήματος, κάτι το οποίο αρνήθηκε λόγω του συμβολαίου του για την προσωπική του καριέρα, το οποίο τον απέτρεπε από το να περιοδεύσει στις ΗΠΑ με τους Deep Purple, όπως και του λίγου χρόνου που του απέμενε πέραν των υποχρεώσεων του.[102]

Αλλαγή σύνθεσης και ανανέωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Νοέμβριο του 1994, ο Στηβ Μορς, μέλος των Dixie Dregs, εντάχθηκε στο συγκρότημα.[103] Η νέα σύνθεση των Deep Purple ξεκίνησε τις ζωντανές εμφανίσεις της με μία περιοδεία στο Μεξικό, στα τέλη Νοεμβρίου του 1994.[104] Μέσα στο 1995, περιόδευσαν σε χώρες τις οποίες δεν είχαν επισκεφθεί στο παρελθόν, περνώντας από την Κορέα, τη Νότιο Αφρική μαζί με τους Uriah Heep,[105] όπως και την Ινδία,[106] ενώ ηχογράφησαν τον επόμενο δίσκο τους.

Οι Deep Purple ζωντανά το 2004

Τον Φεβρουάριο του 1996, κυκλοφόρησαν το Purpendicular,[107] φθάνοντας μόλις στο #58 στη Βρετανία αλλά και στο #3 στη Σουηδία,[108] το οποίο περιείχε ένα από τα καλύτερα κομμάτια της νεότερης ιστορίας του συγκροτήματος με τίτλο "Sometimes I Feel Like Screaming" και ξεκίνησαν μία πολύ μεγάλης κλίμακας παγκόσμια περιοδεία. Το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς, κυκλοφόρησαν το ζωντανά ηχογραφημένο στο Παρίσι, Live at the Olympia '96.[109]

Τον Μάιο του 1998, επανήλθαν στη δισκογραφία με το άλμπουμ Abandon (#76 στη Βρετανία, #16 στη Γερμανία), το οποίο πήρε το όνομα του από τη στάση της δισκογραφικής εταιρείας προς τον δίσκο.[110] Το συγκρότημα ξεκίνησε να περιοδεύει τον Ιούνιο του 1998, συνεχίζοντας μέχρι το 2002.

Το 1999, αποφάσισαν να επανεκτελέσουν το ιστορικό Concerto for Group and Orchestra, αφού ο Ολλανδός οπαδός των Deep Purple και μουσικολόγος Μάρκο ντε Γκετζ, αναδημιούργησε τις παρτιτούρες εξ ακοής.[111] Σε δύο εμφανίσεις του συγκροτήματος, στις 25 και 26 Σεπτεμβρίου, οι Deep Purple μαζί με τον Ρόνι Τζέιμς Ντίο και άλλους μουσικούς έπαιξαν στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, τα τρία μέρη της αρχικής σύνθεσης του Concerto όπως και άλλα κομμάτια τους. Η κυκλοφορία Live at the Royal Albert Hall απαθανάτισε τη συγκεκριμένη εμφάνιση.[112]

Το 2000, το συγκρότημα περιόδευσε στην Ευρώπη μαζί με τη ρουμάνικη Φιλαρμονική Ορχήστρα, στο πρώτο μισό της οποίας συνοδευόταν από τον Ρόνι Τζέιμς Ντίο.[113] Η εμφάνιση τους στο Ρότερνταμ στις 30 Οκτωβρίου 2000 ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε στο άλμπουμ Live at the Rotterdam Ahoy.[114] Στις 1 Απριλίου 2001, έδωσαν μία φιλανθρωπικού τύπου συναυλία στην Μπανγκαλόρ της Ινδίας, για τα θύματα του σεισμού που είχε γίνει δύο μήνες νωρίτερα, στις 26 Ιανουαρίου.[115][116] Το καλοκαίρι του 2001 περιόδευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τους Lynyrd Skynyrd και τον Τεντ Νούτζεντ,[117] ενώ στις 29 Μαΐου 2001 εμφανίστηκαν στη συναυλία του Λουτσιάνο Παβαρότι στη Μόντενα της Ιταλίας, όπου ο Ίαν Γκίλαν τραγούδησε μαζί του το "Nessun dorma" και το συγκρότημα έπαιξε το "Smoke on the Water".[118]

Το 2002, επέστρεψαν στη Μεγάλη Βρετανία για μία περιοδεία η οποία διακόπηκε λόγω μόλυνσης του Ίαν Γκίλαν και ξεκίνησε και πάλι τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς.[119]

Ένταξη του Ντον Έρεϊ και αναγνώριση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Deep Purple με τον τότε πρωθυπουργό της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ το 2011

Το 2002, ο Ντον Έρεϊ αντικατέστησε τον Τζον Λορντ στα πλήκτρα, μετά από επιθυμία του τελευταίου, με τους δύο κιμπορντίστες να μοιράζονται τη σκηνή κατά την ευρωπαϊκή περιοδεία του συγκροτήματος.[120] Στις 7 Σεπτεμβρίου 2002, κατά την εμφάνιση των Deep Purple στο "Hammersmith Apollo" του Λονδίνου, οι Μπρους Ντίκινσον, Τζάνικ Γκερς και Νίκο Μακ Μπρέιν των Iron Maiden ανέβηκαν στη σκηνή για να παίξουν το "Smoke on the Water".[121][122]

Με τη νέα σύνθεση, κυκλοφόρησαν το Bananas τον Σεπτέμβριο του 2003 (#3 στη Γερμανία, #2 στην Ελλάδα, #85 στη Βρετανία) και περιόδευσαν στις αρχές του 2004 με τους Thin Lizzy στη Βόρεια Αμερική.[123] Μέσα στη χρονιά εμφανίστηκαν ζωντανά στην Άπω Ανατολή και την Ωκεανία, με καλλιτέχνες όπως οι Rose Tattoo, Τζο Σατριάνι, Thunder και Πίτερ Φράμπτον να ανοίγουν τις εμφανίσεις τους.[124]

Μετά από μία συναυλία στην Ελβετία στις 3 Μαρτίου 2005, οι Deep Purple μεταφέρθηκαν στο Λος Άντζελες για την ηχογράφηση του επόμενου τους δίσκου. Την 1 Νοεμβρίου 2005 κυκλοφόρησε το Rapture of the Deep, φθάνοντας μόλις στο #81 στη Βρετανία και το #10 στη Γερμανία), ένα από τα πιο progressive άλμπουμ του συγκροτήματος.[125]

Η περιοδεία για την προώθηση του Rapture of the Deep διήρκεσε από τον Ιανουάριο του 2006 μέχρι το Μάιο του 2011 με το συγκρότημα να δίνει 385 συναυλίες. Η περιοδεία ψηφίστηκε ως η έκτη καλύτερη του 2007 από τους ακροατές του βρετανικού "Planet Rock Radio", ενώ εμφανίστηκαν ως πρώτο όνομα στο φεστιβάλ "Monsters of Rock" του 2006 μαζί με τους Άλις Κούπερ, Journey, Queensrÿche, κ.ά.,[126] στο φεστιβάλ "Fête de l'Humanité 2009" στη Γαλλία μπροστά σε 100.000 θεατές,[127] στο φεστιβάλ τζαζ του Μοντρέ στην Ελβετία το 2006[128] και το 2008,[129] και το φεστιβάλ "Rock Over The Volga" στη Σαμάρα της Ρωσίας μπροστά σε 200.000 οπαδούς,[130] το μεγαλύτερο κοινό μπροστά στο οποίο έπαιξαν μετά από το "California Jam" το 1974.

Ζωντανές ηχογραφήσεις του συγκροτήματος που κυκλοφόρησαν κατά την περιοδεία του Rapture of the Deep ήταν τα Live at Montreux 2006 (2007) και Live at Montreux 2011 (2011).[131][132]

Τον Ιούνιο του 2011, οι Deep Purple περιόδευσαν για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την περιοδεία "The Songs That Built Rock", στην οποία συμμετείχε και μία 38μελής ορχήστρα.[133] Η περιοδεία συνεχίστηκε στην Ευρώπη τον Ιούλιο του ίδιου έτους και τον Οκτώβριο μεταφέρθηκε στη Νότια Αμερική. Η πολύ μεγάλη αυτή περιοδεία, συνεχίστηκε το χειμώνα του 2011 στην Ευρώπη και το Φεβρουάριο του 2012 στον Καναδά, για να ολοκληρωθεί με ένα πολύ μεγάλο ευρωπαϊκό κομμάτι, το οποίο ξεκίνησε στις 24 Οκτωβρίου στην Εκατερίνμπουργκ της Ρωσίας[134] και τελείωσε στις 10 Δεκεμβρίου στο Κλερμόν της Γαλλίας.[135]

Θάνατος του Τζον Λορντ και Now What?!

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 16 Ιουλίου του 2012, ο Τζον Λορντ απεβίωσε λόγω καρκίνου στο πάγκρεας.[136] Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς το συγκρότημα ηχογράφησε τον επόμενο δίσκο του, ο οποίος είναι αφιερωμένος στο Λορντ.[137] Η ανακοίνωση του δίσκου έγινε ταυτόχρονα με την ανάρτηση μιας σελίδας στο διαδίκτυο η οποία έκανε αντίστροφη μέτρηση για την ημέρα κυκλοφορίας του δίσκου. Στις 26 Φεβρουαρίου 2013, ανακοινώθηκε ότι ο τίτλος του νέου δίσκου θα ήταν Now What?! και η επίσημη κυκλοφορία του στις 30 Απριλίου 2013, αν και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες κυκλοφόρησε στις 26 και 29 Απριλίου.[3] Έναν μήνα νωρίτερα, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ μετά το τραγούδι "Rapture of the Deep" του 2005, με τίτλο "Hell to Pay" μαζί με το κομμάτι "All the Time in the World".[138] Ο δίσκος σκαρφάλωσε στην κορυφή των τσαρτ στη Γερμανία, την Τσεχία, την Αυστρία και τη Νορβηγία, ενώ μπήκε στο Top-20 των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών, συμπεριλαμβανομένης και της Μεγάλης Βρετανίας.[139]

Ο Ίαν Γκίλαν και ο Στηβ Μορς στο Wacken Open Air 2013

Στις 21 Φεβρουαρίου, οι Deep Purple ξεκίνησαν την παγκόσμια περιοδεία τους από το Ντουμπάι[140] και συνέχισαν με έξι συναυλίες στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.[141] Μετά την εμφάνισή τους στη Σιγκαπούρη στις 12 Μαρτίου 2013, έκαναν μία παύση για ενάμισι μήνα, με την περιοδεία να συνεχίζεται στην Ευρώπη ξεκινώντας από το Ισγκλ της Αυστρίας στις 30 Απριλίου.[142] Ακολούθησαν εμφανίσεις σε όλη την Ευρώπη από τον Ιούνιο μέχρι το Νοέμβριο του 2013, ενώ το 2014 συνέχισαν με εμφανίσεις στην Ευρώπη, την Ιαπωνία και τη Βόρεια Αμερική.[143]

Infinite και Long Goodbye Tour

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 11 Ιουνίου 2014, ο Ίαν Γκίλαν δήλωσε ότι το συγκρότημα δουλεύει πάνω σε νέα κομμάτια σε στούντιο στο Αλγκάρβε της Πορτογαλίας.[144] Παράλληλα, περιόδευσαν στη Νότια Αμερική το Νοέμβριο του 2014 και στο Μεξικό από τις 27 Μαΐου μέχρι τις 7 Ιουνίου 2015.[145][146] Μέσα στο καλοκαίρι που ακολούθησε πραγματοποίησαν άλλη μια περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά,[147] ολοκληρώνοντας τη χρονιά με εμφανίσεις στην κεντρική Ευρώπη και τελευταία για το 2015 στο O2 Arena του Λονδίνου.[148]

Την ίδια περίοδο, έγινε γνωστό ότι το συγκρότημα θα ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις του διαδόχου του Now What?! στις αρχές του 2016.[149] Τον Απρίλιο του 2016, εντάχθηκαν στο Rock and Roll Hall of Fame, όπου τιμήθηκαν οι Γκίλαν, Μπλάκμορ, Γκλόβερ, Λορντ, Πέις, Κόβερντεϊλ, Χιουζ και Έβανς.[150] Στα τέλη της χρονιάς, ανακοινώθηκε ότι το επόμενο άλμπουμ του συγκροτήματος θα ονομάζεται Infinite και την παραγωγή του έχει επιμεληθεί και πάλι ο Μπομπ Έζριν.[151] Στις 15 Δεκεμβρίου 2016, δόθηκε στη δημοσιότητα το κομμάτι "Time for Bedlam" ως πρώτο δείγμα από τον επερχόμενο δίσκο.[152] Ακολούθησε η κυκλοφορία ενός ακόμη σινγκλ με τίτλο "All I Got Is You", με το άλμπουμ να κυκλοφορεί στις 7 Απριλίου 2017.[153] Ο δίσκος γνώρισε μεγάλη επιτυχία, επαναφέροντας τους Deep Purple στο Top-10 της Μεγάλης Βρετανίας για πρώτη φορά μετά το 1987, ενώ αποτέλεσε το όγδοο #1 άλμπουμ τους στη Γερμανία, όπου έγινε χρυσό. Παράλληλα μπήκε στο Top-10 των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών, όπως και στους καταλόγους επιτυχιών της Αυστραλίας και του Καναδά, όπου το συγκρότημα δεν είχε γνωρίσει επιτυχία από τις αρχές της δεκαετίας του '90.[154]

Η περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ ξεκίνησε τον Μάιο του ίδιου έτους και έφερε την ονομασία The Long Goodbye Tour, πυροδοτώντας τις φήμες για διάλυση του συγκροτήματος μετά το τέλος της.[155]

Whoosh! και αποχώρηση Στηβ Μορς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η The Long Goodbye Tour ολοκληρώθηκε στα τέλη του 2019, με τους Deep Purple να εμφανίζονται σε 170 συναυλίες σε όλο τον κόσμο, με ονόματα όπως ο Άλις Κούπερ, οι Europe, οι Judas Priest και οι In Flames μεταξύ άλλων να περιοδεύουν μαζί τους.[156] Ο Ίαν Γκίλαν ανέφερε ότι παρότι υπήρχε ένα πλάνο για το τέλος του συγκροτήματος, κάτι τέτοιο αναβάλλεται για το μέλλον.[157]

Οι Deep Purple σε μία από τις πρώτες συναυλίες του ΜακΜπράιντ το 2022

Το 21ο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος με τίτλο Whoosh!, είχε αρχική ημερομηνία κυκλοφορίας τον Ιούνιο του 2020, αλλά η κυκλοφορία του αναβλήθηκε για τις 7 Αυγούστου του ίδιου έτους λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.[158] Με παραγωγό για τρίτη φορά τον Μπομπ Έζριν, αρχικά κυκλοφόρησαν τρία σινγκλ διαδικτυακά, το "Throw My Bones" στις 20 Μαρτίου,[159] το "Man Alive" στις 30 Απριλίου και το "Nothing at All" στις 10 Ιουλίου του 2020.[160][161] Ο δίσκος σκαρφάλωσε στην τέταρτη θέση του βρετανικού τσαρτ και αποτέλεσε το ένατο #1 άλμπουμ τους στη Γερμανία.[162] Η περιοδεία για την πρόωθηση του δίσκου ανακοινωθηκε ότι θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο του 2021.[163]

Μέσα στο 2021, και κατά τη διάρκεια της πανδημίας του COVID-19, το συγκρότημα κυκλοφόρησε την συλλογή διασκευών με τίτλο Turning to Crime, η οποία περιλαμβάνει κομμάτια από ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του '50 και του '60, όπως Cream, οι Fleetwood Mac, ο Μπομπ Ντίλαν, κ.ά.[164] Το άλμπουμ ανέβηκε στο #28 των βρετανικών τσαρτ και το Top-10 σε έξι ευρωπαϊκές χώρες.[165]

Τον Μάρτιο του 2022, ο Στηβ Μορς ανακοίνωσε την αποχώρηση από το συγκρότημα, αφού η σύζυγός του διαγνώστηκε με καρκίνο. Αντικαταστάτης του ήταν ο Σάιμον ΜακΜπράιντ, πρώην κιθαρίστας των Ιρλανδών Sweet Savage, ο οποίος είχε συνεργαστεί με το Ντον Έρεϊ και τον Ίαν Γκίλαν την προηγούμενη δεκαετία.[166][167]

Με τη νέα του σύνθεση το συγκρότημα, ξεκίνησε να ηχογραφεί τον επόμενο του δίσκο, ο οποίος ανακοινώθηκε τον Μάρτιο του 2024 με την ονομασία =1 και ημερομηνία κυκλοφορίας τις 19 Ιουλίου του ίδιου έτους.[168] Πρώτο σινγκλ του άλμπουμ υπήρξε το "Portable Door", το οποίο κυκλοφόρησε στις 30 Απριλίου 2024.[169]

Προέλευση του ονόματος "Deep Purple"

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Deep Purple χρωστάνε το όνομά τους στον πιανίστα Peter De Rose και πιο συγκεκριμένα, στην ομώνυμη μεγάλη τζαζ επιτυχία του, που τύγχανε να είναι και το αγαπημένο τραγούδι της γιαγιάς του Ρίτσι Μπλάκμορ. Η σύνθεση είχε δημοσιευθεί το 1933 ως σύνθεση για πιάνο. Τον επόμενο χρόνο, ο Πολ Γουάιτμαν το ενορχήστρωσε για την Big Band Orchestra του, η οποία έκανε την τζαζ, κυρία όπως του άρεσε να λέει. Η ενορχήστρωση αυτή έγινε τόσο δημοφιλής σε πωλήσεις παρτιτούρας, που είχε σαν αποτέλεσμα το 1939, να προστεθούν και στίχοι από τον Mitchell Parish:

When the deep purple falls
over sleepy garden walls
And the stars begin to twinkle in the sky
In the mist of a memory
you wander back to me
Breathing my name with a sigh…

Δισκογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Δισκογραφία των Deep Purple

Μουσικοί

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Κατάλογος μελών των Deep Purple
Ο Ρίτσι Μπλάκμορ το 1970

Μέλη

Πρώην μέλη

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Rivadavia, Eduardo RivadaviaEduardo (29 Σεπτεμβρίου 2015). «1970: The Year Heavy Metal Was Born». Ultimate Classic Rock (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  2. ↑ Ritchie Blackmore Suing Deep Purple Management for $1 Million[νεκρός σύνδεσμος]
  3. ↑ 3,0 3,1 Edwards, Adam (24 Απριλίου 2013). «The return of Deep Purple». Express.co.uk (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  4. ↑ «Deep Purple Mark 2 History». www.deep-purple.net. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  5. ↑ Blabbermouth (16 Μαρτίου 2002). «JON LORD Leaves DEEP PURPLE, Is Replaced By DON AIREY». BLABBERMOUTH.NET (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  6. ↑ Most Influential Band EVER - THE RESULTS! - Planet Rock
  7. ↑ «World Music Awards :: Awards». www.worldmusicawards.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  8. ↑ «Deep Purple Rocks Hall of Fame With Hits-Filled Set - Rolling Stone». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  9. ↑ Thompson, Dave (2004). Smoke on the Water: The Deep Purple Story. ECW Press. ISBN 978-1-55022-618-8. 
  10. ↑ «The Artwoods Songs, Albums, Reviews, Bio & Mor...». AllMusic (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  11. ↑ «Nick Simper - Latest news will be posted here». www.allpisahotels.net. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  12. ↑ Welch, Chris. "The Story of Deep Purple." In Deep Purple: HM Photo Book, copyright 1983, Omnibus Press.
  13. ↑ «Ritchie Blackmore». purple-family-tree.angelfire.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  14. ↑ Shades of Deep Purple - Deep Purple | Album | AllMusic, https://www.allmusic.com/album/shades-of-deep-purple-mw0000651951, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  15. ↑ «Shop by Category». eBay (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  16. ↑ Miles, Barry (2009). The British Invasion. Sterling Publishing Company, Inc. ISBN 978-1-4027-6976-4. 
  17. ↑ «DeepPurple. Inglewood. Live In California - Purple Records». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2013. 
  18. ↑ The Book of Taliesyn - Deep Purple | Album | AllMusic, https://www.allmusic.com/album/the-book-of-taliesyn-mw0000195135, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  19. ↑ Deep Purple - The Book Of Taliesyn (Vinyl, LP, Album) at Discogs
  20. ↑ «Deep Purple Mark 1 History». www.deep-purple.net. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  21. ↑ April by Deep Purple Songfacts
  22. ↑ Deep Purple - Deep Purple | Album | AllMusic, https://www.allmusic.com/album/deep-purple-mw0000355670, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  23. ↑ Tetragrammaton Records - CDs and Vinyl at Discogs
  24. ↑ «=== Deep Purple Tour Page === | concert dates - tour diary». www.purple.de. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  25. ↑ Deep Purple Mark 2 History - Deep-Purple.net
  26. ↑ Deep Purple - Hallelujah (Vinyl) at Discogs
  27. ↑ Concerto for Group and Orchestra - Deep Purple... | AllMusic, https://www.allmusic.com/album/concerto-for-group-and-orchestra-mw0000454192, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  28. ↑ Deep Purple - Gemini Suite Live (CD, Album) at Discogs
  29. ↑ «Deep Purple Programmes / Tour Books». www.deep-purple.net. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  30. ↑ Deep Purple in Rock - Deep Purple | Album | AllMusic, https://www.allmusic.com/album/deep-purple-in-rock-mw0000193469, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  31. ↑ «ChartArchive - Deep Purple - Deep Purple In Rock». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  32. ↑ Black Night by Deep Purple Songfacts
  33. ↑ «ChartArchive - Deep Purple - Black Night - The Chart Archive». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  34. ↑ Child In Time by Deep Purple Songfacts
  35. ↑ Speed King by Deep Purple Songfacts
  36. ↑ Flight Of The Rat by Deep Purple Songfacts
  37. ↑ Hard Lovin' Man by Deep Purple Songfacts
  38. ↑ DEEP PURPLE / FREE / MANFRED MANN / PIRANA May 16-20, 1971
  39. ↑ «Deep Purple Setlist at Salt Palace, Salt Lake City». setlist.fm (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  40. ↑ Tenth National Jazz and Blues festival : Plumpton 1970
  41. ↑ «SMALL FACES RON WOOD DEEP PURPLE 1971 Concert Poster | #218277731». Worthpoint (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  42. ↑ Fireball - Deep Purple | Album | AllMusic, https://www.allmusic.com/album/fireball-mw0000016706, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  43. ↑ «ChartArchive - Deep Purple - Fireball». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  44. ↑ Strange Kind Of Woman by Deep Purple Songfacts
  45. ↑ Fireball by Deep Purple Songfacts
  46. ↑ Lifton, Dave LiftonDave (4 Δεκεμβρίου 2015). «How a Frank Zappa Concert Fire Inspired 'Smoke on the Water'». Ultimate Classic Rock (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  47. ↑ «Deep Purple FAQ - Smoke on the Water story». www.thehighwaystar.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  48. ↑ Smoke on the Water by Deep Purple Songfacts
  49. ↑ «ChartArchive - Deep Purple - Machine Head». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  50. ↑ Highway Star by Deep Purple Songfacts
  51. ↑ Lazy by Deep Purple Songfacts
  52. ↑ «rockandmetaljunkie: Best Hard Rock Albums Of All Time | Sputnikmusic». www.sputnikmusic.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  53. ↑ «ChartArchive - Deep Purple - Lazy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  54. ↑ «ChartArchive - Deep Purple - Made in Japan». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  55. ↑ Stone, Rolling (21 Νοεμβρίου 2012). «Readers' Poll: The 10 Best Live Albums of All Time». Rolling Stone (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  56. ↑ from Tokyo by Deep Purple Songfacts[νεκρός σύνδεσμος]
  57. ↑ Alan, Mark AlanMark (18 Ιουλίου 2013). «40 Years Of Classic Rock, 1973 – 2013 Part Four – Deep Purple, 'Who Do We Think We Are' [VIDEOS]». 103.7 THE LOON (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  58. ↑ Swanson, Dave SwansonDave (30 Ιουνίου 2013). «Why Ian Gillan Abruptly Quit Deep Purple». Ultimate Classic Rock (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  59. ↑ «Answers - The Most Trusted Place for Answering Life's Questions». Answers (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  60. ↑ Bartonpublished, Geoff (16 Απριλίου 2024). «When the call went out to replace Ian Gillan in Deep Purple, only one man got an audition». louder (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  61. ↑ Burn - Deep Purple | Album | AllMusic, https://www.allmusic.com/album/burn-mw0000194284, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  62. ↑ «ChartArchive - Deep Purple - Burn - The Chart Archive». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  63. ↑ Burn by Deep Purple Songfacts
  64. ↑ Mistreated by Deep Purple Songfacts
  65. ↑ «California Jam festival rocked Ontario in 1974». Daily Bulletin (στα Αγγλικά). 4 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  66. ↑ Honey Badger » The California Jam
  67. ↑ «ChartArchive - Deep Purple - Storm Bringer - The Chart Archive». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  68. ↑ Deep Purple - Soldier of Fortune - Songfacts
  69. ↑ Stormbringer by Deep Purple Songfacts
  70. ↑ «DRAGON222 - Slot PG SOFT Online Best Platform in Indonesia». Slot PG SOFT (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  71. ↑ MythofRock (14 Φεβρουαρίου 2015). «OLDIEZ BUT GOLDIEZ: Deep Purple». Myth Of Rock (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  72. ↑ «The Highway Star — Tommy Bolin biography». Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  73. ↑ Come Taste the Band - Deep Purple | Album | AllMusic, https://www.allmusic.com/album/come-taste-the-band-mw0000204325, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  74. ↑ «ChartArchive - Deep Purple - Come Taste the Band - The Chart Archive». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  75. ↑ «Deep Purple Mark 4». www.thehighwaystar.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  76. ↑ Deep Purple - Last Concert In Japan (Vinyl, LP, Album) at Discogs
  77. ↑ «TOMMY BOLIN- "LIVED HARD, DIED HARD" | Magical Moment Photos». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2013. 
  78. ↑ «Ian Gillan with Black Sabbath, History - Deep-Purple.net». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2013. 
  79. ↑ «RAINBOW BIOGRAPHY - Lyrics». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2013. 
  80. ↑ «Paice, Ashton & Lord Songs, Albums, Reviews, B...». AllMusic (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  81. ↑ «Deep Purple Biography. Jon Lord». www.deep-purple.net. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  82. ↑ «Ian Paice Songs, Albums, Reviews, Bio & More |...». AllMusic (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  83. ↑ «Deep Purple - Roger Glover : Producer». www.thehighwaystar.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  84. ↑ «Glenn Hughes – Black Sabbath Online». www.black-sabbath.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  85. ↑ Perfect Strangers - Deep Purple | Album | AllMusic, https://www.allmusic.com/album/perfect-strangers-mw0000650060, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  86. ↑ «ChartArchive - Deep Purple - Perfect Strangers». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  87. ↑ DeRiso, Nick DeRisoNick (14 Δεκεμβρίου 2015). «How George Harrison Ended Up on Stage With Deep Purple». Ultimate Classic Rock (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  88. ↑ «Deep Purple - Biography on Bio». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2013. 
  89. ↑ Deep Purple. Knebworth 1985
  90. ↑ «ChartArchive - Deep Purple - The House Of Blue Light». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  91. ↑ The House of Blue Light - Deep Purple | Album | AllMusic, https://www.allmusic.com/album/the-house-of-blue-light-mw0000189738, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  92. ↑ «REVIEW: Deep Purple – Nobody's Perfect (1988) | mikeladano.com». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  93. ↑ «Deep Purple Mark 2 Reunion History». www.deep-purple.net. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  94. ↑ «DPAS Magazine Archive. Issue 41. May 1991». www.deep-purple.net. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  95. ↑ «Deep Purple Mark 5 History». www.deep-purple.net. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  96. ↑ «DEEP PURPLE - The Battle Rages On... (1993)». Progarchives.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  97. ↑ «ChartArchive - Deep Purple - The Battle rages on». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  98. ↑ «Ian Gillan - Full in Bloom Music». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  99. ↑ «Deep Purple live album withdrawn» (στα αγγλικά). 2007-02-27. http://news.bbc.co.uk/2/hi/entertainment/6400545.stm. Ανακτήθηκε στις 2024-05-22. 
  100. ↑ «Deep Purple Mark 2 History». www.deep-purple.net. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  101. ↑ «Come Hell or High Water». www.thehighwaystar.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  102. ↑ 102,0 102,1 «Deep Purple Mark 6 History». www.deep-purple.net. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  103. ↑ published, Joe Bosso (27 Ιουνίου 2011). «Steve Morse on Deep Purple's new tour, next album and Ritchie Blackmore». MusicRadar (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  104. ↑ «Deep Purple Secret Mexican Tour - definition - Encyclo». www.encyclo.co.uk. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  105. ↑ «Deep Purple Set Lists». rock.co.za. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  106. ↑ «Early Morse days». www.thehighwaystar.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  107. ↑ Purpendicular - Deep Purple | Album | AllMusic, https://www.allmusic.com/album/purpendicular-mw0000183365, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  108. ↑ «ChartArchive - Deep Purple - Purpendicular». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  109. ↑ «Deep Purple - Live at the Olympia '96 - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives». www.metal-archives.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  110. ↑ Abandon - Deep Purple | Album | AllMusic, https://www.allmusic.com/album/abandon-mw0000037810, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  111. ↑ «Marco de Goeij». darker than blue (στα Αγγλικά). 6 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  112. ↑ «Live at the Royal Albert Hall». www.thehighwaystar.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  113. ↑ «Deep Purple & Romanian Philarmonic Orchestra + Dio - Filaforum, Assago - October 23, 2000». My Concert Archive (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  114. ↑ Deep Purple - Live At The Rotterdam Ahoy (CD) at Discogs
  115. ↑ «A Deep Purple Concert Review, 2001 | Blogcritics». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2014. 
  116. ↑ 2001: 20.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν από σεισμό στην Ινδία[νεκρός σύνδεσμος]
  117. ↑ «Lynyrd Skynyrd, Deep Purple, Ted Nugent Hook Up For Tour». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2014. 
  118. ↑ «Pavarotti and Deep Purple». www.thehighwaystar.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  119. ↑ «Tour Reviews». www.thehighwaystar.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  120. ↑ JON LORD Leaves DEEP PURPLE, Is Replaced By DON AIREY - Mar. 16, 2002
  121. ↑ «Deep Purple, news and stuff». www.thehighwaystar.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  122. ↑ guitariffick (2011-02-03), Deep Purple feat Iron Maiden - Smoke on the Water, https://www.youtube.com/watch?v=BJVN3yQZp_c, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  123. ↑ «Deep Purple/Thin Lizzy: More Tour Dates». www.ultimate-guitar.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  124. ↑ «Deep Purple + Peter Frampton + Thunder | Metro Radio Arena». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  125. ↑ Rapture of the Deep - Deep Purple | Album | AllMusic, https://www.allmusic.com/album/rapture-of-the-deep-mw0000703026, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  126. ↑ «Monsters Of Rock 2006 Lineup». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2013. 
  127. ↑ «Fête de l'Humanité 2009 : demandez le programme !». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2013. 
  128. ↑ «Deep Purple "smoke" on the water at Montreux». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2013. 
  129. ↑ DEEP PURPLE In Talks To Play MONTREUX JAZZ FESTIVAL - Feb. 13, 2008
  130. ↑ «Deep Purple Setlist at Rock Over Volga 2010». setlist.fm (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  131. ↑ Deep Purple - Live At Montreux 2006 (DVD) at Discogs
  132. ↑ Airey, Don; Gillan, Ian; Glover, Roger (2011-11-04), Deep Purple: Live at Montreux 2011, Edel Germany, https://www.imdb.com/title/tt3703964/, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  133. ↑ Johnson, Kevin (1 Απριλίου 2011). «Deep Purple Announce "The Songs That Built Rock" Tour». No Treble (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  134. ↑ Angeikas (9 Αυγούστου 2012). «Tour Dates Deep Purple 2012 | DEEP PURPLE AND LORD». Tour Dates Deep Purple 2012 | DEEP PURPLE AND LORD. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  135. ↑ «Deep Purple Tour 2012 - 10/12/2012 - Cournon-d'Auvergne - Zénith d'Auvergne - France». en.concerts-metal.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  136. ↑ Stevens, John (16 Ιουλίου 2012). «Deep Purple founder Jon Lord dies after suffering pulmonary embolism aged 71». Mail Online. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  137. ↑ «"Dedicated to Jon Lord"». Jon Lord - The Official Website (στα Αγγλικά). 15 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  138. ↑ Deep Purple, 'Hell to Pay' – Song Review - Ultimate Classic Rock
  139. ↑ «The Highway Star — Now what?! charts summary». Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  140. ↑ «Legendary British rock band Deep Purple confirmed as a headline act in the 11th edition of the Emirates Airline Jazz Festival». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2013. 
  141. ↑ «Deep Purple and Journey | Chugg Entertainment». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2013. 
  142. ↑ «Deep Purple | Deep Purple - 2013 Tour Dates». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιανουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2013. 
  143. ↑ DEEP PURPLE Announce North American Dates[νεκρός σύνδεσμος]
  144. ↑ Kelley, Ken KelleyKen (11 Ιουνίου 2014). «Deep Purple At Work on New Album». Ultimate Classic Rock (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  145. ↑ «The Highway Star — South America – Fall Tour 2014 – Updated». Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  146. ↑ «Deep Purple Setlist at Poliforum, León». setlist.fm (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  147. ↑ Giles, Jeff GilesJeff (26 Μαρτίου 2015). «Deep Purple Announce U.S. Summer Tour». Ultimate Classic Rock (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  148. ↑ Deep Purple kick it old school at London's O2 Arena | Gigwise
  149. ↑ Giles, Jeff GilesJeff (13 Οκτωβρίου 2015). «Deep Purple to Begin Recording New Album in Early 2016». Ultimate Classic Rock (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  150. ↑ Zaleski, Annie ZaleskiAnnie (9 Απριλίου 2016). «Deep Purple Tear Through Classics in Rock and Roll Hall of Fame Performance». Ultimate Classic Rock (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  151. ↑ DEEP PURPLE: Τίτλος και teaser video για το νέο album - Metal Hammer
  152. ↑ DEEP PURPLE: “Time for Bedlam” (νέο lyric video) - Metal Hammer
  153. ↑ InFinite - Deep Purple | Album | AllMusic, https://www.allmusic.com/album/infinite-mw0003015084, ανακτήθηκε στις 2024-05-22 
  154. ↑ Tragakis, Nikos. «DEEP PURPLE: To νέο τους album στην κορυφή των charts παγκοσμίως». Metal Hammer. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  155. ↑ Blabbermouth (2 Δεκεμβρίου 2016). «DEEP PURPLE Announces 'The Long Goodbye Tour'». BLABBERMOUTH.NET (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  156. ↑ «Current Tour Dates». Deep Purple Official Website. 
  157. ↑ «DEEP PURPLE Has No Plans To Retire: 'We've Got A Bit To Go Yet,' Says IAN GILLAN». Blabbermouth. 4 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2020. 
  158. ↑ Release Of Deep Purple's New Studio Album, 'Whoosh!,' Postponed From June To August[νεκρός σύνδεσμος]
  159. ↑ Hadusek, Jon (20 Μαρτίου 2020). «Deep Purple Share New Song "Throw My Bones": Stream». Consequence of Sound. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2020. 
  160. ↑ Lifton, Dave (30 Απριλίου 2020). «Listen to Deep Purple's New 'Man Alive' Single». Ultimate Classic Rock. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2020. 
  161. ↑ Divita, Joe (10 Ιουλίου 2020). «Deep Purple Release Classic Sounding New Song 'Nothing at All'». Loudwire. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2020. 
  162. ↑ BraveWords. «DEEP PURPLE - More Whoosh! Chart Positions Revealed». bravewords.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  163. ↑ Deep Purple move UK Whoosh! Tour to October 2021
  164. ↑ «Turning To Crime». earMUSIC (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  165. ↑ Turning To Crime by Deep Purple - Music Charts
  166. ↑ «Deep Purple's Steve Morse Announces Hiatus From the Band Following Wife's Cancer Diagnosis». www.ultimate-guitar.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  167. ↑ Blabbermouth (23 Ιουλίου 2022). «STEVE MORSE Officially Quits DEEP PURPLE To Care For Ailing Wife». BLABBERMOUTH.NET (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  168. ↑ «It all adds up to 1 – Deep Purple» (στα Αγγλικά). 24 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  169. ↑ Lewrypublished, Fraser (30 Απριλίου 2024). «Deep Purple launch first music with new guitarist Simon McBride». louder (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Deep_Purple&oldid=10717664"