dis-moll

dis-moll − gama oparta na skali molowej, której toniką jest dis. Gama ta w odmianie naturalnej (eolskiej) zawiera dźwięki: dis, eis, fis, gis, ais, h, cis. W zapisie tonacji dis-moll występuje sześć krzyżyków.

$\relative f'{ \key dis \minor \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn dis1 eis fis gis ais h cis dis \cadenzaOff } \addlyrics { \small { dis eis fis gis ais h cis dis } }$

Gama dis-moll w odmianie harmonicznej (z VII stopniem podwyższonym o półton):

$\relative f'{ \key dis \minor \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn dis1 eis fis gis ais h cisis dis \cadenzaOff } \addlyrics { \small { dis eis fis gis ais h cisis dis } }$

Gama dis-moll w odmianie doryckiej (z VI i VII stopniem podwyższonym o półton w stosunku do gamy dis-moll naturalnej):

$\relative f'{ \key dis \minor \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn dis1 eis fis gis ais his cisis dis \cadenzaOff } \addlyrics { \small { dis eis fis gis ais his cisis dis } }$

Równoległą gamą durową jest Fis-dur^[1], jednoimienną durową – Dis-dur.

Nazwa dis-moll to także akord, zbudowany z pierwszego (dis), trzeciego (fis) i piątego (ais) stopnia gamy dis-moll.

Akord dis-moll	$\relative c'{ \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn s1 <dis fis ais> s1 \cadenzaOff }$

Znane dzieła w tonacji dis-moll:

Aleksandr Skriabin – Etiuda dis-moll, Op. 8, No. 12.
Charles-Valentin Alkan – druga część Wielkiej Sonaty „Les Quatre Âges” z podtytułem Quasi-Faust
Olivier Messiaen – hymn O sacrum convivium.

Zobacz też

Przypisy

↑ FranciszekF. Wesołowski FranciszekF., Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3 .

Linki zewnętrzne

D♯ minor scale. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
D♯ minor chord. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).

[1] FranciszekF. Wesołowski FranciszekF., Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3 .

[1]