Dmytro Jarosz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 września 1971 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk |
| Stanowisko |
deputowany Rady Najwyższej (2014–2019) |
| Odznaczenia | |
| |
Dmytro Anatolijowycz Jarosz, ukr. Дмитро Анатолійович Ярош (ur. 30 września 1971 w Dnieprodzierżyńsku[1]) – ukraiński działacz polityczny, współzałożyciel i lider ugrupowań nacjonalistycznych (Wszechukraińskiej Organizacji „Tryzub” im. Stepana Bandery i Prawego Sektora), deputowany Rady Najwyższej VIII kadencji.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W lutym 1989 przystąpił do Ludowego Ruchu Ukrainy, a w czerwcu tego samego roku do Ukraińskiego Związku Helsińskiego. Od 1989 do 1991 służył w Armii Radzieckiej. W czerwcu 1994 został członkiem założycielem paramilitarnej organizacji „Tryzub” im. Stepana Bandery. Stał na czele sotni dnieprodzierżyńskiej, zagonu siczesłowiańskiego, kurenia dnieprowskiego oraz kosza naddnieprzańskiego. Od 1996 do 1999 pełnił obowiązki przewodniczącego Centralnego Prowodu WO „Tryzub”, w latach 1999–2002 w ramach władz organizacji odpowiadał m.in. za jej struktury nad Dnieprem oraz za sprawy zewnętrzne. W 2002 został głównym inspektorem organizacji. W styczniu 2005 ponownie powierzono mu obowiązki przewodniczącego Centralnego Prowodu, jednak formalnie funkcję tę objął w sierpniu 2007 na mocy uchwały nadzwyczajnego zjazdu[2], zrezygnował z niej natomiast października 2010.
W 2001 ukończył studia na Wydziale Filologii Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Iwana Franki w Drohobyczu[1]. W kwietniu 2013 objął stanowisko asystenta deputowanego partii UDAR Wałentyna Naływajczenki. W listopadzie 2013 był jednym z inicjatorów powołania Prawego Sektora – organizacji łączącej różne środowiska nacjonalistyczne. Współtworzył także Samoobronę Majdanu[1]. Zyskiwał popularność, głosząc hasło „narodowej rewolucji” i określając władze państwowe na czele z Wiktorem Janukowyczem mianem „wewnętrznego reżimu okupacyjnego”[3].
W marcu 2014 jeden z rosyjskich sądów wydał za nim nakaz aresztowania pod zarzutem terroryzmu[4]. W maju Dmytro Jarosz wystartował w wyborach prezydenckich, otrzymując 0,7% głosów[5]. W lipcu Interpol na wniosek władz Rosji wszczął za nim międzynarodowe poszukiwania[6] z uwagi na „publiczne nawoływanie do działań terrorystycznych i ekstremistycznych w środkach masowego przekazu”; które w późniejszym czasie odwołano[7]. W wyborach parlamentarnych z październiku tego samego roku polityk uzyskał mandat posła VIII kadencji w jednym z okręgów obwodu dniepropetrowskiego[8].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Bohdana Chmielnickiego III klasy[9]
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Jest żonaty z Olhą, ma troje dzieci: Anastasiję, Irynę oraz Dmytra[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Ярош Дмитрий Анатольевич. liga.net. [dostęp 2014-11-05]. (ros.).
- ↑ a b Про організацію. banderivets.org.ua. [dostęp 2014-11-05]. (ukr.).
- ↑ Ukraine crisis: Key players. bbc.com, 27 lutego 2014. [dostęp 2014-11-05]. (ang.).
- ↑ Московский суд заочно арестовал лидера «Правого сектора». lenta.ru, 12 marca 2014. [dostęp 2014-11-05]. (ros.).
- ↑ Poroshenko wins presidential election with 54.7% of vote – CEC. nrcu.gov.ua, 29 maja 2014. [dostęp 2014-11-05]. (ang.).
- ↑ Interpol issues wanted notice for nationalist leader Yarosh at Russia's behest. kyivpost.com, 25 lipca 2014. [dostęp 2014-11-05]. (ang.).
- ↑ Right Sector’s Yarosh gone from the Interpol wanted list. kyivpost.com, 2 stycznia 2016. [dostęp 2019-06-09]. (ang.).
- ↑ Serwis CVK – Wybory 2014. [dostęp 2014-11-05]. (ukr.).
- ↑ Указ Президента України № 517/2016 «Про відзначення державними нагородами України». president.gov.ua, 21 listopada 2016. [dostęp 2023-05-12]. (ukr.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Дмитро Ярош: «Рано или поздно, но мы обречены воевать с Московской империей». kavkazcenter.com, 25 sierpnia 2008. [dostęp 2014-11-05]. (ros.).