Doketyzm
Doketyzm (gr. δοκεῖν dokein – wydawać się, mniemać, przypuszczać) – wczesnochrześcijańska doktryna chrystologiczna (powstała w II w.), która kwestionowała podstawowe dogmaty wiary chrześcijańskiej, czyli wcielenie i zbawienie ludzkości poprzez mękę, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Od pierwszego soboru nicejskiego uznawana przez chrześcijaństwo za herezję[1].
Ideologiem i scholarchą tej doktryny był Juliusz Kasjan, uczeń Walentyna, gorliwy enkratyk[2].
Według doketyzmu Jezus Chrystus był tylko pozornie człowiekiem. Nie miał bowiem rzeczywistego, fizycznego ciała ludzkiego, ale jedynie eteryczne ciało niebiańskie. Tym samym pozorne były również jego cierpienia i śmierć na krzyżu[3]. W niektórych nurtach uważano na przykład, że zamiast Syna Bożego cierpiał Szymon Cyrenejczyk. Dla podstawowego nurtu chrześcijaństwa doketyzm stanowił wyraźne zaprzeczenie kanonów wiary i został uznany za herezję. Jako teoria wywarł kluczowy wpływ na rozwój monofizytyzmu.
Dokeci utworzyli osobny związek wyznaniowy około połowy II wieku.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ridgeon, Lloyd V. J.. ed, Islamic Interpretations of Christianity, Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-312-23854-4, s. xv (przedmowa).
- ↑ Por. F. Drączkowski. Świętość małżeństwa i rodziny według Klemensa Aleksandryjskiego. „Vox Patrum”, s. 103, 1985.; H. Rahner, Julius Cassianus, LThK V, 1206.
- ↑ Doketyzm, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-29].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Doketyzm - artykuł w serwisie Theologos.pl. theologos.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-03-08)]. (Internet Archive)