Przejdź do zawartości

Druzno

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Druzno
Drużno
Ilustracja
Jezioro Druzno
Położenie
Państwo

 Polska

Miejscowości nadbrzeżne

Tropy Elbląskie

Region

Żuławy Wiślane

Wysokość lustra

0,1 m n.p.m.

Morfometria
Powierzchnia

1147,5 – 1790,1 ha

Wymiary
• max długość
• max szerokość


9,7 km
2 km

Głębokość
• średnia
• maksymalna


1,2 m
2,5 m

Objętość

17352,0 tys. m³

Hydrologia
Klasa czystości wody

non[1] (w roku 2003)

Rzeki zasilające

Dzierzgoń, Kanał Elbląski, Wąska

Rzeki wypływające

Elbląg

Rodzaj jeziora

deltowe

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Druzno”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, po lewej nieco u góry znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Druzno”
Położenie na mapie powiatu elbląskiego
Mapa konturowa powiatu elbląskiego, blisko centrum po lewej na dole znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Druzno”
Położenie na mapie gminy wiejskiej Elbląg
Mapa konturowa gminy wiejskiej Elbląg, na dole nieco na prawo znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Druzno”
Ziemia54°04′56″N 19°28′43″E/54,082222 19,478611
Jezioro i okolice w 1925

Druzno, Drużno (niem. Drausensee) – płytkie, zarastające jezioro deltowe na Żuławach Wiślanych. Jezioro położone jest w woj. warmińsko-mazurskim, w powiecie elbląskim, w gminie Elbląg. Stanowi część Zalewu Wiślanego odciętą aluwiami.

Przyroda

[edytuj | edytuj kod]

Przez Druzno przechodzi tor wodny stanowiący przedłużenie Kanału Elbląskiego. Jezioro wraz z pobliskimi terenami tworzy rezerwat Jezioro Drużno (miejsca lęgowe ptactwa wodnego i błotnego, głównie kaczek, perkozów, mew i rybitw; również drobnych ptaków wróblowych)[2]. Dodatkowo obszar rezerwatu pokrywa się z obszarami Natura 2000 Jezioro Druzno (PLH280028) SOO oraz o większej powierzchni Jezioro Drużno (PLB280013) OSO[3].

W 2002 roku ze względu na bogactwo roślinne i bioróżnorodność zostało uznane międzynarodową formą ochrony i wpisane na listę ramsarską[4].

Do jeziora uchodzi kilka niewielkich cieków, między innymi: Balewka, Brzeźnica, Burzanka, Dzierzgoń, Elszka, Kowalewka, Marwicka Młynówka, Tina (jedno odgałęzienie w dolnym biegu), Wąska[5].

Biocenoza jeziora była przez wiele lat obiektem badań hydrobiologicznych (w tym parazytologicznych), zainicjowanych w latach 50. XX w. przez Wincentego L. Wiśniewskiego (Uniwersytet Warszawski)[6]. Wiosną i latem 1948 badano szczegółowo tamtejszą ornitofaunę. Obserwowano wtedy bąka zwyczajnego (76 sztuk podczas wiosennych przelotów), rudzika, srokę zwyczajną, żurawia zwyczajnego (liczne stada), jarzębatkę, gajówkę, słowika szarego (bardzo licznie), pliszkę siwą (kilka sztuk). Bardzo licznie występowała mewa śmieszka, a rzadziej: rybitwa rzeczna, bocian czarny i ślepowron zwyczajny (ten ostatni gatunek zaobserwowano tylko dwa razy). Krążyła też jedna para bielika zwyczajnego. Ponadto zanotowano wtedy takie gatunki jak: brzęczka, strumieniówka, łozówka i łabędź niemy (siedem sztuk)[7].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W IX wieku nad tym jeziorem, w okolicach dzisiejszego Janowa, gdzie znajdował się port i znajdowało się[8] emporium wikingów handlu bałtyckiego na ówczesnym terytorium Prusów (Truso).

Dane morfometryczne

[edytuj | edytuj kod]

Powierzchnia zwierciadła wody według różnych źródeł wynosi od 1147,5 ha[1] przez 1446,0 ha[9] do 1790,1 ha[10].

Zwierciadło wody położone jest na wysokości 0,1 m n.p.m.[1] Średnia głębokość jeziora wynosi 1,2 m[9], natomiast głębokość maksymalna 2,5 m[9] lub 3,0 m[potrzebny przypis] (kryptodepresja).

Na podstawie badań przeprowadzonych w 2003 roku wody jeziora zaliczono do wód pozaklasowych[1].

Hydronimia

[edytuj | edytuj kod]

Według urzędowego spisu opracowanego przez Komisję Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych (KNMiOF) nazwa tego jeziora to Druzno[11]. W różnych publikacjach i na mapach topograficznych jezioro to występuje pod nazwą Drużno[12].

Nazwę Druzno wprowadzono urzędowo w 1949 roku, zastępując poprzednią niemiecką nazwę jeziora – Drausen See[13].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Adam Choiński: Katalog jezior Polski. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2006, s. 536. ISBN 83-232-1732-7.
  2. ptasieogrody.pl. [dostęp 2013-01-30].
  3. Geoserwis GDOŚ. [dostęp 2013-01-30].
  4. The List of Wetlands of International Importance – 30 January 2013, s. 33
  5. Opis jeziora w informatorze turystyczno-przyrodniczym www.jezioro.com.pl. [dostęp 2011-05-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].
  6. Anna Zakrzewska, Ewa Makarska i Jerzy Rokicki z Katedry Zoologii Bezkręgowców (Uniwersytet Gdański), Magdalena Rokicka (Stacja Biologiczna, Uniwersytet Gdański), Agnieszka Kijewska (Instytut Oceanologii Polskiej Akademii Nauk, Sopot): Kompleksowe badania Prof. Wincentego Wiśniewskiego nad krążeniem pasożytów w ekosystemie jeziora Drużno jako model działań Sekcji Ichtioparazytologicznej Studenckiego Koła Naukowego Biologów Uniwersytetu Gdańskiego. [w:] Wiadomości Parazytologiczne 2008, 54(4), 283–286 [on-line]. Polskie Towarzystwo Parazytologiczne. [dostęp 2013-05-12]. (pol.).
  7. Zdzisław Karczewski, Sprawozdanie z obserwacji ornitologicznych nad jeziorem Drużno, w: Sprawozdania Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, nr 2/1948, s.276–277
  8. Maria Kasprzycka i inni, Truso : między Weonodlandem a Witlandem = between Weonodland and Witland, Elbląg: Muzeum Archeologiczno- Historyczne, [cop. 2010], ISBN 978-83-7208-208-4, OCLC 750897474.
  9. a b c Mikulski Z., Bojanowicz M., Ciszewski R., 1969, Bilans wodny jeziora Druzno, Prace PIHM, 96, s. 73–88. za Adam Choiński: Katalog jezior Polski. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2006. ISBN 83-232-1732-7.
  10. Wykaz NB-j (jeziora) Wody powierzchniowe do bytowania ryb łososiowatych i karpiowatych w warunkach naturalnych oraz umożliwiające migrację ryb.. [dostęp 2011-05-12].
  11. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 68, ISBN 83-239-9607-5.
  12. Mapa topograficzna dostępna w serwisie geoportal.gov.pl. [dostęp 2011-05-12].
  13. M.P. z 1949 r. nr 76, poz. 947, s. 12

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]