Przejdź do zawartości

Enrico Feroci

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Enrico Feroci
Kardynał diakon
Ilustracja
Enrico Feroci (2017)
Herb duchownego Domino necessarius est
Pan go potrzebuje
Kraj działania

Włochy
Watykan

Data i miejsce urodzenia

27 sierpnia 1940
Pizzoli

Proboszcz parafii Matki Bożej Miłości
w Rzymie
Okres sprawowania

od 2019

Dyrektor Caritas diecezji rzymskiej
Okres sprawowania

2009–2018

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

13 marca 1965

Nominacja biskupia

30 października 2020

Sakra biskupia

15 listopada 2020

Kreacja kardynalska

28 listopada 2020
Franciszek

Kościół tytularny

Matki Bożej Miłości

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

15 listopada 2020

Miejscowość

Rzym

Miejsce

sanktuarium Matki Bożej Miłości

Konsekrator

Angelo de Donatis

Współkonsekratorzy

Claudio Maria Celli
Vincenzo Apicella

Enrico Feroci (ur. 27 sierpnia 1940 w Pizzoli) – włoski duchowny rzymskokatolicki, arcybiskup, proboszcz parafii Matki Bożej Miłości w Rzymie od 2019, kardynał diakon od 2020.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 27 sierpnia 1940 w Pizzoli. Kształcił się w Niższym Pontyfikalnym Seminarium Duchownym, a następnie, po ukończeniu liceum, w Wyższym Pontyfikalnym Seminarium Duchownym. Na prezbitera został wyświęcony 13 marca 1965[1][2].

W latach 1965–1966 pracował jako asystent w Niższym Pontyfikalnym Seminarium Duchownym, a w latach 1966–1968 jako asystent w Wyższym Pontyfikalnym Seminarium Duchownym, po czym powrócił do Niższego Pontyfikalnego Seminarium Duchownego, gdzie w latach 1968–1976 pełnił funkcję wicerektora. Następnie rozpoczął pracę w parafii przy kościele św. Frumencjusza. W latach 1976–1980 pełnił w nim funkcję wikariusza, a w latach 1980–2004 – proboszcza. Przez lata był prefektem dziewiątej prefektury diecezji rzymskiej, a także członkiem rady prefektów, rady kapłańskiej, rady ds. ekonomicznych i kolegium konsultorów diecezji. Brał czynny udział w trakcie synodu diecezji rzymskiej w latach 1987–1992 i misji miejskiej, która poprzedziła rok jubileuszowy w 2000[1][2]. 13 października 1995 papież Jan Paweł II obdarzył go godnością kapelana Jego Świątobliwości[1][2].

W latach 2004–2009 sprawował urząd proboszcza parafii przy kościele św. Hipolita. W 2009 kardynał Agostino Vallini, wikariusz generalny Rzymu, przeniósł go na stanowisko dyrektora diecezjalnego Caritas. Jednocześnie został prezydentem fundacji Caritas Roma, a także konsultorem Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących[1][2]. 10 listopada 2017 został mianowany prezydentem Publicznego Zgromadzenia Duchownego Oblatów Matki Bożej Miłości.

1 września 2018 został przeniesiony na urząd rektora sanktuarium Matki Bożej Miłości w Rzymie. Otrzymał również godność kanonika i kamerlinga bazyliki św. Jana na Lateranie. 1 września 2019 został proboszczem parafii Matki Bożej Miłości w Rzymie.

25 października 2020 podczas modlitwy Anioł Pański papież Franciszek ogłosił, że mianował go kardynałem[1]. 30 października 2020 został mianowany arcybiskupem tytularnym Cures Sabinorum[3]. Święcenia biskupie otrzymał 15 listopada 2020 w sanktuarium Matki Bożej Miłości w Rzymie. Udzielił mu ich kardynał Angelo De Donatis, wikariusz generalny Rzymu, w asyście arcybiskupa Claudia Marii Cellego, emerytowanego przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu, oraz Vincenza Apicelli, biskupa diecezjalnego Velletri-Segni[3][4]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Domino necessarius est” (Pan go potrzebuje)[5], pochodzące z Ewangelii według św. Marka[potrzebny przypis]. Na konsystorzu 28 listopada 2020 został kreowany kardynałem diakonem, z tytułem Matki Bożej Miłości w Castel di Leva, kościoła parafii, której jest proboszczem[6]. Z racji ukończenia 80. roku życia przed kreacją, nie posiada uprawnień elektorskich.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Annuncio di Concistoro il 28 novembre per la creazione di nuovi Cardinali. press.vatican.va, 2020-10-25. [dostęp 2020-11-08]. (wł.).
  2. a b c d Salvador Miranda: (88) 13. FEROCI, Enrico. [dostęp 2020-11-08]. (ang.).
  3. a b Enrico Feroci. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2020-11-17]. (ang.).
  4. Święcenia biskupie kardynała nominata Enrico Ferociego. ekai.pl. [dostęp 2020-11-17]. (pol.).
  5. Cardinal Enrico Feroci. www.gcatholic.org. [dostęp 2021-05-23]. (ang.).
  6. Concistoro Ordinario Pubblico: Assegnazione dei Titoli. press.vatican.va, 2020-11-28. [dostęp 2020-11-28]. (wł.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]