Enzo Giacchero

Enzo Giacchero
Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1912 ; Turyn
Data i miejsce śmierci	26 marca 2000 ; Turyn
Zawód, zajęcie	polityk, inżynier
Alma Mater	Politechnika Turyńska
Stanowisko	członek Zgromadzenia Konstytucyjnego i Izby Deputowanych (1946–1952), członek Wysokiej Władzy EWWiS (1952–1959)
Partia	Chrześcijańska Demokracja, Narodowa Demokracja
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Enzo Giacchero (ur. 25 lutego 1912 w Turynie, zm. 26 marca 2000 tamże) – włoski polityk i inżynier, uczestnik II wojny światowej, deputowany krajowy, w latach 1952–1959 członek Wysokiej Władzy Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.

Życiorys

Pochodził z bogatej rodziny. Ukończył studia z inżynierii budownictwa na Politechnice Turyńskiej, został tam następnie nauczycielem akademickim. Podczas II wojny światowej początkowo działał jako inżynier kolejowy, następnie od 1942 służył w 185 Dywizji Spadochronowej „Folgore”. Podczas bitwy pod El Alamein w wyniku ran musiano amputować mu nogę (uzyskał wówczas odznaczenie i honorwy awans na kapitana). Od 1943 działał w ruchu oporu pod pseudonimem „Yanez” („Janez”), m.in. w ramach 6 autonomicznej dywizji alpejskiej Asti o zabarwieniu monarchicznym. Po wyzwoleniu w kwietniu 1945 mianowany przez Komitet Wyzwolenia Narodowego prefektem prowincji Asti, zajmował to stanowisko do lutego 1946^[1]^[2].

W latach 1946–1952 członek Zgromadzenia Konstytucyjnego i następnie Izby Deputowanych z ramienia Chrześcijańskiej Demokracji, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Izby^[3]. Był jednocześnie oddelegowany do Parlamentu Europejskiego i Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy (1949–1952)^[4]. Od 10 sierpnia 1952 do 14 września 1959 należał do Wysokiej Władzy Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, odpowiadając za prasę i informację, a następnie kwestie społeczne^[5]. Pomiędzy 1955 a 1960 kierował Unią Europejskich Federalistów (początkowo jako prezes honorowy, następnie prezydent). W kolejnych latach był prezesem spółki Satap zarządzającej autostradą i stowarzyszenia przemysłowego w Asti, a także szefem włoskiego związku sportowego skoków spadochronowych i sekretarzem komitetu organizującego Italia ’61. W połowie lat 70. zaangażowany w umiarkowany prąd Włoskiego Ruchu Społecznego, dążący do współpracy z chadekami. Objął funkcję honorowego przewodniczącego partii Narodowa Demokracja, bez powodzenia kandydował w wyborach w 1979, po których ta została rozwiązana. Następnie zakończył działalność polityczną^[2].

Od 1952 był żonaty z Marią Teresą Ferrari, miał czworo dzieci^[2].

Odznaczenia

Odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I klasy (1965) i Srebrnym Medalem za Męstwo Wojskowe (1942).

Przypisy

↑ Enzo Giacchero. anpi.it. [dostęp 2023-01-27]. (wł.).
↑ ^a ^b ^c Donato D’Urso: Enzo Giacchero, uno dei pionieri che fecero l’unità d’Europa. storiain.net. [dostęp 2023-01-27]. (wł.).
↑ Enzo Giacchero. camera.it. [dostęp 2023-01-27]. (wł.).
↑ Mr Enzo Giacchero. coe.int. [dostęp 2023-01-27]. (ang.).
↑ Membres de la Haute Autorité de la Communauté européenne du charbon et de l'acier (CECA). cvce.eu. [dostęp 2023-01-26]. (fr.).

[anpi-1] Enzo Giacchero. anpi.it. [dostęp 2023-01-27]. (wł.).

[storiain-2] Donato D’Urso: Enzo Giacchero, uno dei pionieri che fecero l’unità d’Europa. storiain.net. [dostęp 2023-01-27]. (wł.).

[camera-3] Enzo Giacchero. camera.it. [dostęp 2023-01-27]. (wł.).

[coe-4] Mr Enzo Giacchero. coe.int. [dostęp 2023-01-27]. (ang.).

[cvce-5] Membres de la Haute Autorité de la Communauté européenne du charbon et de l'acier (CECA). cvce.eu. [dostęp 2023-01-26]. (fr.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]