Eric Cartman
 Zarys twarzy Cartmana | |
| Pierwsze wystąpienie | |
|---|---|
| Twórca | |
| Grany przez |
Trey Parker (wersja angielska) |
| Liczba odcinków |
316 |
| Dane biograficzne | |
| Rodzina |
Liane Cartman (matka) |
Eric Theodore Cartman – postać fikcyjna stworzona przez Matta Stone’a i Treya Parkera, obok Stana Marsha, Kyle’a Broflovskiego i Kenny’ego McCormicka, jeden z głównych bohaterów serialu animowanego Miasteczko South Park. Postać po raz pierwszy pojawiła się w 1992 roku w filmie krótkometrażowym The Spirit of Christmas, gdzie nazywała się Kenny, a następnie w jego drugiej części z 1995 roku[1]. W serialu zadebiutowała w pilotażowym odcinku Sonda analna Cartmana, wyemitowanym 13 sierpnia w 1997 roku. W oryginalnej wersji językowej Cartman przemawia głosem Treya Parkera, zaś w polskiej Macieja Kowalika[2]. W pierwszej wersji polskiego dubbingu, zrealizowanej w 2001 roku, głosu użyczał mu Mieczysław Morański[3]. Chociaż znane jest jego pełne imię, znany jest przede wszystkim z nazwiska, także inni bohaterowie serialu przeważnie mówią o nim per „Cartman”.
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Jest uczniem czwartej klasy szkoły podstawowej, wychowywanym przez samotną matkę w fikcyjnym miasteczku South Park w stanie Kolorado. Przedstawiany jest jako agresywny, uprzedzony, arogancki narcyz, którego twórcy opisują jako „małego Archiego Bunkera”, głównego bohatera sitcomu All in the Family[4][5]. Cechy te zostały znacząco podkreślone w kolejnych sezonach, w których postać ewoluowała, stając się psychopatą, i manipulantem. Cartman jest wysoce inteligentny – mimo młodego wieku, potrafi zmanipulować innych ludzi i przekonać do swoich planów, które często udaje mu się zrealizować.
Przez pozostałych głównych bohaterów nazywany jest „spaślakiem”[6], ze względu na swoją otyłość wielokrotnie wyszydzany jest przez kolegów, co stanowi powracający w serialu motyw[7]. Często przedstawiany jest jako antagonista albo złoczyńca, którego czyny wprowadzają w ruch serię wydarzeń będących główną osią fabularną wielu odcinków[4]. Pozostałe dzieci i koledzy z klasy z reguły są przez niego wyszydzani ze względu na jego nieczułe, rasistowskie, ksenofobiczne czy antysemickie zachowania i nastawienie[8][9][10][11], ale od czasu do czasu dają się mu zmanipulować[12].
Mimo nietolerancji wobec innych kultur, przejawia tendencje do uczenia się obcych języków. W odcinku Ja z przyszłości rozmawia ze swoimi pracownikami po hiszpańsku, którego nauczył się tylko po to, żeby móc lepiej im rozkazywać. Zna również niemiecki, którym przemawia przebrany za Adolfa Hitlera podczas wiecu w odcinku Pasja żyda, jak również w odcinku Dowcipobot.
Ze względu na swoje poglądy, często wchodzi w zatargi z kolegami, przede wszystkim z Kyle’em, który jest żydem. Antysemityzm Cartmana i religia Kyle’a wielokrotnie prowadzą do sporów pomiędzy nimi albo są zalążkami fabuły. Z reguły jednak motorem napędowym działań Cartmana jest chęć bycia lepszym od Kyle’a. Przykładowo w odcinku Chrześcijański Pornorock zakłada zespół grający rock chrześcijański i zakłada się z Kyle’em o to, kto pierwszy osiągnie status platynowej płyty. Zespół Cartmana zostaje zdyskwalifikowany, a chociaż posiada dużą grupę fanów i generuje miliony dolarów zysku, Cartman jest niepocieszony, ponieważ przegrał zakład. Kenny i jego rodzina wielokrotnie stają się obiektem szykan Cartmana ze względu na to, że żyją w ubóstwie i utrzymują się z zasiłku[13].
Znaczenie w popkulturze
[edytuj | edytuj kod]Cartman uznawany jest za najpopularniejszą postać z Miasteczka South Park[4][14][15]. Również twórcy przyznają, że jest on ich ulubionym bohaterem, z którym w dużym stopniu mogą się identyfikować[4][16]. Ze względu na politycznie niepoprawne zachowania, postać była obiektem zarówno pochwał[17], jak i krytyki[18]. Cartman wielokrotnie znalazł się na liście najbardziej rozpoznawalnych animowanych postaci wszech czasów. W codziennym użyciu Amerykanów znalazły się często powtarzane przez Cartmana frazy: „Pieprzcie się, idę do domu” (ang. Screw you guys, I’m going home) i „Uszanuj moją władzę” (ang. Respect my authoritah)[19][20].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Devin Leonard, South Park creators haven't lost their edge [online], CNN, 27 października 2006 [dostęp 2016-02-09] (ang.).
- ↑ Miasteczko South Park; 1999-20?? [online], polski-dubbing.pl [dostęp 2016-02-09] (pol.).
- ↑ Miasteczko South Park; 1997-nadal [online], polski-dubbing.pl [dostęp 2016-02-09] (pol.).
- ↑ a b c d Rovner, Julie: Eric Cartman: America's Favorite Little $@#&*%. NPR, 2008-04-04. [dostęp 2016-02-09]. (ang.).
- ↑ Matt Stone, Trey Parker, Larry Divney 'Speaking Freely' transcript. 2002-03-02. [dostęp 2016-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-17)]. (ang.).
- ↑ Jaime J. Weinman: South Park grows up. Macleans.ca, 2008-03-12. [dostęp 2016-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-21)]. (ang.).
- ↑ Ali Asadullah: Contemporary Cartoon Conjures Racist Past. IslamOnline.net, 2001-11-15. [dostęp 2016-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-03-17)]. (ang.).
- ↑ Jonathan Groce: Entertainment and wartime make strange bedfellows. The Johns Hopkins News-Letter, 2003-04-18. [dostęp 2016-02-09]. (ang.).
- ↑ Dennis Lim: Television: Lowbrow and proud of it. independent.co.uk, 1998-03-29. [dostęp 2016-02-09]. (ang.).
- ↑ Jesse McKinley: Norman Lear Discovers Soul Mates in 'South Park'. „The New York Times”, 2003-04-10. [dostęp 2016-02-09]. (ang.).
- ↑ Andrew Sullivan: South Park and Imus. „The Atlantic”, 2007-04-13. [dostęp 2016-02-09]. (ang.).
- ↑ Robert Arp: South Park and Philosophy: You Know, I Learned Something Today. Malden: Blackwell Publishing, 2007, s. 58. ISBN 978-1-4051-6160-2.
- ↑ Sylvia Rubin: TV 's Foul-Mouthed Funnies. „San Francisco Chronicle”, 1998-01-26. [dostęp 2016-02-09]. (ang.).
- ↑ McKee, Ryan: Top 10: Cartman Moments. AskMen. [dostęp 2016-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-12)]. (ang.).
- ↑ The Top 25 South Park Characters. IGN, 2014-02-28. [dostęp 2016-02-09]. (ang.).
- ↑ Goin’ Down to South Park. Trey Parker, Matt Stone Comedy Central. 1999-05-03.
- ↑ Robert Bolton: The Media Report: South Park. Australian Broadcasting Corporation, 1998-07-23. [dostęp 2016-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-03-11)]. (ang.).
- ↑ David Margolis: Anti-Semitism in the playground. independent.co.uk, 1999-02-01. [dostęp 2016-02-09]. (ang.).
- ↑ TV comedy sends WA students 'Jonah'. „The Sunday Times”, 2007-09-14. [dostęp 2016-02-09]. (ang.).
- ↑ Glenn L. Diaz: Old and New 'South Park'. BuddyTV, 2009-01-22. [dostęp 2016-02-09]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Robert (redaktor) Arp i inni, South Park and Philosophy: You Know, I Learned Something Today, Blackwell Publishing (The Blackwell Philosophy & Pop Culture Series), 2006, ISBN 978-1-4051-6160-2.
- Jeffrey Andrew (redaktor) Weinstock, Randall Fallows, James Rennie, Taking South Park Seriously, SUNY Press, 2008, ISBN 978-0-7914-7566-9.