Ernie DiGregorio
| ||||||||||||||
| 15, 7 | ||||||||||||||
| rozgrywający | ||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
15 stycznia 1951 | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
183 cm | |||||||||||||
| Masa ciała |
82 kg | |||||||||||||
| Kariera | ||||||||||||||
| Aktywność |
1973–1978 | |||||||||||||
| Szkoła średnia |
North Providence (North Providence, Rhode Island) | |||||||||||||
| College |
Providence (1970–1973) | |||||||||||||
| Draft |
1973, numer: 3 | |||||||||||||
| ||||||||||||||
Ernest "Ernie" DiGregorio (ur. 15 stycznia 1951 w North Providence) – amerykański koszykarz włoskiego pochodzenia, występujący na pozycji rozgrywającego, debiutant roku NBA z 1974[1].
Zasłynął z podań za plecami podczas występów na uczelni Providence. Trzykrotnie wybierano go MVP zespołu[2]. Wspólnie z Marvinem Barnesem poprowadzili zespół do Final Four NCAA w 1973. DiGregorio został wtedy zaliczony do I składu All-American[3].
Po ukończeniu uczelni przystąpił do draftu NBA. Został w nim wybrany z numerem 3 przez Buffalo Braves. Jako debiutant notował średnio 15,2 punktu, 8,2 asysty i 2,7 zbiórki[4]. W kategorii asyst oraz skuteczności rzutów wolnych (90,2%) został liderem NBA[4]. W drugiej ze wspomnianych statystyk został też rekordzistą NBA, w kategorii graczy debiutujących w lidze[5]. Został uznany za debiutanta roku, zaliczono go również do NBA All-Rookie Team. Ustanowił także rekord NBA, notując jako debiutant aż 25 asyst w jednym spotkaniu[4]. Rezultat ten jest nadal aktualnym rekordem, współdzielonym od 1987 roku z Nate'm McMillanem.
Podczas rozgrywek 1976/77 został po raz drugi w karierze liderem NBA w skuteczności rzutów wolnych - 94,5%, ustanawiającym tym samym nowy rekord ligi[6].
Po rozegraniu zaledwie 27 spotkań sezonu 1977/78 DiGregorio został sprzedany do Los Angeles Lakers. W ich barwach rozegrał zaledwie 25 spotkań, po czym został zwolniony[4]. Jeszcze w trakcie tych samych rozgrywek podpisał jako wolny agent umowę z Boston Celtics. Do końca rozgrywek występował jednak wyłącznie podczas sparingów zespołu. po tym epizodzie już nigdy więcej nie pojawił się na parkietach NBA. Karierę zakończył jednak oficjalnie dopiero w 1981 roku.
W 1999 roku został wybrany do - National Italian American Sports Hall of Fame[2].
Osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]NCAA
[edytuj | edytuj kod]- Uczestnik Final Four NCAA (1973)[7]
- MVP Regionu Wschodu NCAA[7]
- Zaliczony do I składu:
- Laureat nagrody - Eastern Player of the Decade for the 1970s (ECAC)[7]
- Zdobywca nagrody Lapchick Award (1973)[2]
NBA
[edytuj | edytuj kod]- Debiutant Roku NBA (1974)[1]
- Wybrany do NBA All-Rookie Team (1974)[8]
- Lider NBA w asystach (1974)[9]
- 2-krotny lider NBA pod względem skuteczności rzutów wolnych (1974, 1977)[10]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b NBA Rookie of the Year Award Winners. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b c Ernie DiGregorio - National Italian American Sports Hall of Fame. niashf.org. [dostęp 2014-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 września 2014)]. (ang.).
- ↑ a b Official NCAA Consensus All-Americans. ncaa.org. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b c d Ernie DiGregorio - Stats. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ NBA Individual Regular Season Records for Free Throw Percentage. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ 1976-77 NBA Season Summary. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b c d Ernie DiGregorio - Providence College. friars.com. [dostęp 2014-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 czerwca 2016)]. (ang.).
- ↑ All-Rookie Teams. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ NBA Assists Leaders Year by Year. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ NBA & ABA Year-by-Year Leaders and Records for Free Throw Pct. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Profil na NBA.com. stats.nba.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-04)]. (ang.)
- Statystyki na basketball-reference.com (ang.)