Fernando Serrano Uribe

Fernando Serrano Uribe
Vida
Nacimientu	Matanza, 25 de mayu de 1779
Nacionalidá	Colombia
Muerte	Ciudad Guayana, 15 de febreru de 1819 (39 años)
Estudios
Estudios	Universidad del Rosario (es)
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	políticu, abogáu

Fernando Serrano Uribe (25 de mayu de 1779, Matanza – 15 de febreru de 1819, Ciudad Guayana) foi un militar, abogáu y políticu colombianu, gobernador de la provincia de Pamplona, escribió la so Constitución en 1815 y foi Presidente de les Provincies Xuníes de Nueva Granada en 1816, antes de la so disolución y la reconquista española.

Biografía

Fíu de Pedro Javier Serrano y Durán y doña Antonia de Uribe y Mantiella, nació nel senu d'una familia distinguida de Girón en Santander, aniciada darréu en Piedecuesta. La so partida de bautismu reseña la so nacencia na población de Cácota de Matanza. Estudió derechu na Universidá del Rosario de Bogotá y tornó a Girón p'alministrar los negocios familiares, onde conoció a Rosa Calderón Estrada, fía d'una prestante familia santandereana con quien se casó.

A la disolución de la Xunta Suprema de Gobiernu ingresó como comandante a les tropes del exércitu republicanu y combatió pola causa llibertadora nel sitiu de Mensulí (anguaño en Floridablanca).

Darréu Serrano foi nomáu gobernador de la Provincia de Pamplona, cargu nel cual entamó l'alministración y presentó'l proyeutu constitucional pa la provincia, aprobáu'l 17 de mayu de 1815 pol cuerpu llexislativu.

En payares de 1815, l'exércitu realista tomó Cácota de Matanza na aición de Chitagá, polo cual Serrano tuvo qu'establecese en Piedecuesta y en febreru de 1816 cayó ganáu na batalla de Cachirí, dempués de lo que tuvo de vender los sos bienes y partir al Casanare dexando a la so familia, p'axuntase colos patriotes onde foi designáu Presidente de la República pola xunta. Tamién fueron nomaos Francisco Javier Yañes como ministru secretariu, a los Xenerales Urdaneta y Serviez como Conseyeros d'Estáu y al coronel Francisco de Paula Santander como xefe del exércitu. Sicasí, en setiembre José Antonio Páez asumió'l mandu y depunxo a Serrano.

La so esposa Rosa y los sos cuatro fíos tuvieron de colase a Bogotá onde Rosa foi afayada y foi tomada presa polos realistes. Ellí permaneció hasta la independencia de Colombia en 1819.

Foi mancáu en combate y siguió sirviendo nel exércitu dempués de la victoria de Simón Bolívar sobre los españoles. Foi designáu pa participar nel Congresu de Angostura, pero cuando yera conducíu a l'actual Ciudad Bolívar tuvo que detenese en Ciudad Guayana onde finó cuando solo tenía 29 años.

Ver tamién

Bibliografía

Durán Gómez, Eduardo (2005), Fernando Serrano y Uribe, Presidente y mártir. Boletín d'historia y antigüedaes, ISSN 0006-6303, Vol. 92, Nº 831, pgs.883-892.
Gutiérrez, José Fulgencio (1990), Santander y los sos conceyos. Bucaramanga, Gobernación de Santander.
Harker, Simón (1993), A cuenta de una fiesta. Páxines d'historia santandereana, Biblioteca Santander, Volume VII, Bucaramanga, pg.95.

Referencies

Enllaces esternos

Fernando Serrano Archiváu 2008-04-17 en Wayback Machine, Biblioteca Luis Angel Arango.
Fernando Serrano y Uribe, presidente y mártir, Academia Colombiana d'Historia.