Fiordland

Te Wahipounamu - jugozapad Novog Zelanda
Te Wahipounamu - jugozapad Novog Zelanda
Svjetska baština – UNESCO
	Novi Zeland ; ; ; Položaj NP Fiordland na Novom Zelandu
Registriran:	1990. (14. zasjedanje)
Vrsta:	Prirodno dobro
Mjerilo:	vii, viii, ix, x
Ugroženost:	no
Referenca:	UNESCO

Fiordland je geografska regija u Novom Zelandu koja se nalazi na jugozapadnom dijelu Južnog otoka i pokriva trećinu novozelandske regije Southland. Većina Fiordlanda sastoji se od strmih Južnih Alpa, dubokih jezera i oceana. Ime "Fiordland" dolazi od varijanti pravopisa skandinavske riječi za vrstu strme doline, fjorda. Ovaj dio Novog Zelanda ima jako vlažnu klimu s 6.300 mm oborina godišnje.

Povijest i stanovništvo

Fiordland nikada nije imao značajanu populaciju stanovništva. Čak su i Maori samo povremeno boravili za potrebe lova, ribolova i prikupljanja poludragog zelenog kamenja, tzv. „novozelandskog žada” - pounamua^[1].

Od 1876. godine ovim područjem je upravljao okrug Fiord, sve dok nije uklopljen u okrug Wallace 1981. godine. Od 1989. godine pripada okrugu Southland koji je dio istoimene regije. Okrug Southland je najrijeđe naseljeno područje Novog Zelanda 2001. godine je imala samo 48 stanovnika,^[2] nema grada i mnoga područja su gotovo nepristupačna, osim brodovima ili zrakoplovima.

Nacionalni park Fiordland

Gotovo cijeli Fiordland je 1952. godine ukomponiran u Nacionalni park Fiordland, koji je svojom površinom od 12.500 km² najveći park Novog Zelanda. Odlikuje se mnogim fjordovima, od kojih je najpoznatiji Milford Sound, te tjesnaci Doubtful i Dusky, dok se sa vrhova na sjeveru parka, tzv. Južnih Alpa, viših od 2.000 m, može vidjeti vrh Mount Aspriringa.

U Fiordlandu su smješteni i slapovi Browne Falls i Sutherland Falls, koji su među najvišim slapovima u svijetu, a također tu su i tri najdublja novozeladska jezera: Hauroko, Manapouri i Te Anau.

NP Fiordland zajedno s nacionalnim parkovima Tai Poutini, Mount Aspiring i Mount Cook čini cjelinu jugozapada Novog Zelanda, područje Te Wahipounamu, koje se nalazi na popisu mjesta svjetske baštine u Oceaniji^[3].

Ovo područje je prepoznato kao ekoregija umjerenih šuma jer zbog svoje izolacije njegovi raznoliki habitati podržavaju veliki broj endemičnih biljaka, kao što su šume bukve vrste Nothofagus, razne paprati i crnogorično drvo rimu (Dacrydium cupressinum).