Fort Binġemma
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ budynku |
militarny |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Ukończenie budowy | |
| Właściciel | |
Położenie na mapie Morza Śródziemnego  | |
Położenie na mapie Malty  | |
 35°54′12,4″N 14°21′45,0″E/35,903444 14,362500
| |
Fort Binġemma – fort na Malcie, zbudowany w latach 1875–1878, będący częścią dwunastokilometrowego ciągu umocnień obronnych zwanych pierwotnie North West Front, a w 1897 roku z okazji sześćdziesiątych urodzin królowej Wiktorii nazwanych Victoria Lines[1]. Fort Binġemma należy do ciągu fortyfikacji połączonych murem ze stanowiskami strzelniczymi rozciągających się od wschodu od wsi Baħar iċ-Ċagħaq koło Swieqi do zachodnich wybrzeży wyspy w okolicach zatoki Fomm ir-Riħ[1]. Przebiega on wzdłuż naturalnej bariery, jaką stanowi Great Fault.
Naturalne cechy obronne uskoku Great Fault, które zostały docenione już w 1722 roku za panowania wielkiego mistrza kawalerów maltańskich Marca Zondadariego. Za panowania jego następcy Antonia Manoela de Vilheny zbudowano kilka kamiennych budynków i umocnień umiejscowionych w kluczowych miejscach Great Fault. Miały one na celu obronę ówczesnej stolicy przed atakiem od bardziej przystępnej strony północnej wyspy[2][3].
W drugiej połowie XIX w. w czasie szczytu brytyjskiej potęgi wojskowej i ze względu na kluczowe znaczenie Malty po oddaniu do użytkowania w 1869 roku Kanału Sueskiego, zapadła decyzja o budowie systemu obronnego wzdłuż uskoku Great Fault. Linia obrony złożona jest z różnych rodzajów fortyfikacji: fortów, baterii, murów obronnych, umocnionych stanowisk piechoty, reflektorów[4].
Fort był budowany w latach 1875–1878 jako pierwszy z trzech fortów w ciągu fortyfikacji Victoria Lines, dwa pozostałe to Fort Madliena i Fort Mosta. Fort, o kształcie pięciokąta, został zbudowany na wzgórzu ponad wsią Tas Sabti na wysokości ponad 200 m n.p.m. stanowiącym idealne miejsce do obserwacji i obrony przed potencjalnym atakiem od strony morza w okolicach Rabatu. Wyposażenie fortu stanowiły dwa działa 6-calowe i jedno działo BL 9.2 inch gun Mk X (kal. 234 mm), zainstalowane w 1904[5] od strony morza w odpowiedzi na wyposażenie okrętów floty włoskiej w działa dalekiego zasięgu[6].
Z powodu strategicznej pozycji także po opuszczeniu przez wojska brytyjskie większości obiektów Victoria Lines w 1907 roku, razem z fortem Madliena obiekty pozostały w dalszym użytkowaniu[2].
W latach 1949–1952 obiekt był używany do szkolenia powstańców albańskich walczących z komunistycznym reżimem Hodży[7]. W latach późniejszych fort stał się miejscem stacjonowania oddziału 235 Signal Squadron (DCN) Royal Corps of Signals.
W 1981 roku obiekt został wydzierżawiony, a na jego terenie wypasano bydło. Kiedy w 1997 roku dzierżawa wygasła, przedłużano ją corocznie do 2002 roku. Od tej daty minister środowiska próbuje odzyskać nielegalnie użytkowany obiekt. Jego działania doprowadziły do rozwiązania umowy w 2009 roku, jednak mimo to dzierżawca nie opuścił terenu i broni dostępu do fortu przy pomocy metalowej bramy i psów. Nie przeszkodziło mu to jednak w otwarciu nielegalnej restauracji[7].
W 1998 roku rząd Malty zgłosił wniosek o wpisanie Victoria Lines na listę światowego dziedzictwa UNESCO[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Leslie Vella: The Great Wall of Malta. maltainsideout. [dostęp 2015-04-03]. (ang.).
- ↑ a b c Victoria Lines Fortifications. UNESCO Tentative Lists. [dostęp 2015-04-03]. (ang.).
- ↑ Bingemma Fort to Bingemma Gap Victoria Lines Malta map and walk. Victoria Lines Malta. [dostęp 2015-06-13]. (ang.).
- ↑ Dr. Stephen C Spiteri: The Victoria Lines. MilitaryArchitecture.com. [dostęp 2015-04-03]. (ang.).
- ↑ Dag Schmidtke: 9.2inch B.L.. [w:] Victorian Forts and Artillery [on-line]. [dostęp 2015-06-15]. (ang.).
- ↑ Fortifications & Towers/Fort Madalena. visitMALTA.co0m. [dostęp 2015-04-05]. (ang.).
- ↑ a b John Cordina: Squatters turn Fort Binġemma into illegal restaurant, family refuses compromise. independent.com.mt, 2015-05-24. [dostęp 2015-06-29]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Charles Stephenson: The Fortification of Malta 1530-1945. Wyd. drugie. Oxford: Osprey Publishing, 2004. ISBN 978-1-84176-693-5.