Przejdź do zawartości

Franco Frattini

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franco Frattini
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 marca 1957
Rzym

Data i miejsce śmierci

24 grudnia 2022
Rzym

Minister spraw zagranicznych Włoch
Okres

od 14 listopada 2002
do 18 listopada 2004

Przynależność polityczna

Forza Italia

Poprzednik

Silvio Berlusconi (p.o.)

Następca

Gianfranco Fini

Minister spraw zagranicznych Włoch
Okres

od 8 maja 2008
do 16 listopada 2011

Przynależność polityczna

Lud Wolności

Poprzednik

Massimo D’Alema

Następca

Giulio Terzi di Sant’Agata

Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy

Franco Frattini (ur. 14 marca 1957 w Rzymie, zm. 24 grudnia 2022 tamże[1]) – włoski polityk i prawnik, parlamentarzysta, minister w kilku rządach, w latach 2004–2008 wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Rzymskim – La Sapienza. Pracował w zawodach prokuratora i sędziego śledczego. Był też radcą prawnym ministra skarbu i wicepremiera. Pełnił funkcje zastępcy sekretarza generalnego (1993–1994) i sekretarza generalnego (1994–1995) włoskiego rządu.

Działał we Włoskiej Partii Socjalistycznej. W 1994 został jednym z założycieli Forza Italia Silvia Berlusconiego. W latach 1995–1996 sprawował urząd ministra ds. służby publicznej i polityki regionalnej w gabinecie Lamberta Diniego, chociaż jego ugrupowanie pozostawało w opozycji. W 1996 i 2001 z listy Forza Italia uzyskiwał mandat posła do Izby Deputowanych XIII i XIV kadencji. W latach 1996–1997 stał na czele parlamentarnej komisji do spraw nadzoru nad służbami specjalnymi.

W 2001 Silvio Berlusconi powołał go na funkcję ministra administracji państwowej w swoim drugim rządzie, w następnym roku powierzył mu urząd ministra spraw zagranicznych. W 2004 Franco Frattini otrzymał rekomendację na stanowisko unijnego komisarza do spraw sprawiedliwości (gdy Rocco Buttiglione ustąpił z ubiegania się o to stanowisko). Został w tym samym roku również wiceprzewodniczącym Komisji Europejskiej kierowanej przez José Manuela Barroso.

W 2008 zdecydował się powrócić do polityki krajowej. W przedterminowych wyborach uzyskał mandat posła XVI kadencji z listy Ludu Wolności. Odszedł w tymże roku z KE, w czwartym rządzie Silvia Berlusconiego ponownie objął kierownictwo resortu spraw zagranicznych. W 2009 opowiedział się za koncepcją kierowania Unią Europejską przez sześć największych państw (Niemcy, Francję, Wielką Brytanię, Włochy, Hiszpanię i Polskę). Urząd ministra sprawował do 2011, kiedy to zastąpił go Giulio Terzi di Sant’Agata.

W 2012 dołączył do projektu politycznego premiera Mario Montiego[2] (nazwanego następnie Z Montim dla Włoch), rezygnując jednak z kandydowania do parlamentu w 2013. Był członkiem najwyższego organu jurysdykcyjnego we włoskim sporcie (działającego przy CONI)[3].

W kwietniu 2021 powołany na wiceprzewodniczącego Rady Stanu[4], a w styczniu 2022 stanął na czele tej instytucji[1]. Zmarł w grudniu tegoż roku na skutek choroby nowotworowej[1].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (2004)[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Morto Franco Frattini, ex ministro e vicepresidente Commissione Ue. ilsole24ore.com, 24 grudnia 2022. [dostęp 2022-12-25]. (wł.).
  2. Elezioni 2013, Franco Frattini: „Aderisco all'agenda Monti, resto fedele al Ppe”. huffingtonpost.it, 29 grudnia 2012. [dostęp 2013-01-13]. (wł.).
  3. Alta Corte di Giustizia Sportiva: Composizione e Istituzione. coni.it. [dostęp 2022-12-25]. (wł.).
  4. Franco Frattini nominato presidente aggiunto del Consiglio di Stato. agi.it, 21 kwietnia 2021. [dostęp 2022-12-25]. (wł.).
  5. Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 25 listopada 2022. [dostęp 2022-12-25]. (wł.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]