Giulio Piazza
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 marca 1663 |
| Data i miejsce śmierci |
23 kwietnia 1726 |
| Arcybiskup ad personam Faenzy | |
| Okres sprawowania |
21 lipca 1710–23 kwietnia 1726 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
22 grudnia 1697 |
| Kreacja kardynalska |
18 maja 1712 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
22 grudnia 1697 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Giulio Piazza (ur. 13 marca 1663 w Forlì, zm. 23 kwietnia 1726 w Faenzy) – włoski biskup rzymskokatolicki, kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 13 marca 1663 roku w Forlì, jako syn Francesca Piazzy and Francesci Savorelli[1]. W latach swojej młodości, został wysłany do Rzymu, gdzie jego wuj, Camillo Piazza pełnił funkcję prałata przy Świętym Oficjum[1]. Pobierał nauki w Collegio Clementino, a następnie uzyskał doktorat utroque iure[1]. W 1688 roku został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, a osiem lat później – klerykiem Kamery Apostolskiej[1]. W latach 1690–1696 pełnił rolę internuncjusza apostolskiego w Belgii[2]. 2 grudnia 1697 roku został mianowany tytularnym arcybiskupem Rodos, otrzymując dyspensę, za brak święceń prezbiteratu[1]. Dwadzieścia dni później otrzymał sakrament święceń i sakrę[2]. Od stycznia 1698 do czerwca 1703 był nuncjuszem apostolskim w Konfederacji Szwajcarskiej, a od czerwca 1703 do sierpnia 1706 – w Królestwie Niemieckim[2]. 31 lipca 1706 roku został mianowany przedstawicielem Stolicy Apostolskiej w Rzeczypospolitej Obojga Narodów[2]. W tym samym roku został także arcybiskupem tytularnym Nazaretu[2]. W grudniu 1707 roku zrezygnował z funkcji dyplomatycznej w Rzeczypospolitej, a dwa lata później został mianowany nuncjuszem przy cesarzu rzymskim[2]. 21 lipca 1710 roku został arcybiskupem ad personam Faenzy[2]. 18 maja 1712 roku został kreowany kardynałem prezbiterem a dwa lata później otrzymał kościół tytularny San Lorenzo in Panisperna[1]. Jesienią 1713 roku zrezygnował z nuncjatury przy cesarzu[2]. W Faenzy dokonał modernizacji katedry, a także uczestniczył w synodzie biskupim w 1723 roku[1]. Brał udział w konklawe 1721, którego członkowie wybrali Innocentego XIII i w konklawe 1724, gdzie dokonano elekcji Benedykta XIII (musiał je opuścić przed końcem, z powodu choroby)[1]. Zmarł 23 kwietnia 1726 roku w Faenzy[1].