Przejdź do zawartości

Giuseppe Sinopoli

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Giuseppe Sinopoli
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 listopada 1946
Wenecja

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

20 kwietnia 2001
Berlin

Przyczyna śmierci

zawał mięśnia sercowego

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, dyrygent

Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy (1951-2001) Order Zasługi Republiki Włoskiej II Klasy (1951-2001)

Giuseppe Sinopoli (ur. 2 listopada 1946 w Wenecji, zm. 20 kwietnia 2001 w Berlinie[1]) – włoski kompozytor i dyrygent.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W młodości uczył się harmonii i gry na organach w konserwatorium w Mesynie[1][2]. W latach 1965–1967 studiował kontrapunkt i harmonię w Conservatorio di Musica Benedetto Marcello w Wenecji[1]. Od 1968 do 1970 roku uczestnik Międzynarodowych Letnich Kursów Nowej Muzyki w Darmstadcie w klasie Ligetiego i Stockhausena, w 1970 roku uczęszczał też na zajęcia u Franco Donatoniego w Sienie[1]. Uczył się również u Bruno Maderny i Hansa Swarowsky’ego w Wiedniu[1]. Jednocześnie z nauką muzyki studiował medycynę na Uniwersytecie Padewskim, uzyskując w 1972 roku dyplom lekarski[1].

W 1975 roku założył Bruno Maderna Ensemble, specjalizujący się w wykonawstwie muzyki współczesnej oraz renesansowej[1][2]. W 1976 roku prowadził zajęcia z kompozycji na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie[1]. Jako dyrygent występował m.in. w Teatro La Fenice w Wenecji (1976), Deutsche Oper w Berlinie (1980) i w Operze Wiedeńskiej (1982)[2]. W 1983 roku zadebiutował w Covent Garden Theatre (Manon Lescaut), a w 1985 roku w Metropolitan Opera (Tosca)[2]. Był głównym dyrygentem Orchestra dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia w Rzymie (1983–1987) i Philharmonia Orchestra w Londynie (1984–1994)[2][3]. W sezonie 1990/1991 pełnił funkcję dyrektora berlińskiej Deutsche Oper[1][2], następnie od 1992 roku był dyrektorem artystycznym Dresdner Staatskapelle[2][3]. W 1986 roku uczestniczył w ceremonii otwarcia Suntory Hall w Tokio[1]. W 2000 roku na festiwalu w Bayreuth dyrygował wykonaniem tetralogii Pierścień Nibelunga[1]. Otrzymał Order Zasługi Republiki Włoskiej w stopniu wielkiego oficera (1994)[4] i kawalera krzyża wielkiego (1998)[5].

Zmarł nagle na zawał mięśnia sercowego w trakcie prowadzenia przedstawienia Aidy w berlińskiej Deutsche Oper[1][3].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

W karierze dyrygenta zasłynął jako interpretator XIX-wiecznego repertuaru symfonicznego oraz dzieł operowych Verdiego, Wagnera i Pucciniego[1]. Dokonał licznych nagrań płytowych dla Deutsche Grammophon, w tym dzieł Gustava Mahlera, Richarda Straussa, Giuseppe Verdiego i Giacomo Pucciniego[1]. Jego interpretacje uznawane były za kontrowersyjne[2]. Jako kompozytor w swoich utworach posługiwał się współczesnymi środkami wyrazu[2].

Wybrane kompozycje

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1])

Utwory orkiestrowe

[edytuj | edytuj kod]
  • Opus Daleth na orkiestrę kameralną (1971)
  • Tombeau d’armor I (1974)
  • Pour un livre à Venise (1975)
  • Koncert na klarnet i orkiestrę (1975, nowa wersja 1990)
  • Tombeau d’armor II (1977)
  • Koncert kameralny na klarnet i orkiestrę (1978)
  • II suita z Lou Salomé (1985)

Utwory wokalno-instrumentalne

[edytuj | edytuj kod]
  • Opus Scir na mezzosopran i zespół instrumentów (1972)
  • Sunyata na sopran i kwintet smyczkowy (1972)
  • Souvenirs à la mémoire na 2 soprany koloraturowe, kontratenor i orkiestrę (1974)
  • I suita z Lou Salomé na głosy solowe, chór i orkiestrę (1981)
  • Lou Salomé (1981, wyst. Monachium 1981)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 277. ISBN 978-83-224-0865-0.
  2. a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3351. ISBN 0-02-865530-3.
  3. a b c Emily Freeman Brown: A Dictionary for the Modern Conductor. Lanham: Rowman & Littlefield, 2015, s. 314. ISBN 978-0-8108-8400-7.
  4. Sinopoli Maestro Giuseppe. quirinale.it. [dostęp 2021-01-14]. (wł.).
  5. Sinopoli Maestro Giuseppe. quirinale.it. [dostęp 2021-01-14]. (wł.).