Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Zweden 1985

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Zweden Grand Prix-wegrace van Zweden 1985
Scandinavian Raceway
Officiële naam Grand Prix of Sweden 1985
Land Vlag van Zweden Zweden
Datum 10 en 11 augustus 1985
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Derde Vlag van Italië Fausto Ricci
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Italië Ezio Gianola
Eerste Vlag van Oostenrijk August Auinger
Tweede Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Derde Vlag van Italië Fausto Gresini
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Nederland Egberts Streuer/Vlag van Zwitserland Bernard Schnieders
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Fritz Buck
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt

De Grand Prix-wegrace van Zweden 1985 was de elfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1985. De races werden verreden op 10 en 11 augustus 1985 op de Scandinavian Raceway nabij Anderstorp (Jönköpings län). In deze Grand Prix werden de wereldtitels in de 500cc- en de zijspanklasse beslist.

Nog steeds werd de 250cc-klasse in Zweden op zaterdag gereden, tussen de trainingen van de andere klassen door. De organisatie hoopte op die manier meer kaarten te verkopen, maar voor de 250cc-rijders was het steeds weer vervelend om in het toch al tamelijk mistroostige Karlskoga Motorstadion voor weinig publiek te rijden. In de 125cc-klasse was het nog steeds spannend tussen Pier Paolo Bianchi (87 punten) en Fausto Gresini (84 punten). Bianchi zou door te winnen de wereldtitel kunnen beslissen, maar als hij dat niet deed was er nog een kans voor Gresini: de GP van San Marino. In de 250cc-klasse was Freddie Spencer al wereldkampioen. Hij kwam in Zweden niet aan de start in deze klasse en liet het eigenlijk aan Carlos Lavado over om te laten zien wat zijn nieuwe Yahama YZR 250 vermocht. Met nog twee GP's te gaan kon Eddie Lawson nog 500cc-wereldkampioen worden, maar Freddie Spencer hoefde in totaal nog maar tien punten te scoren om wereldkampioen te worden. Hij had dus aan een derde plaats in Zweden al genoeg. De zijspanklasse reed haar laatste race en er waren nog drie theoretische kanshebbers voor de wereldtitel. Werner Schwärzel/Fritz Buck leidden het kampioenschap, maar hadden slechts drie punten voorsprong. Als zij wonnen zouden ze wereldkampioen zijn, maar als Egbert Streuer/Bernard Schnieders wonnen, zouden ze in punten gelijk staan maar meer overwinningen hebben en daarom wereldkampioen zijn. Rolf Biland/Kurt Waltisperg hadden slechts een zeer theoretische kans op de titel. Als zowel Streuer als Schwärzel uitvielen, zouden ze aan een tweede plaats genoeg hebben, maar als Streuer ten minste vierde werd en/of Schwärzel ten minste zevende werd waren Biland's kansen verkeken.

Freddie Spencer zou het eigenlijk rustig aan kunnen doen, want hij hoefde slechts op het podium te eindigen om wereldkampioen te worden. Spencer wilde echter in stijl kampioen worden en zette dan ook de snelste trainingstijd, voor concurrent Eddie Lawson en diens teamgenoot Raymond Roche, die opnieuw bewees in Anderstorp goed uit de voeten te kunnen. Hij liet Ron Haslam, Christian Sarron, Wayne Gardner en Randy Mamola achter zich. Gardner en Mamola hadden in Silverstone met de viercilinder Honda NSR 500 gereden, maar die hadden ze weer ingeleverd en ze reden weer met de driecilinder Honda NS 500

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 1"36'46
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 1"36'56
3. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 1"37'53
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 1"37'84
5. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"37'84
6. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 1"38'09
7. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 1"39'28
8. Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 1"39'38
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 1"39'56
10. Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda 1"39'77

Vrijwel het hele veld begon aan de opwarmronde met intermediates en opgesneden slicks, maar de baan droogde snel op en voor de start werd er naar slicks gewisseld. Ron Haslam had zijn gebruikelijke bliksemstart, maar werd al snel gepasseerd door Freddie Spencer. Eddie Lawson sloot aan achter Spencer, maar kon niet meer doen dan volgen, tot Spencer uiteindelijk echt gas gaf en wegliep. Lawson had voor een te zachte bandencompound gekozen en dat kostte hem aanvankelijk ook nog de tweede plaats, toen Wayne Gardner hem inhaalde. Gardner werd het slachtoffer van een blunder van Honda-UK: hij kwam in de laatste ronde zonder benzine te staan. Het kostte hem niet alleen de tweede plaats in Zweden, maar ook de derde plaats in het WK-klassement. Lawson kreeg de tweede plaats cadeau, maar finishte bijna een halve minuut na Spencer, die nu ook wereldkampioen 500 cc was. Ook Ron Haslam profiteerde van de pech van Gardner en finishte als derde.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 49"26'73 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 49"49'53 2 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 50"04'64 4 10
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 50"18'97 5 8
5 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 50"33'21 7 6
6 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 50"35'27 8 5
7 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda 50"36'10 10 4
8 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 50"58'43 3 3
9 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Honda +1 ronde 18 2
10 Vlag van Italië Massimo Messere Honda +1 ronde 21 1
11 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Honda +1 ronde 17
12 Vlag van Zimbabwe Dave Petersen Honda +1 ronde 11
13 Vlag van Zweden Peter Lindén Honda +1 ronde 19
14 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Honda +1 ronde 23
15 Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki +1 ronde 25
16 Vlag van Finland Esko Kuparinen Suzuki +1 ronde 26
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Suzuki +2 ronden 28
18 Vlag van Nederland Maarten Duyzers Suzuki +2 ronden 34
19 Vlag van Noorwegen Geir Hestman Honda +2 ronden 32
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk David Griffith Suzuki +2 ronden 35
21 Vlag van Duitsland Andreas Leuthe Suzuki +3 ronden 29
22 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda +4 ronden 14
23 Vlag van Frankrijk Christian Le Liard ELF-Chevallier-Honda +11 ronden 20
24 Vlag van Zweden Lars Johansson Suzuki +13 ronden 37

Niet gefiinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK Brandstoftekort 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki Val[1] 9
Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki Val[2] 15
Vlag van Denemarken Kjeld Sörensen Suzuki 31
Vlag van Zweden Michael Jansberg Suzuki 33
Vlag van Italië Armando Errico Honda 27
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Bakker-Suzuki 16
Vlag van Zweden Peter Sköld Honda 24
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda Val[3] 12
Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 13
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Noord-Ierland Neil Robinson Suzuki

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Pierre-Etienne Samin ELF-Chevallier-Honda
Vlag van Japan Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda Gestopt[4]
Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda Teambeleid[5]
Vlag van Nederland Henk van der Mark
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva Teambeleid[6]
Vlag van Italië Virginio Ferrari

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer (wereldkampioen) Rothmans-HRC-Honda 141
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 118
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 80
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 67
5 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 62
6 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 61
7 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 47
8 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 42
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 19
10 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Honda / Bakker-Honda 18

Inderdaad was Carlos Lavado (bij afwezigheid van Freddie Spencer) met zijn nieuwe Yamaha YZR 250-V-twin de snelste in de training. De Duitse importeur Mitsui had ook een dergelijke machine kunnen krijgen, maar hun rijder Martin Wimmer was nog steeds geblesseerd. Toni Mang reed de tweede tijd en Martin Herweh, nu definitief hersteld van zijn blessure, reed de derde tijd. De eerste tien stonden binnen 1½ seconde.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1"41'26
2. Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 1"41'72
3. Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 1"42'04
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda 1"42'20
5. Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax 1"42'26
6. Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 1"42'30
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 1"42'40
8. Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 1"42'41
9. Vlag van Spanje Juan Garriga JJ Cobas-Rotax 1"42'44
10. Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 1"42'65

Carlos Lavado stond weliswaar op poleposition in Zweden, maar hij startte slecht. Na de eerste ronde kwam hij als vijfde door, terwijl Toni Mang aan de leiding ging. Na twee ronde was Lavado al derde en na drie ronden tweede. Hij passeerde Mang, maar vergde te veel van zijn banden. Vijf keer wisselden de posities aan de kop van het veld, maar uiteindelijk was Mang de winnaar. Intussen reed Fausto Ricci onbedreigd op de derde plaats. Manfred Herweh was vierde, maar hij gleed onderuit.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 42"46'44 2 15
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 42"55'28 1 12
3 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 43"02'03 6 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda 43"21'58 4 8
5 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-Honda 43"22'91 16 6
6 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Bakker-Parisienne 43"24'49 19 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 43"24'66 13 4
8 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 43"24'79 8 3
9 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 43"27'03 11 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 43"27'93 7 1
11 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha 43"28'32 12
12 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 43"35'14 27
13 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 43"36'15 14
14 Vlag van Spanje Juan Garriga JJ Cobas-Rotax 43"36'32 9
15 Vlag van Duitsland Harald Eckl Juchem-Yamaha 43"46'93 22
16 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 43"47'15 20
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noel EMC-Rotax 43"52'90 24
18 Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha 44"06'43 25
19 Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha 44"06'83 26
20 Vlag van Frankrijk Michel Galbit Yamaha 44"07'47 23
21 Vlag van Zweden Eilert Lundstedt Yamaha 44"07'62 29
22 Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha 44"17'71 18
23 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA 44"24'70 28
24 Vlag van Zweden Johnny Simonsson Yamaha +1 ronde 35
25 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Armstrong-Rotax +1 ronde 32
26 Vlag van Denemarken Svend Andersson Yamaha +1 ronde 36
27 Vlag van Denemarken Anders Skov Yamaha +1 ronde 33
28 Vlag van Frankrijk Philippe Pagano Yamaha +1 ronde 34

Niet gefiinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax Val 3
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax Val 5
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax Remmen 10
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol 15
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha 17
Vlag van België René Delaby Rotax 21
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax 31
Vlag van Brazilië Antonio Neto JJ Cobas-Rotax 30

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda Teambeleid[7]
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Blessure[8]
Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Rotax Blessure[9]
Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha
Vlag van Duitsland Hans Besendorfer Yamaha
Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli Ontslagen[10]
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha Ontslagen[11]
Vlag van Oostenrijk Erich Klein Rotax Blessure[12]
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha Blessure[13]
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha
Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer (wereldkampioen) Rothmans-HRC-Honda 127
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 112
3 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 79
4 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 69
5 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 45
6 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 34
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter HRC-Honda / Honda 32
8 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 28
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne /
Parisienne-Honda
25
10 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 23

Pier Paolo Bianchi had nog steeds drie punten voorsprong in het wereldkampioenschap, maar in de trainingen in Zweden ging het niet goed. Concurrent Fausto Gresini was de snelste, terwijl Bianchi slechts de negende tijd reed. Bovendien zou Gresini in de race geholpen worden door zijn stalgenoot Ezio Gianola, die de tweede tijd had gereden. Gresini was zeer snel: twee seconden sneller dan Gianola en vier seconden sneller dan Bianchi.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"44'19
2. Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 1"46'33
3. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 1"49'93
4. Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 1"47'44
5. Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 1"47'51
6. Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA 1"47'58
7. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 1"47'59
8. Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 1"47'68
9. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 1"48'18
10. Vlag van België Olivier Liégeois MBA 1"48'19

De 125cc-klasse startte in Zweden op een kletsnatte baan. Dat was een kolfje naar de hand van August Auinger, die naast de beide Garelli-rijders Fausto Gresini en Ezio Gianola op de eerste startrij stond. Gresini en Auinger namen samen meteen de leiding, gevolgd door Johnny Wickström. Pier Paolo Bianchi had juist een slechte start en was ongeveer als laatste weg. Wickström moest in de pit een bougiekabel vast laten zetten en viel terug. Tot dat moment zag het er voor Gresini heel goed uit, maar Bianchi werkte zich rustig door het veld naar voren terwijl Gresini's machine in de laatste ronde op één cilinder ging lopen. Auinger ging hem voorbij, maar ook Bianchi, die nu met vijf punten voorsprong aan de laatste race in Misano kon beginnen.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 44"54'00 3 15
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 45"01'07 9 12
3 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 45"01'25 1 10
4 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 45"06'85 2 8
5 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA 45"07'02 6 6
6 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 45"38'59 8 5
7 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 45"38'71 5 4
8 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 45"39'42 11 3
9 Vlag van België Olivier Liégeois MBA 45"48'76 10 2
10 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 45"51'37 16 1
11 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 46"20'37 14
12 Vlag van Denemarken Mickel Nielsen MBA 46"21'91 35
13 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA 46"26'29 25
14 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA 46"40'39 22
15 Vlag van Denemarken Henrik Rasmussen MBA 46"42'40 29
16 Vlag van Zwitserland Christoph Bürki MBA +1 ronde 24
17 Vlag van Duitsland Willy Hupperich Seel-MBA +1 ronde 30
18 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA +1 ronde 34
19 Vlag van Zweden Rune Zälle MBA +1 ronde 20
20 Vlag van Zwitserland Franz Birrer MBA +1 ronde 36
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA +3 ronden 26

Niet gefiinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 4
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 7
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA 12
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 13
Vlag van Finland Mogens Johansen MBA 33
Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA Val 17
Vlag van Nederland Anton Straver MBA Uitgelopen Big-end. 18
Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA 19
Vlag van Denemarken Flemming Kistrup MBA 21
Vlag van Denemarken Thomas Pedersen MBA Val 23
Vlag van Spanje Andres Sánchez MBA 27
Vlag van Denemarken Bjarne Nielsen Hummel 31
Vlag van Zweden Jörgen Ask MBA 32
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Luca Cadalora MBA Blessure[14] 15
Vlag van Finland Juha Pakkanen MBA 28

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Ton Spek MBA Blessure[15]

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 99
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 94
3 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 72
4 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 65
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 50
6 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 40
7 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 36
8 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 25
9 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA 23
10 Vlag van België Olivier Liégeois MBA 19

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Egbert Streuer en Bernard Schnieders moesten veel trainingstijd gebruiken voor het testen en afstellen van een nieuwe ontsteking, nadat de vorige op Silverstone de geest had gegeven. Toch zetten ze uiteindelijk de tweede trainingstijd. Rolf Biland was de snelste, maar hij reed zijn tijd op kwalificatiebanden, die hij in de race niet kon gebruiken. Bovendien was Biland geen probleem voor Streuer; dat was Werner Schwärzel, die het kampioenschap nog steeds leidde met drie punten verschil.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 1"39'44
2. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 1"39'98
3. Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 1"40'52
4. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 1"40'64
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 1"40'67
6. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 1"41'14
7. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 1"41'44
8. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 1"42'26
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 1"42'55
10. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ARO 1"43'62

Ondanks zijn poleposition had Rolf Biland een slechte start omdat hij zijn motor verzoop. Werner Schwärzel, leider in het wereldkampioenschap, was als snelste weg, maar werd meteen gevolgd door Egbert Streuer. In de vijfde ronde nam Streuer de leiding over en bouwde meteen een voorsprong op door een seconde per ronde sneller te gaan. Biland rukte op naar de derde plaats, tot in de negende ronde zijn versnellingsbak de geest gaf. Streuer won de race en daarmee de wereldtitel met zes seconden voorsprong op Schwärzel, terwijl de derde plaats nu naar Steve Webster ging. Biland verklaarde na de race dat hij zich - als zijn machine was heel gebleven - zeker niet bemoeid zou hebben met de strijd om de eerste plaats, omdat hij zelf toch al kansloos was voor de titel.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 33"21'83 2 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 39"30'53 3 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 39"37'71 5 10
4 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 6 8
5 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ARO 10 6
6 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 13 5
7 Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Schotland Iain Colquhoun LCR-Yamaha 16 4
8 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 3
9 Vlag van Zwitserland Hans-Rudi Christinat Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 2
10 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 8 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Brown Onbekend
12 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 9
14 Vlag van Zweden Larsson Vlag van Zweden Gunnhammar Onbekend
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham LCR-Yamaha

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha Versnellingsbak 1
Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha Ongeval 4
Vlag van Nederland Martin Kooy Vlag van Nederland Raimond van den Groep Kova-Yamaha 23
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha Ongeval in training 7

Top tien eindstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 73
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 73
3 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha /
LCR-Krauser
50
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 32
5 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 26
6 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 19
7 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 13
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 13
9 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 12
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 11

Egbert Streuer gebruikte een uitdrukking die van Johan Cruijff had kunnen zijn om uit te drukken dat hij ook na de tegenvallende TT van Assen was blijven geloven in zijn kansen: "Je kunt pas niet meer winnen als je verloren hebt".

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1985
FIM wereldkampioenschap wegrace
37e seizoen (1985)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1985

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1984
Grand Prix-wegrace van Zweden Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1986