Granula (citologija)
Granule su male, uglavnom citoplazmatske čestice. To može biti bilo koja struktura, koja je jedva vidljiva pod svjetlosnim mikroskopom. Termin se najčešće koristi za opisivanje sekrecijskih vezikula.[1][2][3][4][5]
Leukociti
[uredi | uredi izvor]
Grupa leukocita pod nazivom granulociti sadrže granule i igraju važnu ulogu u imunom sistemu. Granule pojedinih ćelija, kao što su prirodne ćelije ubice, sadrže komponente koje mogu dovesti do razlaganja susjednih ćelija. Granulski leukociti su klasificirani kao azuropilne granule ili specifične granule. Leukocitne granule se oslobađaju kao odgovor na imunološki stimulanse u proces poznat kao degranulacija.
Trombociti
[uredi | uredi izvor]Granule trombocita su klasificirane kao guste granule ialfa granule.
Geminativne granule
[uredi | uredi izvor]U 1957. godini, André i Rouiller su prvi uveli termin "nuage" (franc. = oblak)[6] Njihova amorfna i vlaknasta struktura prikazana je u crtežima 1933. godine (Risley). Danas se nuage prihvata da predstavlja karakteristiku elektrogustinu klicine plazme ogoljenih citoplazmatskih organela i u jedarnom omotaču. Isti zrnasti materijal poznat je i pod različitim sinonimima: gusta tijela, mitohondrijski oblak, žumančano jezgo, Balibanijeva tijela, perijedrne P granule u Caenorhabditis elegans, germinalne granule u Xenopus laevis, hromatoidno telo u miša, a polarne granule u rodu Drosophila. Molekulski, citoplazmatske granule su čvrsto isprepletene mreže diferencijalno lokalizirane protein RNK-vezane, što zauzvrat lokalizira specifične vrste iRNK za diferencijalno skladištenje, asimetrične segregacije (popotrebi za asimetrične diobe ćelija), diferencijalnu preradu RNK i/ili kontrolu translacije. Geminativne granule izgledaju kao da su predačke i univerzalno konzervirane u klicinim linijama svih pripadnika koljena metazoa.
Mnoge komponente granula klicine linije (germlinije) su dio interaktivne RNK (piRNK puta sa funkcijom represije transposiblnih elemenata.
Inzulinske granule
[uredi | uredi izvor]
Određene vrste granula koje se nalaze i u pankreasu su inzulinske granule. Inzulin je hormon koji pomaže u regulaciji količine glukoze u krvi; kada postaje previsoka to je hiperglikemija, ili preniska – hipoglikemija.
Inzulinske granule su sekrecijske granule, koje mogu osloboditi svoje sadržaje iz ćelije u krvotok. Beta ćelije u pankreasu su odgovorne za čuvanje inzulina i oslobađanje u prikladno vrijeme. Beta ćelije pažljivo kontroliraju oslobađanje, a koriste neobične mehanizme da to učiine.[7]
Inzulinske granule u procesu sazrijevanja
[uredi | uredi izvor]Nezrele insulinske granule funkcioniraju kao komora za sortiranje u procesu sazrevanja. Inzulin i ostale netopive komponente granula se čuvaju u granulama. Ostali rastvorljivi proteini i dijelovi granula onda pupaju iz nezrelih granula u klatrinom obložene transportne vezikule.[8] Procesom proteolize uklanjaju se neželjeni dijelovi iz sekretornih granula što kao rezultat daje zrele granule.
Inzulinske granule zriju u tri koraka:
- lumen granule se zakiseljava, zbog kiselih svojstva sekrecijskih granula;
- proinzulin postaje insulina u procesu proteolize. U ovoj transformaciji proinzulin u inzulin pomažu endoproteaze PC1/3 i PC2; i
- uklanja se klatrinski sloj proteina.[8]
U fotosintezi, biljke koriste energiju svjetlosti za proizvodnju glukoze od ugljik-dioksida i vode. Glukoza se pretežno skladišti u granulama škroba, plastidima, kao što su hloroplasti, a posebno amiloplasti. Prema krahju vegetacijske sezone, škrob se akumulira i u grančicama drveća, u blizini pupoljaka. Plodovi, sjemenke, rizom i gomolji skladište škrob da se pripreme za narednu sezonu rasta.
Također pogledajte
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Campbell N. A.; et al. (2008). Biology. 8th Ed. Person International Edition, San Francisco. ISBN 978-0-321-53616-7. Eksplicitna upotreba et al. u:
|author=(pomoć) - ^ Sofradžija A., Šoljan D., Hadžiselimović R. (2004). Biologija 1. Svjetlost, Sarajevo. ISBN 9958-10-686-8.CS1 održavanje: više imena: authors list (link)
- ^ Međedović S., Maslić E., Hadžiselimović R. (2002). Biologija 2. Svjetlost, Sarajevo. ISBN 9958-10-222-6.CS1 održavanje: više imena: authors list (link)
- ^ Alberts B.; et al. (2002). Molecular Biology of the Cell, 4th Ed. Garland Science. ISBN 0-8153-4072-9. Eksplicitna upotreba et al. u:
|author=(pomoć) - ^ Bajrović K, Jevrić-Čaušević A., Hadžiselimović R., Eds. (2005). Uvod u genetičko inženjerstvo i biotehnologiju. Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB) Sarajevo. ISBN 9958-9344-1-8.CS1 održavanje: više imena: authors list (link)
- ^ André J, Rouiller CH (1957) L'ultrastructure de la membrane nucléaire des ovocytes del l'araignée (Tegenaria domestica Clark). Proc European Conf Electron Microscopy, Stockholm 1956. Academic Press, New York, pp 162 164
- ^ Goginashvili, A.; Zhang, Z.; Erbs, E.; Spiegelhalter, C.; Kessler, P.; Mihlan, M.; Pasquier, A.; Krupina, K.; Schieber, N.; Cinque, L.; Morvan, J.; Sumara, I.; Schwab, Y.; Settembre, C.; Ricci, R. (19. 2. 2015). "Insulin secretory granules control autophagy in pancreatic cells". Science. 347 (6224): 878–882. doi:10.1126/science.aaa2628.
- ^ a b (Hou et al., 2009)
Vanjski linkovi
[uredi | uredi izvor]