Guelpherbytum
Locus: 52°9′44″N 10°32′13″E
Numerus incolarum: 53 034
Zona horaria: UTC+1, UTC+2
Situs interretialis
Gestio
Geographia
Territoria finitima: Sickte, Dettum, Denkte, Ohrum, Cramme, Salzgitter, Brunsvicum
Coniunctiones urbium
Tabula aut despectus
Guelpherbytum[1] (etiam Guelferbytum; Theodisce Wolfenbüttel) est oppidum in Germania situm. Praeterea Guelpherbytum in Saxonia Inferiore et prope urbem Brunsvicum situm est. Guelpherbytum habet incolarum circa 52 000. Flumen Oker Guelpherbytum perfluit. Est caput Circuli Guelpherbytensis.
Historia
[recensere | fontem recensere]Guelpherbytum saeculo 10 conditum et anno 1118 primo in actis nominatum est.
Res Guelpherbyti videndae
[recensere | fontem recensere]Guelpherbytum notum est non solum historia antiqua sed etiam aedificiis magnis clarisque.
Exempli gratia Bibliotheca Augusta, in medio oppido sita, nominanda est. Haec bibliotheca evangelium Henrici "Leo" nominati possidet. Hoc evangelium est liber maximi pretii.
Arx magna nomine Schloss Wolfenbüttel prope bibliothecam sita est. Arx ab saeculo 13 ad saeculum 18 sedes ducum Brunsvicii et Luneburgi erat.
Inter bibliothecam et arcem aedificium nomine Lessinghaus, quod domus philosophi et poetae nomine Gotthold Ephraim Lessing erat, iacet.
Prope forum nomine Kornmarkt magna ecclesia Beatae Mariae Virginis (BMV), quae late videatur, sita est. Haec ecclesia vulgo Hauptkirche BMV appellatur.
Secunda ecclesia magna Guelpherbyti sita est ecclesia Sanctae Trinitatis seu Trinitatiskirche Wolfenbüttel.
Guelpherbyti etiam universitas practicis rebus instituta inveniri potest, quae nomen Ostfalia-Hochschule für angewandte Wissenschaften habet. Universitas Guelpherbytensis 11 000 studentium habet.
Etiam Guelpherbyti invenire potes theatrum late notum clarumque, quod nomen Lessingtheater habet.
Cives clari
[recensere | fontem recensere]Nati
[recensere | fontem recensere]- Anna Amalia (1739 - 1807), ducissa Saxonia-Vimarii-Eisenach
- Theodorus Eisfeld (1816 - 1888), concentus magister.
Nexus interni
Notae
[recensere | fontem recensere]- ↑ J. G. Th. Graesse, Orbis Latinus (Dresdae: Schönfeld, 1861; 1909. Brunsvici, 1972, 3 voll.) 1 2 3