Hans Eisele
| |
 SS-Hauptsturmführer
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1933–1945 |
| Formacja | |
| Jednostki |
3 Dywizja Pancerna SS „Totenkopf” |
| Stanowiska |
członek załogi Buchenwald |
Hannes Kurt Eisele (ur. 13 marca 1912 w Donaueschingen w Badenii, zm. 3 maja 1967 w Kairze) – niemiecki zbrodniarz wojenny, jeden z lekarzy SS pełniących służbę w niemieckich obozach koncentracyjnych. Lekarz oraz SS-Hauptsturmführer.
Członek NSDAP od 1 maja 1933 roku, o numerze partyjnym 3 125 695 i SS od 3 listopada 1933 roku, o numerze ewidencyjnym 237 421. Do 12 sierpnia 1940 roku służył w zapasowym batalionie sanitarnym SS (SS-Ersatz-Bataillon) 3 Dywizji Pancernej SS „Totenkopf”, skąd został przeniesiony – jako lekarz SS – do KL Mauthausen. Przebywał tu do 25 września 1940 roku, a następnie odkomenderowano go do zapasowego batalionu sanitarnego SS w Pradze (SS-Sanitäts-Ersatz-Bataillon Prag). W styczniu 1941 roku został skierowany, w charakterze obozowego lekarza SS (SS-Lagerarzt) i lekarza oddziałów SS (SS-Truppenarzt), do KL Buchenwald, a w 1942 r. odszedł stamtąd do KL Natzweiler-Struthof, gdzie objął stanowisko zwierzchnika garnizonowej służby zdrowia SS SS-Standortarzt. Od 15 lipca 1942 roku służył w Dywizji Grenadierów Pancernych SS Das „Reich” (SS-Panzer-Grenadier Division „Das Reich”), z której przeniesiono go – 24 sierpnia 1942 roku – do zapasowego batalionu sanitarnego SS w Oranienburgu (SS-Sanitäts-Ersatz-Bataillon Oranienburg), a następnie powrócił – 5 stycznia 1943 roku – do batalionu sanitarnego SS w Pradze. Od 1 lipca 1943 do 10 listopada 1943 roku służył w szpitalu polowym SS w tym mieście (SS-Lazarett Prag), po czym powrócił do batalionu wartowniczego SS w Pradze, jako lekarz oddziałów SS. Od 20 sierpnia 1944 roku przebywał w jednostce sanitarnej zapasowego batalionu szkoleniowego artylerii SS w Pradze (SS-Ausbildungs- und Ersatz-Artillerie-Bataillon Prag), z którego w dn. 1 stycznia 1945 roku odkomenderowano go do zapasowego szkoleniowego batalionu sanitarnego formacji zbrojnych SS (SS-Sanitäts-Ersatz-Bataillon der Waffen-SS), a stamtąd do obozowej służby zdrowia SS w KL Dachau, gdzie powierzono mu stanowisko lekarza obozowego SS. Brał udział w eksterminacji więźniów za pomocą dosercowych zastrzyków z powietrza, karbolu, evipanu i strychniny.
Po wojnie skazany przez amerykański Trybunał Wojenny na karę śmierci w procesie załogi KL Dachau i procesie załogi Buchenwald. Jednak wyroki te zostały najpierw zamienione na dożywocie, a następnie na 10 lat pozbawienia wolności. W 1952 roku Eisele został wypuszczony z amerykańskiego więzienia. Powrócił do zawodu medycznego, który praktykował w Monachium. Jego zbrodnie ponownie zostały ujawnione podczas procesu członka załogi Buchenwaldu Martina Sommera w 1958 roku. Eisele uciekł z RFN do Egiptu w czerwcu 1958 roku. Na żądanie Interpolu został aresztowany przez egipskie władze, jednocześnie poprosił o azyl. Władze egipskie udzieliły mu azylu w 1960 roku.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- G.Kühn G., Weber W., Stärker als die Wölfe. Ein Bericht über die illegale militärische Organisation im ehemaligen Konzentrationslager Buchenwald und dem bewaffeneten Aufstand, Berlin 1984, s. 27, 28.
- Kautsky Benedikt, Teufel und Verdammte, Sieben Jahren in deutschen Konzentrationslager, Wiedeń 1961, s. 122.
- Ritscher B., Hermann A., Walter Krämer – ein Arzt für die Häftlinge, [w:] „Buchnewaldheft” Nr. 17, Weimar-Buchenwald 1983, s. 48, 50.
- Klee Ernst, Was się taten – Was się wurden. Ärzte, Juristen und andere Beteiligte am Kranken- oder Judenmord, Frankfurt nad Menem 1995, s. 72.
- Klee Ernst, Auschwitz. Medycyna III Rzeszy i jej ofiary, Kraków 2001, s. 43, 46.
- Musioł Teodor, Dachau 1933–1945, s. 279, 336.
- Musioł Teodor, „Służba zdrowia” w Dachau, s. 115.
- Ternon Yves, Helman Socrate, Historia medycyny SS, czyli mit rasizmu biologicznego, Warszawa 1973, s. 252, 253.
- Czarnecki Wacław, Zonik Zygmunt, Walczący obóz Buchenwald, Warszawa 1969, s. 101, 378.
- Gędziorowski Tadeusz, Dachau, s. 135, 187.
- Buchenwald. Mahnung und Verpflichtung. Dokumente und Berichte, Berlin 1983, s. 168, 173, 174, 760.