Przejdź do zawartości

Heinz Hoffmann

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Heinz Hoffmann
Ilustracja
gen. Heinz Hoffmann
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

28 listopada 1910
Mannheim

Data i miejsce śmierci

2 grudnia 1985
Strausberg

Przebieg służby
Lata służby

1949–1985

Siły zbrojne

Brygady Międzynarodowe Brygady Międzynarodowe
Narodowa Armia Ludowa NRD Nationale Volksarmee

Stanowiska

Minister obrony narodowej Niemieckiej Republiki Demokratycznej, członek Biura Politycznego KC Socjalistycznej Partii Jedności

Główne wojny i bitwy

hiszpańska wojna domowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera NRD
Złoty Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD) Order Scharnhorsta Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru
Heinz Hoffmann
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 listopada 1910
Mannheim

Data i miejsce śmierci

2 grudnia 1985
Strausberg

Minister Obrony Narodowej
Okres

od 14 lipca 1960
do 2 grudnia 1985

Przynależność polityczna

Socjalistyczna Partia Jedności Niemiec

Poprzednik

Willi Stoph

Następca

Heinz Kessler

Heinz Hoffmann (ur. 28 listopada 1910 w Mannheim, zm. 2 grudnia 1985 w Strausbergu) – niemiecki wojskowy i polityk, minister obrony narodowej w Radzie Ministrów Niemieckiej Republiki Demokratycznej, a od 2 października 1973 członek Biura Politycznego Komitetu Centralnego Socjalistycznej Partii Jedności.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Mannheim, pochodził z rodziny robotniczej. Po ukończeniu szkoły w Mannheim, spędził lata 1925–1930 na pracy w MWM (Motoren Werke Mannheim AG). Od 1926 do 1930 był członkiem Komunistycznego Związku Młodych Niemiec, a następnie członkiem Komunistycznej Partii Niemiec. W tym czasie Hoffmann odbył kilka krótkich kar więzienia za udział w demonstracjach ulicznych. Po przejęciu władzy w Niemczech przez partię nazistowską stanął wobec nakazu aresztowania. Hoffmann uciekł przez Szwajcarię i Czechosłowację do Związku Radzieckiego. W Związku Radzieckim uczęszczał do Międzynarodowej Szkoły Leninowskiej w Moskwie. Przez kilka miesięcy w 1936 i 1937 uczęszczał do szkoły wojskowej w Riazaniu w przygotowaniu do pracy z siłami republikańskimi w Hiszpanii. Po ukończeniu studiów otrzymał rangę porucznika. Od 1937-1938 służył w 11 Brygadzie Międzynarodowej w hiszpańskiej wojnie domowej. Pełnił funkcję komisarza w batalionie Hansa Beimlera. Objął dowództwo batalionu po tym jak jego dowódca został ranny. On sam został ciężko ranny w nogi i brzuch. Hoffmann był hospitalizowany w Madrycie przez kilka miesięcy później został przeniesiony do kliniki w Eaubonne we Francji. Przebywał tam od 1938 do 1939 roku. Od kwietnia 1939 do listopada 1940 był na wypoczynku i rekonwalescencji w Związku Radzieckim. Począwszy od marca 1941, uczęszczał na specjalny kurs Kominternu w Puszkino, na północny zachód od Moskwy.

W styczniu 1946 powrócił do Berlina gdzie został współpracownikiem Wilhelma Piecka, a później Waltera Ulbrichta. Od 1950 aż do śmierci, Heinz Hoffmann był członkiem parlamentu i członkiem Komitetu Centralnego Socjalistycznej Partii Jedności. Począwszy od 1949 Hoffmann był zaangażowany w tworzenie niemieckich sił zbrojnych. Był pierwszym wiceprezesem niemieckiej administracji spraw wewnętrznych i szefem departamentu kultury politycznej w randze Generalnego Inspektora. W 1950 Hoffmann został powołany na stanowisko szefa Głównego Zarządu Kształcenia (HVA). W latach 1955–1957 przebywał w Związku Radzieckim. Po powrocie, pracował od 1957 do 1960 jako pierwszy wiceminister Obrony Narodowej, a od 1958 do 1960 pełnił funkcję szefa sztabu. W 1959 został awansowany do stopnia generała pułkownika, a w 1961 do generała armii. W 1960 Hoffmann został mianowany, jako następca Williego Stopha, na ministra obrony narodowej NRD; pełnił ten urząd aż do śmierci. Z racji sprawowanych funkcji był „skoszarowany” w partyjno-rządowym osiedlu kierownictwa NRD wokół Majakowskiring w Berlinie-Pankow. Pochowany na Cmentarzu Centralnym Friedrichsfelde w Berlinie.

Miał trzy żony i siedmioro dzieci.

Po śmierci został wybrany na patrona 9. Dywizji Pancernej (9. Panzerdivision NVA).[1]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. 9. Panzerdivision (NVA) [online], Academic dictionaries and encyclopedias [dostęp 2024-06-20] (niem.).
  2. axishistory.com

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mannheim, Madrid, Moskau. Erlebtes aus drei Jahrzehnten. 4. Auflage: Militärverlag der Deutschen Demokratischen Republik, Berlin 1986. ISBN 3-327-00208-8
  • Heinz Hoffmann, Moskau, Berlin. Erinnerungen an Freunde, Kampfgenossen und Zeitumstände, wyd. 1. Aufl, Berlin: Militärverlag der Deutschen Demokratischen Republik, 1989, ISBN 3-327-00888-4, OCLC 21907769.
  • Klaus Froh, Rüdiger Wenzke: Die Generale und Admirale der NVA. Ein biographisches Handbuch. 4. Auflage. Ch. Links, Berlin 2000, ISBN 3-86153-209-3

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]