Hurricane (piosenka Boba Dylana)

Hurricane

Wykonawca singla z albumu Desire
Bob Dylan
Wydany	16 stycznia 1976
Nagrywany	24 października 1975
Gatunek	folk rock
Długość	8:33
Wydawnictwo	Columbia (USA), CBS (Wlk. Brytania)
Producent	Don DeVito
Format	7″
Autor	Bob Dylan Jacques Levy
Singel po singlu
„Tangled Up in Blue” (1974) „Hurricane” (1975) „Mozambique” (1975)

Hurricane – piosenka napisana przez Boba Dylana i Jacques’a Levy’ego w 1975 roku. Ten protest song został wydany w 1976 roku na albumie Desire oraz na singlu (strona 1. „Hurricane (Part I)”, strona 2. „Hurricane (Part II)”).

Historia i charakter

Piosenka ta została nagrana 24 października 1975 r. w Columbia Studio 1 w Nowym Jorku. Sesja nagraniowa w całości poświęcona była nagraniu tylko tego utworu – powstało 10 wersji piosenki. Utwór, który znalazł się na albumie i został wydany na singlu w listopadzie 1975 r., powstał z połączenia wersji drugiej z szóstą. Wykonywany przez Boba Dylana utwór liczy 8 minut 33 sekundy i opowiada historię czarnoskórego boksera Rubina Cartera niesłusznie skazanego na karę dożywotniego więzienia. Fałszywy proces i skazanie przedstawione jest w piosence jako akt rasizmu przeciwko pretendentowi do tytułu mistrza wagi średniej.

Piosenka Dylana stała się bardzo kontrowersyjna. Artystę krytykowano m.in. za brak obiektywizmu, jednostronne zaangażowanie się po stronie oskarżonego i nieprzedstawienie jego kryminalnej przeszłości.

Zamieszczona w albumie Desire wydanym w styczniu 1976 roku przyczyniła się do upublicznienia sprawy boksera. W utworze na skrzypcach zagrała Scarlet Rivera.

Tło

Inspiracją do napisania piosenki była autobiografia Cartera pod tytułem The Sixteenth Round (16. runda) w której bokser przedstawia siebie jako ofiarę kręgów, którym nie w smak była jego walka o prawa Afroamerykanów. Carter został wraz ze swoim przyjacielem Johnem Artisem oskarżony o potrójne morderstwo, jakiego rzekomo dopuścił się w restauracji Laffayete Grill w Paterson w stanie New Jersey 17 lipca 1966 roku. Akt oskarżenia opierał się na poszlakach, zeznaniach kryminalisty Alfreda Bello oraz dwojga ludzi, którzy widzieli samochód i dwóch czarnoskórych mężczyzn wchodzących do baru. Faktem jest, że badanie wariografem nie wykazało, iż Carter ani Artis są winni morderstw. Sąd jednak na podstawie słabych dowodów skazał ich na dożywocie.

Personel

• Bob Dylan – gitara, wokal
• Steven Soles – gitara
• Scarlet Rivera – skrzypce
• Rob Rothstein – gitara basowa
• Howie Wyeth – perkusja
• Luther Rix – kongi
• Ronee Blakley – wokal towarzyszący

Pozostałe informacje

Kolejne apelacje dotyczące sprawy oskarżenia Cartera i Johna Artisa o potrójne morderstwo składane przez oskarżonych przyniosły skutek dopiero w latach 80. Sędzia Sądu Najwyższego w 1985 roku uznał, że proces z 1967 r. nie był uczciwy, a akt oskarżenia opierał się na przesłankach rasistowskich.

Linki zewnętrzne

• tekst