Ignacy Szczęsnowicz

Ignacy Szczęsnowicz
	generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1922 ; Karmozy, Polska
Data śmierci	19 września 1999
	Przebieg służby
Lata służby	1940–1984
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Wojska rakietowe i artyleria
Stanowiska	szef artylerii WOW, szef sztabu Szefostwa Artylerii WP, szef Wojsk Rakietowych i Artylerii MON
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: oblężenie Leningradu,; Bitwa o Kołobrzeg;
Późniejsza praca	attaché wojskowy, morski i lotniczy Ambasady PRL w Moskwie
	Odznaczenia

Ignacy Szczęsnowicz (ur. 10 czerwca 1922 w Karmozach, zm. 19 września 1999) – polski dowódca wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego, szef Wojsk Rakietowych i Artylerii (1961–1977), główny twórca polskich wojsk rakietowych.

Życiorys

Urodził się 10 czerwca 1922 we wsi Karmozy w województwie nowogródzkim w rodzinie polskiej. W październiku 1940 został wcielony do Armii Czerwonej jako słuchacz kursu chorążych kompanii szkolnej 245 pułku piechoty 123 Dywizji Piechoty w Wyborgu. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej w czerwcu 1941 brał udział w walkach na froncie. W październiku 1941 ukończył Kurs Chorążych przy Froncie Leningradzkim i awansował na stopień chorążego w korpusie oficerów artylerii. Objął dowództwo plutonu moździerzy 486 pułku piechoty 177 Dywizji Piechoty. Następnie przeszedł na takie samo stanowisko w 147 pułku piechoty. Rozkazem dowódcy 67 Armii z 20 maja 1942 został awansowany na stopień podporucznika. Walczył w obronie Leningradu, od sierpnia 1942 był dowódcą baterii w 95 samodzielnym batalionie karabinów maszynowych i artylerii. Równocześnie od lipca do września 1942 odbył kurs dowódców baterii Frontu Leningradzkiego.

W maju 1943 wstąpił do formowanych na terytorium ZSRR Polskich Sił Zbrojnych. W obozie w Sielcach nad Oką został skierowany do służby w 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Był dowódcą 1 baterii w 1 dywizjonie 1 pułku artylerii lekkiej. Od 1 października 1943 był szefem zwiadu dywizjonu artylerii w 1 pal. Wziął udział w bitwie pod Lenino. W lutym 1944 przeszedł do 3 pułku artylerii lekkiej. W tej jednostce wziął udział w walkach o Kołobrzeg i przeszedł szlak bojowy aż do terenu Niemiec. Od listopada 1944 pomocnik szefa sztabu 3 pułku, a od kwietnia 1945 pomocnik szefa sztabu artylerii 3 Dywizji Piechoty.

We wrześniu 1946 został skierowany na kurs dowódców dywizjonów artylerii w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. Kurs ten ukończył we wrześniu 1947 z 1 lokatą. W październiku 1947 został pomocnikiem szefa sztabu 13 Brygady Artylerii Ciężkiej w Toruniu do spraw operacyjno-wyszkoleniowych. Od marca 1949 był dowódcą 74 pułku artylerii haubic, a od listopada 1949 starszym pomocnikiem szefa wydziału wyszkolenia ds. szkolenia oddziałów w Głównym Inspektoracie Artylerii. Od września 1950 na kolejnych stanowiskach w Dowództwie Artylerii WP, gdzie był kolejno kierownikiem sekcji planowania Wydziału Wyszkolenia Bojowego, szefem wydziału planowania i programowania Oddziału Wyszkolenia Bojowego (od grudnia 1951) i szefem Oddziału Wyszkolenia Bojowego Dowództwa Artylerii WP (od stycznia 1953).

W latach 1955–1956 był dowódcą Artylerii Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Od grudnia 1956 do października 1958 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K.J. Woroszyłowa w Moskwie. Studia ukończył z oceną bardzo dobrą. Po powrocie do kraju był szefem Oddziału Szkolenia Wojskowego Szefostwa Artylerii WP, a od lipca 1960 szefem sztabu Szefostwa Artylerii WP. Na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 13 lipca 1960 otrzymał nominację na stopień generała brygady. Akt nominacyjny wręczył mu 20 lipca 1960 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Aleksander Zawadzki.

Od maja 1961 do października 1965 szef Artylerii WP, a od października 1965 do marca 1977 szef Wojsk Rakietowych i Artylerii MON. Animator i organizator broni rakietowej WP. Zbudował struktury organizacyjne i proponował rozwiązania operacyjne i techniczne dla tego rodzaju uzbrojenia^[1]. Na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 10 października 1969 otrzymał nominację na stopień generała dywizji. Akt nominacyjny wręczył mu 10 października 1969 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Marian Spychalski. Od marca 1977 do lutego 1983 attaché wojskowy, morski i lotniczy Ambasady PRL w Moskwie. Od lutego 1983 przebywał w dyspozycji MON. W grudniu 1983 oficjalnie pożegnany przez ministra obrony narodowej, gen. broni Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej. Od 16 lutego 1984 w stanie spoczynku.

Przesłużył 3 lata w Armii Czerwonej oraz ponad 40 lat w ludowym Wojsku Polskim, z czego ponad 23 lata w stopniu generalskim. W latach 60. należał do grupy zaledwie 12 osób w Polsce, które posiadały wiedzę na temat przechowywania na terenie kraju sowieckiej broni atomowej (zadanie specjalne „Wisła”)^[2].

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera D 6 rz. 4 m. 39)^[3]

Publikacje

I. Szczęsnowicz, Wojska rakietowe i artyleria [w] Ludowe Wojsko Polskie 1943–1973, Wydawnictwo MON, Warszawa 1974

Awanse

W trakcie służby wojskowej otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[4]:

podporucznik Armii Czerwonej – 1942
porucznik – 1943
kapitan – 1945
major – 1947
podpułkownik – 1950
pułkownik – 1955
generał brygady – 1960
generał dywizji – 1969

Odznaczenia i wyróżnienia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1973)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1958)
Order Sztandaru Pracy II klasy (1963)
Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1968)
Krzyż Walecznych (1945)
Złoty Krzyż Zasługi (1952)
Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie - 1945, 1946)
Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (dwukrotnie - 1945, 1946)
Medal 10-lecia Polski Ludowej (1954)
Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1967)
Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)
Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1968)^[5]
Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR, 1968)
Order Wojny Ojczyźnianej II stopnia (ZSRR, 1945)
Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR, 1943)
Medal „Za obronę Leningradu” (ZSRR)
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
Odznaka „25-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1970)
Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1975)
Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (ZSRR, 1978)
Medal „Za Umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych” III stopnia (Czechosłowacja, 1970)

Życie prywatne

Urodził się w rodzinie polskiej. Syn Wincentego (ur. 1891), rolnika i Anny (1892–1943). Mieszkał w Warszawie. Od 1949 żonaty z Walentyną z domu Żuk (1924–2014), miał syna i córkę^[3]^[6].

Przypisy

↑ J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. IV: S-Ż, Toruń 2010, s. 32-34
↑ Magazyn imperium zła: Podborsko 3001.
↑ ^a ^b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
↑ J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. IV: S-Ż, Toruń 2010, s. 232–234.
↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 5, 15 lutego 1968, s. 5.
↑ J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943−1990, tom IV: I–M, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, s. 32–34.

Bibliografia

H.P. Kosk, Generalicja Polska, tom II, Wyd. Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001, ISBN 83-87103-81-0.
J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943−1990, tom IV: I–M, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, s. 32–34, ISBN 978-83-7611-801-7 (z fotografią)
K. Sobczak, Lenino-Warszawa-Berlin: wojenne dzieje l Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1988
Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Rakietowych i Artylerii im. generała Józefa Bema. Zarys historii 1943–1969, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1974
Głos Weterana, Warszawa, listopad 1999, s. 29.

[1] J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. IV: S-Ż, Toruń 2010, s. 32-34

[2] Magazyn imperium zła: Podborsko 3001.

[cmentarzekomunalne.com.pl-3] Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.

[4] J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. IV: S-Ż, Toruń 2010, s. 232–234.

[5] Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 5, 15 lutego 1968, s. 5.

[6] J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943−1990, tom IV: I–M, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, s. 32–34.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]