Przejdź do zawartości

Indura

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Indura
Індура
Ilustracja
Kościół Św. Trójcy
Państwo

 Białoruś

Obwód

 grodzieński

Rejon

grodzieński

Sielsowiet

Indura

Wysokość

139 m n.p.m.

Populacja (2009)
• liczba ludności


1360[1]

Nr kierunkowy

+375 15(2)

Kod pocztowy

231712

Tablice rejestracyjne

4

Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego
Mapa konturowa obwodu grodzieńskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Indura”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Indura”
Ziemia53°27′37″N 23°53′00″E/53,460278 23,883333

Indura (biał. Індура) – wieś (agromiasteczko) na Białorusi, w rejonie grodzieńskim obwodu grodzieńskiego, ok. 25 km na południe od Grodna. Siedziba sielsowietu.

Dawne miasteczko w powiecie grodzieńskim. Siedziba parafii prawosławnej (pw. św. Aleksandra Newskiego)[2] i rzymskokatolickiej (pw. Trójcy Przenajświętszej).

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W X-XI wieku założono tu gród obronny[3]. W końcu XVIII wieku było to miasto magnackie położone w powiecie grodzieńskim województwa trockiego[4].

 Osobny artykuł: Bitwa pod Indurą.

Indura została wyzwolona po dwumiesięcznej bolszewickiej okupacji 24 września 1920 r. przez polskie oddziały II Brygady 21 Dywizji Piechoty Górskiej gen. Andrzeja Galicy. Walki trwały od godziny 8. rano w ciągu całego dnia z uwagi na zacięty opór bolszewików. Według Tadeusza Kutrzeby Indura przechodziła z rąk do rąk w ciągu dnia kilka razy. Udało się na stałe opanować miasteczko dopiero o godz. 22., po czym brygada po krótkim odpoczynku ruszyła w kierunku Niemna do Komotowa. Prowadząc natarcie ze strony Odelska na Indurę oddziały 21. Dywizji Górskiej stoczyły zacięte walki z cofającymi się oddziałami bolszewickimi pod Żarnówką Małą i Wielką. Według Janusza Odziemkowskiego w walkach o Indurę Dywizja Górska straciła około 200 żołnierzy. Miejsce spoczynku żołnierzy polskich poległych w tych walkach nie jest znane.

Za II Rzeczypospolitej siedziba wiejskiej gminy Indura.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku miasteczko zamieszkiwało 2.323 osoby, wśród których 546 było wyznania rzymskokatolickiego, 68 prawosławnego a 1.709 mojżeszowego. Jednocześnie 769 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, 41 białoruską, 1.507 żydowską, 5 rosyjską a 1 łotewską. Było tu 336 budynków mieszkalnych[5].

Podczas okupacji hitlerowskiej, w sierpniu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 2800 osób. 2 listopada 1942 roku Niemcy ostatecznie zlikwidowali getto. Żydów wywieziono do obozu w Kiełbasinie[6].

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]
Cerkiew św. Aleksandra Newskiego
  • cerkiew prawosławna pw. św. Aleksandra Newskiego, 1881
  • kościół katolicki pw. Św. Trójcy z 1815 r.
  • mogiła 8 żołnierzy Wojska Polskiego z 1920 roku na cmentarzu parafialnym – po lewej stronie głównej alei bliżej muru
  • cmentarz żydowski
  • Wielka Synagoga z 1885 przy ul Żydowskiej[7]
  • mykwa przy ul. Gorkiego 6

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Liczby ludności miejscowości obwodu grodzieńskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Храм святого благоверного Александра Невского д.Индура. orthos.org. [dostęp 2020-12-08]. (ros.).
  3. Olczak i inni, Archeologia Puszczy Białowieskiej. Dzieje osadnictwa na terenie polskiej części Puszczy Białowieskiej od epoki kamienia do końca XVIII stulecia, 2022, s. 297, DOI10.23858/Waw/k/004 [dostęp 2022-12-16] (pol.).
  4. Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 97.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 5, województwo białostockie, 1924, s. 30.
  6. Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part A, s. 895.
  7. Wielka Synagoga w Indurze (ul. Żydowska) | Wirtualny Sztetl [online], sztetl.org.pl [dostęp 2020-03-18].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]