Inmigración italiana n'Estaos Xuníos

Plantía:Ficha d'inmigración

Un italoamericanu ye un ciudadanu d'Estaos Xuníos con ascendencia italiana. Esto puede aplicase a daquién nacíu nos Estaos Xuníos de padres o güelos italianos, o a daquién nacíu n'Italia que se treslladó a aquel país. De los cinco millones d'italianos qu'emigraron a Estaos Xuníos dende 1820 a 2004, cerca del 80% vinieron de Sicilia y de la Italia meridional.

El mayor grupu d'italianos treslladar a los Estaos Xuníos a principios de la década de 1900, dos millones treslladar ente 1900 y 1914. Namái irlandeses y alemanes treslladar a los Estaos Xuníos en númberos más grandes. En 2009 el gobiernu d'Estaos Xuníos informó que los ciudadanos d'orixe italianu residentes nos EE.XX. yeren 18 086 617 persones^[1] lo qu'equival al 5,9% de la población del país. Esto significa que nel añu 2009 de cada 1000 ciudadanos d'Estaos Xuníos, 59 yeren italoamericanos.

Los italoamericanos formaron parte importante na construcción de los Estaos Xuníos. Munchos de los grandes políticos, inventores, científicos, soldaos, músicos y cineastes (actores y Directores de cine direutores) de EE. UU. tuvieron ascendencia italiana.

En Nueva York y Nueva Jersey hai munchos italoamericanos, más que cualesquier de los otros estaos nos Estaos Xuníos. Los estaos de Pennsylvania, California, Connecticut y Massachusetts tamién tienen grandes poblaciones de italoamericanos.

Historia

El términu "América" deriva del nome del cartógrafu y esplorador italianu Amerigo Vespucci (n'español: Américo Vespucio). A Vespucio atribúyese-y el demostrar que Les Indies de Colón yeren, ello ye que un nuevu continente. En 1507 Martin Waldseemüller crea un mapa nomando al nuevu continente América.

L'italianu Giovanni da Verrazzano foi'l primer esplorador européu en pasar el puertu de Nueva York. El primer italianu en vivir no qu'anguaño se llama Estaos Xuníos foi Pietro Cesara Alberti, un navegante venecianu, quien s'instaló en Nueva York el 2 de xunu de 1635. Otros italianos xugaron un rol importante na historia temprana de EE. UU., como Filippo Mazzei, un importante médicu y promotor de la llibertá, amigu cercanu de Thomas Jefferson; trabayó como axente pa mercar armes pa Virginia mientres la guerra de la independencia d'Estaos Xuníos. Mientres los años 1800, los italianos llegaben a EE. UU. en pequeños númberos. La mayor inmigración dende Italia asocedió a finales del sieglu XIX y el sieglu XX, ente 1880 y 1960. Munchos italoamericanos proveníen del sur d'Italia: Nápoles el principiu y Sicilia. La mayoría yeren llabradores rurales con bien poca educación. Una cantidá menos numberosa pero significativa llegaba dende rexones del norte como Liguria y Vénetu.

Dende 1890 a 1900, llegaron a Estaos Xuníos 655.888 inmigrantes, de los cualos dos tercios yeren homes. Les principales razones de la inmigración italiana yeren les probes condiciones económiques n'Italia mientres esti periodu, particularmente nes rexones del sur. N'Estaos Xuníos, los italianos asítiase en determinaos barrios específicos (de cutiu llamaos "Little Italy"), onde podíen interactuar ente ellos, estableciendo una presencia cultural familiar, y atopar los sos alimentos predilectos. Munchos inmigrantes italianos llegaben con poco dineru o capital cultural (nun taben educaos) y xeneralmente dedicábense a los llabores manuales. Los sos barrios yeren típicamente árees más antigües con viviendes atarraquitaes de xente y males condiciones de salobridá. Abondaba la tuberculosis. La inmigración italiana algamó un puntu altu dende 1900 hasta 1914, cuando la Primer Guerra Mundial fixo imposible tal movimientu intercontinental. En delles árees, los inmigrantes italianos sufríen discriminación anticatólica y antiinmigrantes, y hasta fechos violentos tales como'l linchamiento.^[2]

En 1921, el congresu impunxo una llende nel númberu añal de persones qu'entraben al país. Depués en 1924 establecióse otra llei de similares carauterístiques, qu'apuntaba a una mayor restricción del ingresu d'europeos del sur y del norte, especialmente xudíos, italianos y eslavos, quien empezaren a ingresar al país en grantes cantidaes nos años 1890.^[3]^[4] Nos primeros diez años del sieglu XX, emigraron 200.000 italianos añalmente. Cola imposición de la llei de 1924, fueron dexaos 4.000 per añu.^[5]

Llegáu l'añu 1978, inmigraren a Estaos Xuníos 5,3 millones d'italianos; dos millones llegaos ente 1900 y 1914. Cerca d'un terciu d'esos imnigrantes solo intentaben permanecer de volao, coles mires de ganar dineru y volver a Italia. Comúnmente llamábase-yos "aves pasaxeres". Ente que la cuarta parte tornó, el restu decidió quedase o fueron torgaos pola guerra. Al traviés del tiempu, atributos como la llucha, unidá familiar, adaptabilidá, frugalidad, educación y trabayu duru dexáron-y l'ésitu a munchos descendientes d'italianos.

Campos de concentración mientres la Segunda Guerra Mundial

Los campos de concentración de italoamericanos mientres la Segunda Guerra Mundial foi, de cutiu, clisada pola de los xaponeses d'Estaos Xuníos. Sicasí, apocayá publicáronse llibros como Una storia segreta (ISBN 1-890771-40-6) escritu por Lawrence DiStasi y Uncivil Liberties (ISBN 1-58112-754-5) escritu por Stephen Fox, y películes como Prisoners Among Us. Nellos amuésase que mientres la Segunda Guerra, aproximao 600 mil italianos fueron obligaos a portar identificaciones que los etiquetaba como "residentes estranxeros". Unes 10 mil persones de la Mariña Oeste de EE. UU. fueron obligaos a treslladase, ente qu'otros cientos fueron llevaos a campamentos militares por dos años. Lawrence DiStasi afirma qu'eses restricciones mientres la dómina de guerra fueron les que, más que cualesquier otra cosa, causaron la perda del llinguaxe italianu n'Estaos Xuníos. Dempués de qu'Italia declarara la guerra a EE. UU., el gobiernu de los EE. UU. forzó a munchos diarios y escueles italianes a cerrar, nesi entós consideraos enemigos pol gobiernu.

Participación na Segunda Guerra Mundial

Mientres la Segunda Guerra Mundial, munchos italoamericanos xunir a les Fuercies Armaes de los Estaos Xuníos pa lluchar contra'l Exa. Envalórase que 1,2 millones de italoamericanos formaron parte del exércitu mientres la segunda guerra; un 7,5% de los 16 millones totales. El serviciu de los italoamericanos foi crucial mientres la invasión aliada a Italia, onde les tropes d'Estaos Xuníos trabayaron xunto a persones locales, incluyendo mafiosos, pa establecer y fortificar esi primer pasu n'Europa. Numberosos historiadores documentaron les delicaes rellaciones establecíes ente'l gobiernu de EE. UU. y figures del crime entamáu italoamericanu en EE. UU. y la manera na que fueron usaes p'ayudar a asegurar un desembarcu esitosu. Se rumorea qu'hasta Lucky Luciano ayudó a anidiar les rellaciones ente dambes comunidaes mientres la segunda guerra.

Personaxes Italoamericanos destacaos

Demografía

Númberos

Nel censu del añu 2000, los italoamericanos constituyíen la quinta etnia más grande de EE. UU. con cerca de 15,6 millones de persones (5,6% del total de la población del país).^[6] Nel añu 2009 la población de italoamericanos aumentu a 18.086.617 persones constituyendo'l 5.9% de la población.

Política

Nos años 1930, la gran mayoría de los italoamericanos votaben al Partíu Demócrata; dende la década del '60, distribuyéronse ente Demócrates (37%) y Republicanos (36%).^[7] El Congresu de los Estaos Xuníos inclúi italoamericanos consideraos líderes en dambos partíos. Los políticos de mayor rangu anguaño son Nancy Pelosi (D-CA) que se tresformó na primer muyer y italoamericana Presidente de la Cámara de Representantes de los Estaos Xuníos; el republicanu Rudy Giuliani, ex alcalde de la ciudá de Nueva York y candidatu nes eleiciones presidenciales d'Estaos Xuníos de 2008; y el ex congresista de Colorado, Tom Tancredo. Amás Geraldine Ferraro foi candidata a la vicepresidencia en 1984. Dos de los nueve miembros de la Suprema Corte de EE. UU. —Antonin Scalia y Samuel Alito— son tamién italoamericanos, nomaos por presidentes republicanos.^[8] Dambos xueces son consideraos miembros clave dientro del llau conservador de la corte, xunto a Clarence Thomas y el xefe de justicia John Roberts. El xuez Alito foi mentáu na despidida de la presidencia de George W. Bush el 15 de xineru de 2009, na cual Bush referir a él como un xuez sabiu. L'apellíu orixinal de la nueva Segunda Dama, Jill Biden, yera Giacoppa.^[9]

Referencies

↑ «U.S. Census Bureau, 2009 American Community Survey». Archiváu dende l'orixinal, el 22 d'avientu de 2011. Consultáu'l 25 d'avientu de 2011.
↑ Gambino, Richard (1977). Vendetta: A true story of the worst lynching in America, the mass murder of Italian-Americans in New Orleans in 1891, the vicious motivations behind it, and the tragic repercussions that linger to this day.. Doubleday. ISBN 0-385-12273-X.
↑ O S Constitution - The Immigration Act of 1924
↑ Old fears over new cares, The Seattle Times, September 21, 2006
↑ Who Was Shut Out?: Immigration Quotas, 1925–1927, Statistical Abstract of the United States (Washington, D.C. Government Printing Office, 1929), 100.
↑ Brittingham, Angela, and G. Patricia De La Cruz. Ancestry: 2000. Washington, D.C.: U.S. Dept. of Commerce, Economics and Statistics Administration, U.S. Census Bureau, 2004. — PDF (468 KiB)
↑ «NIAF. Two Days of Italian/American Affairs». Archiváu dende l'orixinal, el 2015-02-16.
↑ Scalia was appointed by Ronald Reagan; Alito, by George W. Bush.
↑ Jill Biden (Giacoppa) - style.com

Ver tamién

Inmigración italiana en Canadá

Enllaces esternos

Italianos en Arkansas (n'inglés)

[American_Community_Survey-1] «U.S. Census Bureau, 2009 American Community Survey». Archiváu dende l'orixinal, el 22 d'avientu de 2011. Consultáu'l 25 d'avientu de 2011.

[2] Gambino, Richard (1977). Vendetta: A true story of the worst lynching in America, the mass murder of Italian-Americans in New Orleans in 1891, the vicious motivations behind it, and the tragic repercussions that linger to this day.. Doubleday. ISBN 0-385-12273-X.

[3] O S Constitution - The Immigration Act of 1924

[4] Old fears over new cares, The Seattle Times, September 21, 2006

[5] Who Was Shut Out?: Immigration Quotas, 1925–1927, Statistical Abstract of the United States (Washington, D.C. Government Printing Office, 1929), 100.

[6] Brittingham, Angela, and G. Patricia De La Cruz. Ancestry: 2000. Washington, D.C.: U.S. Dept. of Commerce, Economics and Statistics Administration, U.S. Census Bureau, 2004. — PDF (468 KiB)

[7] «NIAF. Two Days of Italian/American Affairs». Archiváu dende l'orixinal, el 2015-02-16.

[8] Scalia was appointed by Ronald Reagan; Alito, by George W. Bush.

[9] Jill Biden (Giacoppa) - style.com

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]