Jan Gmyrek

Jan Gmyrek

Pełne imię i nazwisko	Jan Wojciech Gmyrek
Data i miejsce urodzenia	2 marca 1951 Kraków
Wzrost	178 cm
Pozycja	środkowy rozgrywający
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1964–1969 AZS Kraków 1970–1976 Stal Mielec 1976–1980 Hutnik Kraków 1980–1987 UHC Eggenburg 1987–1988 Hutnik Kraków
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1970–1979 Polska 182 (349)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1988–1993 Hutnik Kraków 1993–1994 AZS Kraków
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie brąz Montreal 1976 piłka ręczna Puchar świata srebro Szwecja 1974 piłka ręczna srebro Szwecja 1979 piłka ręczna

Jan Wojciech Gmyrek (ur. 2 marca 1951 w Krakowie) – polski piłkarz ręczny, środkowy rozgrywający, reprezentant kraju. Brązowy medalista olimpijski z Montrealu.

Życiorys

Kariera klubowa

Jest wychowankiem AZS Kraków, w którego barwach występował w latach 1964–1970. Z krakowską drużyną wywalczył w 1968 srebrny medal na międzynarodowych akademickich mistrzostwach Polski, ale jego zespół spadł w 1969 z I ligi. Od sezonu 1970/1971 występował w Stali Mielec, z którą zdobył Puchar Polski w 1971 i wicemistrzostwo Polski w 1975. Po sezonie 1975/1976 przeszedł do Hutnika Kraków, z którym w 1977 wywalczył awans do I ligi, w 1978 wicemistrzostwo Polski i Puchar Polski, w 1979 i 1980 mistrzostwo Polski. W latach 1980–1987 był graczem I-ligowej austriackiej drużyny HC Eggenburg, karierę zawodniczą zakończył w Hutniku Kraków, w sezonie 1987/1988 (6. miejsce w lidze).

Kariera reprezentacyjna

Był reprezentantem Polski juniorów. W 1968 zdobył brązowy, a w 1970 srebrny medal Młodzieżowych Zawodów Przyjaźni. W reprezentacji Polski seniorów debiutował 26 czerwca 1970 w towarzyskim spotkaniu z Jugosławią, w tym samym roku zajął też z drużyną 2. miejsce w zawodach o Puchar Bałtyku. Uczestniczył w zwycięskich dla Polski eliminacjach do igrzysk olimpijskich w Monachium (1972), w których w pięciu meczach zdobył 15 bramek. Na igrzyskach zajął z zespołem 10. miejsce, zagrał tam w czterech spotkaniach, zdobywając siedem bramek. W 1974 wystąpił na mistrzostwach świata, zajmując 4. miejsce (w sześciu spotkaniach zdobył trzynaście bramek) a także na zawodach Pucharu Świata, gdzie zajął z drużyną 2. miejsce (w czterech spotkaniach zdobył siedem bramek). Swój największy sukces odniósł na igrzyskach olimpijskich w Montrealu (1976), gdzie ze swoją drużyną zdobył brązowy medal (w sześciu spotkaniach zdobył siedemnaście bramek). Po igrzyskach został kapitanem drużyny narodowej. W tej roli wystąpił na mistrzostwach świata w 1978, gdzie jego zespół zajął 6. miejsce (w pięciu spotkaniach zdobył pięć bramek) oraz zawodach Pucharu Świata w 1979, gdzie zdobył z drużyną drugie miejsce (wystąpił we wszystkich czterech spotkaniach, ale nie zdobył żadnej bramki). Ostatni raz w biało-czerwonych barwach zagrał 15 grudnia 1979 w towarzyskim spotkaniu z Węgrami. Nie został natomiast powołany na kolejne mecze w 1980 i pominięto go w składzie reprezentacji na igrzyska olimpijskie w Moskwie (1980). Łącznie w I reprezentacji Polski zagrał w latach 1970-1979 w 182 spotkaniach, zdobywając 349 bramek. Ponadto dwukrotnie zdobył brązowy medal akademickich mistrzostw świata (1975, 1977), a w 1976 wywalczył brązowy medal Mistrzostw Armii Zaprzyjaźnionych.

Kariera trenerska i praca zawodowa

W 1971 ukończył Technikum Elektromechaniczne w Krakowie, w 1977 studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W latach 1988-1993 trenował zespół Hutnika Kraków (najwyższa pozycja: 4. miejsce w 1989), a w sezonie 1993/1994 AZS Kraków (zespół spadł z II ligi). Pracował przez wiele lat w austriackiej firmie z branży motoryzacyjnej. W 2017 przeszedł na emeryturę.

W 1974 otrzymał tytuł Zasłużony Mistrz Sportu, w 1976 został odznaczony brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, w 1993 został odznaczony Diamentową Odznaką ZPRP, a w 2008 został wybrany do „siódemki” 90-lecia polskiej piłki ręcznej na środku rozegrania. Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Linki zewnętrzne

• Sylwetka w portalu olimpijskim PKOl. olimpijski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-30)].