Jan z Nassau
Data urodzenia |
ok. 1240 |
---|---|
Data śmierci | |
Miejsce pochówku | ?↗ |
Biskup-elekt Utrechtu | |
Okres sprawowania |
1267-1288 |
Wyznanie | |
Prezbiterat |
|
Jan I z Nassau (ur. ok. 1240, zm. 13 lipca 1309 w Deventer) – biskup-elekt Utrechtu w latach 1267–1288 z dynastii Nassau.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jan był synem hrabiego Nassau Henryka II i Matyldy z Geldrii[1]. W 1267 został wybrany przez kapitułę w Utrechcie na tutejszego biskupa dzięki poparciu spokrewnionych z nim hrabiów Holandii i hrabiów Geldrii. Jednak wyboru tego nie zaakceptował papież Klemens IV oraz arcybiskup Kolonii, ponieważ Jan nie należał do stanu duchownego. Z tego powodu sprawował rządy w biskupim księstwie tylko jako biskup-elekt[2].
Opowiedział się po stronie hrabiego Geldrii Ottona II w wojnie przeciwko arcybiskupowi Kolonii Engelbertowi z Falkenburga, jednak nie zdołał udzielić mu pomocy z powodu ataku na Utrecht ze strony mieszkańców północnej Holandii. Sam został zmuszony do ucieczki ze swej siedziby. Gdy chciał do Utrechtu powrócić, mieszczanie zrażeni do niego wskutek braku wsparcia w obliczu zagrożenia odmówili mu wjazdu do miasta. Odzyskał miasto dopiero po oblężeniu z pomocą geldryjską. Floris V wykorzystał udzielenie pomocy w przywróceniu porządku w księstwie do uzyskania decydującego wpływu na rządy w Utrechcie[2].
Rządy Jana w księstwie biskupim były nieudane. Na jego terytorium panował zamęt, Jan oddawał się natomiast przyjemnościom. Aby zdobyć pieniądze, zastawiał biskupie zamki oraz skonfiskował kwoty pochodzące z podatku od duchowieństwa zebranego na cele krucjat. Ten ostatni krok spowodował nałożenie na niego ekskomuniki przez arcybiskupa Kolonii i złożenie z urzędu przez kapitułę z udziałem Florisa V[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Brom: Nassau (Jan van). W: Nieuw Nederlandsch Biografisch Woordenboek. T. 1. Leiden: A. W. Sijthoff's Uitgevers-Maatschappij N.V., 1911, s. 1360–1363.
- ↑ a b c Karl Theodor Wenzelburger: Johann I. von Nassau. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 14. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1881, s. 430.