Jane Pierce
 Portret Jane Pierce, autorstwa Johna Chestera Buttre'a | |
| Data i miejsce urodzenia |
12 marca 1806 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 grudnia 1863 |
| Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 4 marca 1853 |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| |
Jane Means Appleton Pierce (ur. 12 marca 1806 w Hampton, zm. 2 grudnia 1863 w Andover) – żona 14. prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki Franklina Pierce’a oraz pierwsza dama USA w latach 1853-1857.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jane Appleton urodziła się 12 marca 1806 roku w Hampton, jako córka pastora Jessego Appletona i Elizabeth Means[1]. Miała troje rodzeństwa[1]. Około 1824 roku poznała swojego przyszłego męża Franklina Pierce’a, którego poślubiła dziesięć lat później[2].
Po zawarciu małżeństwa Jane przeprowadziła się do Waszyngtonu, gdyż jej mąż pełnił rolę kongresmana[3]. Ponieważ źle znosiła atmosferę stolicy, powróciła do domu swojej matki w Amherst[3]. Wkrótce potem urodziła pierwszego syna, który zmarł po trzech dniach[3]. Jane Pierce przeniosła się następnie do domu swojej siostry[3]. W 1842 roku Franklin zawiesił karierę polityczną i powrócił do domu w Concord[3]. Oboje skupili się na wychowaniu dwóch synów, którzy urodzili się kilka lat wcześniej[3]. Starszy z nich, Frank, zmarł na tyfus w 1843 roku, co spowodowało głęboką depresję Jane Pierce[3].
W 1852 roku Franklin został kandydatem na prezydenta z ramienia Partii Demokratycznej i wygrał wybory[4]. Na trzy miesiące przed objęciem urzędu, 6 stycznia 1853 państwo Pierce uczestniczyli w wypadku pociągu, wracając z pogrzebu krewnego[4]. Jedyną ofiarą śmiertelną tego wypadku był ich ostatni syn, Benjamin[4]. Utrata wszystkich trojga dzieci oraz perspektywa przeprowadzki do Waszyngtonu, pogłębiła depresję Jane i znacznie pogorszyła jej stan zdrowia[4]. W czasie prezydentury męża, prawie wcale nie podejmowała obowiązków pierwszej damy – zastępowały ją jej ciotka, Abby Kent Means oraz żona ówczesnego sekretarza wojny Jeffersona Davisa, Varina[5]. Nie wydawała też żadnych przyjęć i zakazała sobotnich koncertów piechoty morskiej[5]. Po raz pierwszy pokazała się publicznie 1 stycznia 1855[6]. W dwóch ostatnich latach prezydentury Franklina, Jane zaczęła nieco udzielać się towarzysko i organizowała nieduże przyjęcia[6]. Włączała się także w ruch abolicjonistyczny[6].
Po opuszczeniu Białego Domu, Pierce’owie pojechali w dwuletnią podróż, odwiedzając m.in.: Włochy, Indie Zachodnie i Maderę[6]. Po powrocie, zamieszkali w Concord[6]. Stan zdrowia Jane coraz bardziej się pogarszał[6]. Zachorowała na gruźlicę, co doprowadziło do śmierci 2 grudnia 1863 w Andover[6].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Jane Appleton poślubiła Franklina Pierce’a 10 listopada 1834 roku w Amherst[2]. Para miała trzech synów: Franklina (1836-1836), Franka Roberta (1839-1843)[3] oraz Benjamina (1841-1853)[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Longin Pastusiak: Panie Białego Domu. Toruń: Adam Marszałek, 2012. ISBN 978-83-7780-322-6. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Jane Means Appleton Pierce. Biały Dom. [dostęp 2016-09-05]. (ang.).
