Jean-Louis de Rambures
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Jean-Louis de Rambures właściwie Jean-Louis Vivomte de Bretizel Rambures (ur. 19 maja 1930 w Paryżu, zm. 20 maja 2006 w Vaudricourt (Somma)) – francuski dziennikarz, autor, tłumacz i attaché kulturalny.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Lucille Calogera, Brazylijki, i hrabiego Graf Bernard de Bretizel Rambures, pochodzącego z regionu Picardie. Władał nie tylko językami rodziców portugalskim i francuskim, już w młodych latach miał kontakt z językiem niemieckim oraz literaturą niemiecką, którą następnie tłumaczył z wielkim sukcesem. Po nauce w szkołach w Toulouse i Paryżu podjął studia na uniwersytecie w Paryżu oraz Tübingen, które ukończył „Diplom de l’Institut d’Etudes Politiques de Paris“, „Licence en droit“ jak również „Licence d’allemand“. W roku 1958 podjął pracę w redakcji miesięcznika „Realités“, gdzie opublikował wiele portretów artystów, np. Herberta von Karajana, Karlheinza Stockhausena, Luchino Viscontiego i in. Od roku 1968 był autorem magazynu o sztuce Connaissances des Arts, L’Express i dziennika Le Monde, który publikował jego artykuły przez ponad 25 lat. Szczególne zainteresowanie poświęcał metodzie pracy autorów oraz tworzeniu literatury. W związku z tym nawiązał kontakt z licznymi pisarzami swej epoki, różnorodni autorzy z kolei jak np. Roland Barthes, Julien Gracq, Jean-Marie Gustave Le Clézio, Hélène Cixous, Herta Müller, Ernst Jünger, Thomas Bernhard, Günter Grass, Heinrich Böll i wielu innych zareagowali na ten kontakt przyjmując go na rozmowy. Z rozmów tych wyłoniło się jego główne dzieło „Comment travaillent les écrivains“ („Jak pracują pisarze“, Flammarion, Paryż 1978), zawierające rozmowy z dwudziestopięcioma autorami. Praca ta została przełożona na język japoński oraz ukazała się w Tokio w roku 1979 (Chuokoron-sha, Inc. Tokyo). Od początku lat siedemdziesiątych de Rambures pracował również jako attaché kulturalny Francji w Bonn, natomiast od roku 1975 w dziale kultury Ministerstwa do spraw zagranicznych Francji. Od 1987 do 1995 r. był dyrektorem Institut français, na początku w Saarbrücken a następnie we Frankfurcie nad Menem. Sławę zdobył również jako tłumacz, Paul Nizon zawdzięcza mu szczególnie dostęp do francuskich czytelników.
Wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]Opracowania
[edytuj | edytuj kod]- Comment travaillent les écrivains (Jak pracują pisarze, Flammarion, Paryż 1978)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Nicole Zand: Jean-Louis de Rambures, w „LE MONDE”, 31 maja 2006 (lemonde.fr Le Monde – Archivum)
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Portret [1]
- Portret Jeana-Louisa de Ramburesa
- http://www.culturactif.ch/ecrivains/nizon.htm – Bibliografia przekładów de Ramburesa dzieł P. Nizona