Przejdź do zawartości

John Higgins

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
John Higgins
Ilustracja
Pseudonim

Wizard of Wishaw
The Haggis
Maximum Man

Data i miejsce urodzenia

18 maja 1975
Wishaw, North Lanarkshire

Gra zawodowa

od 1992

Najwyższy ranking

1 (4 sezony)

Bieżący ranking 14 (stan na 2024-12-16)
Najwyższy break

147 (13 razy)

Zwycięstwa w turniejach
Rankingowe

31

Nierankingowe

16

Mistrz świata

1998, 2007, 2009, 2011

UK Championship

1998, 2000, 2010

Australian Goldfields Open

2015

Grand Prix

1994, 1999, 2005, 2008

International Championship

2015

Shanghai Masters

2012

Welsh Open

2000, 2010, 2011, 2015, 2018

Multimedia w Wikimedia Commons
John Higgins w Warszawie, w przerwie ćwierćfinału World Series of Snooker 2008

John Higgins (ur. 18 maja 1975 w Wishaw) – szkocki snookerzysta. Mistrz świata w snookerze w latach 1998, 2007, 2009, 2011. Nie jest spokrewniony z Alexem Higginsem, innym znanym snookerzystą, pochodzącym z Irlandii Północnej. Od 2 maja do 2 listopada 2010 był zawieszony po prowokacji łapówkarskiej dziennikarzy[1]. Odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego. Plasuje się na trzecim miejscu rankingu wszech czasów pod względem zdobytych „setek” (1005) w profesjonalnych turniejach[2].

Kariera zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Higgins rozpoczął profesjonalną grę w wieku 17 lat, a więc w 1992 roku. Pierwsza wygrana przypadła na rok 1994, kiedy to w finale Grand Prix pokonał Dave’a Harolda 9-6. Jako pierwszy nastolatek w historii, w ciągu jednego sezonu (1994/95) odniósł zwycięstwo aż trzy razy: w Grand Prix (snooker) (1994), British Open (1995) i Scottish Open (1995).

Sezon 1995/1996 rok przyniósł Higginsowi zwycięstwa w German Open i Scottish Open (obroniony tytuł), i drugie miejsce w Skoda Grand Prix, Malta Grand Prix, Liverpool Victoria Charity Challenge i British Open. Osiągnięcia te poskutkowały awansem z 11. na 2. pozycję w światowym rankingu snookerowym na sezon 1996/1997.

W 1996 roku, Higgins razem ze Stephenem Hendrym i Alanem McManusem zdobyli historyczne, bo pierwsze zwycięstwo w rozgrywkach drużynowych znanych pod nazwą Puchar Narodów.

Zdobył tytuł mistrza świata w 1998, eliminując kolejno Jasona Fergusona, Anthony’ego Hamiltona, Johna Parrotta i Ronnie’ego O’Sullivana, a w finale pokonując obrońcę tytułu Kena Doherty’ego 18-12. John Higgins jest jednym z pięciu graczy, którym udało się wygrać Mistrzostwa świata i UK Championship w tym samym roku (1998). Poza nim dokonali tego Steve Davis, Stephen Hendry, John Parrott i Ronnie O’Sullivan.

Higgins, począwszy od roku 1998, pozostał na pierwszym miejscu w rankingu snookerowym przez dwa lata. Do umocnienia tej pozycji przysłużyło się zwycięstwo nad Markiem Williamsem w Grand Prix (1999). Pomimo wygranej w UK Championship w 2000 roku (drugi raz w karierze, z Markiem Williamsem 10-4 w finale), pod koniec sezonu został zepchnięty przez Walijczyka na drugą pozycję w rankingu. W tym samym roku ożenił się z Denise.

W 2001 roku John Higgins doszedł do finału Mistrzostw świata, tym razem ulegając tam Ronniemu O’Sullivanowi 14-18. Na początku sezonu 2001/2002 Higgins – po wygranej w trzech pierwszych turniejach indywidualnych (The Champions Cup, Scottish Masters i British Open) – powrócił na pierwsze miejsce. Warto zaznaczyć także zwycięstwo drużynowe w Pucharze Narodów razem ze Stephenem Hendrym i Alanem McManusem. Od tego czasu jednak Szkot zanotował spadek formy i nie odniósł żadnego znaczącego zwycięstwa przez trzy kolejne lata aż do wygrania po raz czwarty British Open w 2004 roku. Kłopoty z grą zbiegły się w czasie z narodzinami pierwszego syna Higginsa, Pierce’a, w 2001 roku. Wpłynęło to na Szkota, który ograniczył liczbę i intensywność treningów. Pod koniec 2004 roku, żona Johna – Denise – urodziła ich drugiego syna – Oliviera.

W październiku 2005 w finale Grand Prix (snooker) w Preston pokonał Ronnie’ego O’Sullivana 9-2, jako pierwszy zawodnik w historii turniejów rankingowych osiągając cztery breaki powyżej 100 punktów z rzędu; zdobył po kolei 494 punkty bez odpowiedzi ze strony rywala. Higgins pokazał się jeszcze w dwóch finałach w sezonie 2005/2006, nieznacznie przegrywając z Kenem Dohertym w Malta Cup i z Markiem Williamsem w China Open.

W 2007 roku, na drodze do pierwszego od sześciu lat finału Mistrzostw świata, eliminował kolejno Michaela Holta, Fergala O’Briena, Ronnie’ego O’Sullivana i Stephena Maguire’a. W finale pokonał Marka Selby’ego 18-13 zdobywając drugi w karierze tytuł mistrza świata. 5 maja 2007 roku w meczu półfinałowym Mistrzostw świata ze Stephenem Maguire’em wbił tysięcznego breaka stupunktowego w historii rozgrywania tego turnieju w Crucible Theatre.

Po wygranych mistrzostwach świata, John Higgins współorganizował Warsaw Snooker Tour – turniej, który odbył się w Polsce w czerwcu 2007 roku. W pierwszej rundzie Szkot zagrał z kilkukrotnym mistrzem polski Rafałem Jewtuchem, którego pokonał 4-2. W półfinale pokonał Steve’a Davisa 5-3. W finale spotkał się z Markiem Selbym, który miał okazję i zrewanżował się za przegraną w mistrzostwach pokonując Szkota 5-3. W następnym roku turniej przekształcił się w imprezę o szerszym zasięgu World Series of Snooker, która również była organizowana i firmowana przez Higginsa.

W sezonie 2008/2009 Higgins powiększył swój dorobek o kolejne tytuły. W sezonie tym doszedł do ćwierćfinału UK Championship oraz półfinałów Masters i Northern Ireland Trophy. Zagrał też w dwóch finałach – China Open, przegrywając z Peterem Ebdonem i Grand Prix, gdzie zwyciężył, pokonując Ryana Daya. Najważniejszym jednak osiągnięciem tego sezonu była dla Higginsa wygrana w snookerowych Mistrzostwach świata w 2009 roku. Po raz trzeci wygrał finał tych rozgrywek. Na drodze do tytułu mistrza świata pokonał kolejno Michaela Holta 10-5, Jamiego Cope’a 13-12, Marka Selby’ego 13-12, Marka Allena 17-13, pokonując w finale Shauna Murphiego 18-9.

2 maja 2010 roku ujawniono nagranie z prowokacji jaką przeprowadził brytyjski tabloid The News of The World w Kijowie[3][4]. Na nagraniu widoczny jest Higgins wraz ze swoim menedżerem Patem Mooney na spotkaniu z dwoma innymi osobami, które miały przeprowadzić prowokację podając się za ukraińskich biznesmenów. W rozmowie Higgins zgadza się na przegranie czterech frejmów rozgrywanych w ramach World Series of Snooker w zamian za 300 tysięcy euro łapówki. Podczas rozmowy poruszane są szczegóły dotyczące płatności oraz ukrycia przychodu w zeznaniach podatkowych. Po uzgodnieniu szczegółów strony podają sobie ręce, a następnie wspólnie wznoszą toast. Prezes WPBSA Barry Hearn w specjalnym oświadczeniu ogłosił, że Pat Mooney złożył rezygnację z zarządu WPBSA, która została przyjęta ze skutkiem natychmiastowym. Udział Higginsa w przyszłych turniejach został zawieszony i wszczęte zostało śledztwo, które według Hearna powinno zostać zakończone w ciągu następnych tygodni[5]. Higgins w swoim oświadczeniu wydanym tego samego dnia stwierdził m.in., że nie spodziewał się takiego przebiegu spotkania w Kijowie i w obawie o swoje życie postanowił wówczas grać swoją rolę, a jego sumienie jest czyste[5][6].

John Higgins (2013).

8 września 2010 firma arbitrażowa Sports Resolution wydała wyrok w sprawie prowokacji dotyczącej łapówki[1]. Dwa najcięższe zarzuty zostały wycofane przez WPBSA, która wcześniej zgłosiła sprawę do arbitrażu. Do dwóch pozostałych zarzutów Higgins sam się przyznał tj. do „Świadomego sprawiania wrażenia względem innych osób wyrażenia zgody na działania naruszające zasady zakładów sportowych” oraz do „Nie zgłoszenia bezzwłocznie do federacji pełnej informacji o próbie nakłonienia go do działania z naruszeniem zakładów sportowych”. Szkot został ukarany przez sześciomiesięczne zawieszenie (licząc od 2 maja 2010) oraz 85 tysięcy funtów grzywny.

2 maja 2011 roku zdobył czwarty w swojej karierze tytuł mistrza świata, pokonując w finale 21-letniego Judda Trumpa 18-15.

Dnia 23 września, podczas pierwszej sesji finału Shanghai Masters 2012 przy stanie 0:5 wbił swojego 6 breaka maksymalnego w meczu przeciwko Juddowi Trumpowi.

5 grudnia, podczas turnieju UK Championship 2012, w meczu przeciwko Markowi Davisowi wbił siódmego w karierze breaka maksymalnego.

19 września 2024 w przegranym meczu 1/8 finału turnieju English Open 2024 przeciwko Markowi Allenowi wbił swojego tysięcznego breaka stupunktowego w karierze, dokonując tego jako drugi zawodnik w historii po Ronniem O’Sullivanie[7].

Występy w turniejach w całej karierze

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 1992/
93 		1993/
94 		1994/
95 		1995/
96 		1996/
97 		1997/
98 		1998/
99 		1999/
00 		2000/
01 		2001/
02 		2002/
03 		2003/
04 		2004/
05 		2005/
06 		2006/
07 		2007/
08 		2008/
09 		2009/
10 		2010/
11 		2011/
12 		2012/
13 		2013/
14 		2014/
15 		2015/
16 		2016/
17 		2017/
18 		2018/
19 		2019/
20 		2020/
21 		2021/
22 		2022/
23 		2023/
24 		2024/
25
Ranking[i][8] [ii] 122 51 11 2 2 1 1 2 3 4 4 5 6 4 1 5 4 1 2 5 11 11 13 6 2 4 5 7 7 5 9 16
Turnieje rankingowe
Riga Masters[iii] Nie rozegrano MR 3R A A A Nie rozegrano
China Championship Nie rozegrano NR 2R F 3R Nie rozegrano
Championship League Snooker Nie rozegrano Nie-rank. RR RR A A RR
Xi’an Grand Prix Nie rozegrano 1R
Saudi Arabia Snooker Masters Nie rozegrano 5R
European Masters[iv] LQ QF 1R 1R W NH 2R Nie roz. 2R QF QF SF F 1R NR Nie rozegrano QF 2R WD 2R 1R 2R LQ SF NH
English Open Nie rozegrano QF 4R 4R A SF F 3R SF 3R
British Open QF 2R W F 1R W SF QF 3R W QF QF W Nie rozegrano 3R 1R 1R F
Wuhan Open Nie rozegrano 1R 3R
Northern Ireland Open Nie rozegrano 4R 3R 1R SF 4R F 2R A 2R
International Championship Nie rozegrano 1R 3R 1R W QF QF LQ 3R Nie roz. 3R QF
UK Championship LQ LQ LQ SF F 1R W SF W QF QF 2R 2R 3R SF 1R QF F W 2R 2R 4R 4R QF QF 4R 2R QF 4R 3R 1R 2R 2R
Shoot Out Nie rozegrano Nie-rank. A A A A 2R A A A A
Scottish Open[v] LQ LQ W W SF F SF QF 3R 2R SF 2R Nie rozegrano MR Nie roz. F SF 4R 4R 2R F 2R SF 2R
German Masters[vi] Nie roz. W SF W NR Nie rozegrano WD 2R LQ 2R 1R LQ LQ A 1R 1R 1R LQ LQ QF
Welsh Open LQ LQ F 3R QF F 3R W QF QF 2R 3R 3R 3R 2R QF 2R W W 2R 2R QF W 4R 1R W QF QF 3R 2R 3R SF
Turkish Masters Nie rozegrano 3R Nie roz.
China Open[vii] Nie rozegrano NR W 1R 1R SF Nie roz. 2R F QF QF F 2R QF 2R 1R 3R QF SF 3R 2R 1R Nie rozegrano
WST Pro Series Nie rozegrano A Nie roz.
Indian Open Nie rozegrano 3R 3R NH A W SF Nie rozegrano
Gibraltar Open Nie rozegrano MR 2R A A 1R A 3R Nie roz.
World Open[viii] 3R 3R W F 3R F 1R W WD QF 3R F 1R W QF 2R W SF A QF SF QF Nie roz. QF 3R A SF Nie roz. 1R
World Grand Prix Nie rozegrano NR 2R 1R 2R 1R QF 2R 1R DNQ 1R
Players Championship[ix] Nie rozegrano DNQ 1R 1R QF 1R DNQ 1R 1R QF QF W QF DNQ DNQ
Tour Championship Nie rozegrano DNQ QF QF F DNQ 1R
Mistrzostwa świata LQ LQ 1R QF QF W SF SF F QF QF 2R 2R 1R W 2R W 2R W 2R 1R 1R 2R QF F F F 2R 2R SF QF QF
Turnieje nie-rankingowe
Paul Hunter Classic[x] Nie rozegrano Pro-am Event Minor-Rank. Rank. A Nie roz.
Shanghai Masters Nie rozegrano Rank. 2R 1R Nie roz. QF 2R
Hong Kong Masters Nie rozegrano QF Nie rozegrano SF Nie roz.
Champion of Champions Nie rozegrano 1R 1R QF W QF QF QF 1R F QF SF A
The Masters LQ LQ F 1R 1R 1R W 1R 1R 1R QF SF F W 1R 1R SF 1R 1R SF QF QF 1R QF 1R SF 1R QF F QF 1R 1R
Championship League Snooker Nie rozegrano A 2R 2R RR A 2R RR RR RR W W SF RR SF W W SF
Inne odmiany snookera
Mistrzostwa świata na sześciu czerwonych[xi] Nie rozegrano A QF A NH A 2R QF RR A A A F Nie roz. QF Nie roz.
Byłe turnieje rankingowe
Dubai Classic[xii] LQ LQ 2R QF 1R Nie rozegrano
Malta Grand Prix Nie roz. Nie-rank. QF NR Nie rozegrano
Thailand Masters[xiii] LQ LQ 1R QF 1R 1R QF 1R SF QF NR Nie roz. NR Nie rozegrano
Irish Masters Nie-rank. F QF 1R NH NR Nie rozegrano
Northern Ireland Trophy Nie rozegrano NR 3R 2R SF Nie rozegrano
Wuxi Classic[xiv] Nie rozegrano Nie-rank. A F 2R Nie rozegrano
Australian Goldfields Open[xv] Nie roz. NR Nie rozegrano 1R A A 2R W Nie roz.
Shanghai Masters Nie rozegrano 2R 2R SF A QF W 2R 1R 2R 2R SF Nie-rank.
Paul Hunter Classic Nie rozegrano Pro-am Event Minor-Rank. A A A Nie-rank.
Byłe turnieje nie-rankingowe
Australian Goldfields Open[xv] Nie roz. W A Nie rozegrano Ranking Nie roz.
German Masters[vi] Nie roz. Rank. QF Nie rozegrano Rank.
Malta Grand Prix Nie roz. A F A F QF R SF Nie rozegrano
Champions Cup[xvi] Nie roz. A F QF W W SF SF W Nie rozegrano
Scottish Masters 1R A A QF SF SF F F QF W F Nie rozegrano
Northern Ireland Trophy Nie rozegrano 1R Rank. Nie rozegrano
Irish Masters A A A 1R QF SF QF W QF W Rank. NH SF Nie rozegrano
Pot Black A A Nie rozegrano SF F QF Nie rozegrano
European Open[iv] Ranking Nie rozegrano Ranking SF Nie rozegrano Ranking
Scottish Professional Championship Nie rozegrano W Nie rozegrano
Premier League[xvii] A A A A RR SF W SF SF F RR F A A A F RR SF A RR SF Nie rozegrano
World Grand Prix Nie rozegrano 1R Ranking
Shoot Out Nie rozegrano 2R 2R 1R 1R 1R 1R Ranking
China Championship Nie rozegrano W Ranking
Romanian Masters Nie rozegrano QF Nie rozegrano
  1. ↑ Od sezonu 2010/11 ranking na początku sezonu.
  2. ↑ Nowi zawodnicy w Main Tourze nie mają przypisanego rankingu.
  3. ↑ Turniej nosił nazwę Riga Open (2014/2015–2015/2016).
  4. ↑ a b Turniej nosił nazwę European Open (1992/1993–1996/1997), Irish Open (1998/1999) i Malta Cup (2004/2005–2007/2008).
  5. ↑ Turniej nosił nazwę International Open (1992/1993–1996/1997) oraz Players Championship (2003/2004).
  6. ↑ a b Turniej nosił nazwę German Open (1995/1996–1997/1998).
  7. ↑ Turniej nosił nazwę China International (1997/1998–1998/1999).
  8. ↑ Turniej nosił nazwę Grand Prix (1992/1993–2000/2001 i 2004/2005–2009/2010), the LG Cup (2001/2002–2003/2004) oraz Haikou World Open (2011/2012–2013/2014).
  9. ↑ Turniej nosił nazwę Players Tour Championship Grand Finals (2010/2011–2012/2013) oraz Players Championship Grand Final (2013/2014–2015/2016).
  10. ↑ Turniej nosił nazwę Grand Prix Fürth (2004/2005) i Fürth German Open (2005/2006–2006/2007).
  11. ↑ Turniej nosił nazwę Six-red Snooker International (2008/2009) oraz Six-red World Grand Prix (2009/2010).
  12. ↑ Turniej nosił nazwę Thailand Classic (1995/1996) oraz Asian Classic (1996/1997).
  13. ↑ Turniej nosił nazwę Asian Open (1992/1993) oraz Thailand Open (1993/1994–1996/1997).
  14. ↑ Turniej nosił nazwę Jiangsu Classic (2008/2009–2009/2010).
  15. ↑ a b Turniej nosił nazwę Australian Open (1994/1995) oraz Australian Masters (1995/1996).
  16. ↑ Turniej nosił nazwę Charity Challenge (1994/1995–1998/1999).
  17. ↑ Turniej nosił nazwę European League (1992/1993–1996/1997).

Statystyka zwycięstw[9]

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce w światowym rankingu snookerowym
1993/94 122
1994/95 51
1995/96 11
1996/97 2
1997/98 2
1998/99 1
1999/00 1
2000/01 2
2001/02 3
2002/03 4
2003/04 4
2004/05 5
2005/06 6
2006/07 4
2007/08 1
2008/09 5
2009/10 4
2010/11 1 / 3 / 1 / 1
2011/12 2 / 3 / 3 / 6
2012/13 5 / 7 / 3 / 3
2013/14 11 / 6 / 9 / 10 / 12 / 10 / 10
2014/15 11 / 9 / 12 / 12 / 14 / 14 / 13 / 13
2015/16 13 / 12 / 12 / 7 / 7 / 7 / 7 / 8 / 6
2016/17 6 / 5 / 5 / 5 / 6 / 3 / 3 / 3 / 6 / 6 / 2
2017/18 2 / 2 / 2 / 3 / 3 / 4 / 5 / 5 / 5 / 5 / 5 / 4
2018/19 4 / 4 / 4 / 4 / 4 / 4 / 4 / 4 / 4 / 4 / 5
2019/20 5 / 5 / 5 / 6 / 5 / 5 / 5 / 6 / 5 / 5 / 7
2020/21 7 / 7 / 7 / 6 / 6 / 6 / 6 / 6 / 5 / 7
2021/22 7 / 7 / 7 / 6 / 7 / 7 / 6
2022/23 5 / 5 / 5 / 5 / 6 / 6 / 6 / 11 / 11 / 9
2023/24 9 / 10 / 9 / 10 / 9 / 10 / 10 / 11 / 10 / 12 / 12 / 12 / 12 / 11 / 10

Turnieje rankingowe

[edytuj | edytuj kod]

Odniósł 31 zwycięstw w turniejach rankingowych:

Turnieje rankingowe mniejsze

[edytuj | edytuj kod]

Turnieje nierankingowe

[edytuj | edytuj kod]

Zwyciężał także w innych turniejach:

  • The Masters 1999, 2006
  • Irish Masters 2000, 2002
  • Scottish Masters 2001
  • Premier League Snooker 1999
  • Liverpool Victoria Charity Challenge 1998, 1999
  • Champion’s Cup 2001
  • Euro-Asia Masters Challenge 2007
  • Scottish Open Championship 2008
  • Hainan Classic 2011
  • China Championship 2016
  • Champion of Champions 2016
  • Championship League Snooker 2017, 2018, 2022, 2023

Turnieje drużynowe

[edytuj | edytuj kod]

Udział w MŚ

[edytuj | edytuj kod]
 Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

1998 – pierwszy triumf w MŚ

[edytuj | edytuj kod]

W roku 1998 John Higgins po raz pierwszy wygrał Mistrzostwa świata. W drodze po trofeum wyeliminował:

1999 – półfinał

[edytuj | edytuj kod]

W 1999 roku John Higgins nie obronił tytułu mistrza świata. Udało mu się jednak dojść do półfinałów tych zawodów:

Tę edycję mistrzostw wygrał Stephen Hendry, pokonując w finale M. Williamsa 18:11.

2007 – drugi triumf w MŚ

[edytuj | edytuj kod]

W roku 2007 Higgins po raz drugi w karierze został Mistrzem świata w snookerze. Wyniki jego kolejnych meczów w tym turnieju:

2008 – druga runda

[edytuj | edytuj kod]

W roku 2008 John Higgins nie obronił tytułu mistrza świata. W pierwszej rundzie tego turnieju spotkał się z walijskim zawodnikiem – Matthew Stevensem (który był w tej edycji MŚ nierozstawiony, jako iż po sezonie 2006/07 wypadł z czołowej 16). Mecz zakończył się wynikiem 10:5 na korzyść Szkota.

W drugiej rundzie tego turnieju Higgins spotkał się ponownie z reprezentantem Walii Ryanem Dayem. Pierwszą sesję wygrał 5:3 (do przerwy 4:0), drugą przegrał 3:5. Ostatnia odsłona tego pojedynku rozpoczęła się w porannej sesji 26 kwietnia 2008 roku od stanu 8:8. W niej jednak John Higgins zwyciężył tylko w jednej partii i przegrał ostatecznie mecz 9:13, a więc tym samym zakończył swój udział w turnieju.

2009 – trzeci triumf w MŚ

[edytuj | edytuj kod]

W roku 2009 Higgins po raz trzeci w karierze został Mistrzem świata w snookerze. Wbił wówczas najwięcej (11) breaków stu punktowych. Wyniki jego kolejnych meczów w tym turnieju:

2010 – druga runda

[edytuj | edytuj kod]

W 2010 roku Higginsowi ponownie nie udało się obronić tytułu mistrza świata. Po wygranej 10:6 z Barrym Hawkinsem, w drugiej rundzie uległ Steve’owi Davisowi 11:13. W trakcie tego meczu Higgins wbił także swojego setnego stupunktowego breaka w mistrzostwach świata.

2011 – czwarty triumf w MŚ

[edytuj | edytuj kod]

W 2011 roku Higgins zdobył czwarty tytuł mistrza świata. Wyniki jego kolejnych meczów w tym turnieju:

2012 – druga runda

[edytuj | edytuj kod]

W snookerowych mistrzostwach świata w 2012 roku Higginsowi nie udało się obronić tytułu mistrza świata wywalczonego w roku poprzednim. W pierwszej rundzie turnieju pokonał 10:9 reprezentanta Chin Lianga Wenbo, jednak w drugiej rundzie uległ swojemu rodakowi Stephenowi Hendry’emu 4:13.

Inne informacje związane z grą w snookera

[edytuj | edytuj kod]
  • 5 maja 2007 roku, John Higgins wbił tysięcznego breaka stupunktowego w historii rozgrywania Snookerowych Mistrzostw świata.
  • Do końca października 2021 grając zawodowo w snookera zarobił nieco ponad £8 806 000 (ponad 45,7 mln zł).
  • 24 kwietnia 2010 roku John Higgins wbił swojego setnego breaka stupunktowego w Mistrzostwach świata.
  • 4 grudnia 2015 roku, podczas meczu ćwierćfinałowego UK Championship 2015 przeciwko Neilowi Robertsonowi wbił 600 breaka stupunktowego w swojej karierze.
  • 2 listopada 2020 roku w turnieju Champion of Champions na swoim koncie zapisał 800 breaka stupunktowego.
  • Według stanu na dzień 10 lutego 2022 roku, rozegrał 1706 snookerowych pojedynków, z których w 1187 zwyciężył (co stanowi 69,58%).
  • 26 lutego 2021 roku Higgins w wygranym 6:0 meczu z Markiem Selbym w trakcie Players Championship 2021 pozwolił przeciwnikowi na zdobycie zaledwie siedmiu punktów w trakcie całego pojedynku. Jest to najlepszy wynik w historii snookera, biorąc pod uwagę mecze rozgrywane na dystansie do sześciu wygranych frejmów.

Porównanie z innymi mistrzami świata

[edytuj | edytuj kod]
 Główny artykuł: Mistrzowie świata w snookerze.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Przemysław Kruk: 6 miesięcy bez gry, po kieszeni i... po sprawie. Eurosport.pl, 2010-09-08. [dostęp 2010-09-08]. (pol.).
  2. ↑ Lista 100+, snookerowy.blog. snookerowy.blog.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-22)]..
  3. ↑ Mazher Mahmood: MILLIONAIRE World Snooker champion John Higgins is captured here on camera shaking hands on a disgraceful deal to fix a string of high-profile matches after demanding a £300,000 kickback. The News of The World, 2010-05-02. [dostęp 2010-05-02]. (ang.).
  4. ↑ eurosport.pl: John Higgins skończony! 300 tys. euro za cztery frejmy (WIDEO). [dostęp 2010-05-02].
  5. ↑ a b BBC News: John Higgins suspended in snooker bribe probe. 2010-05-02. [dostęp 2010-05-02]. (ang.).
  6. ↑ Eurosport: Higgins: Jestem czysty. Bałem się o życie. 2010-05-02. [dostęp 2010-05-03].
  7. ↑ John Higgins hits 1,000th century in English Open defeat to Mark Allen [online], BBC Sport, 19 września 2024 [dostęp 2024-09-28] (ang.).
  8. ↑ Snooker.org: Ranking History. [dostęp 2011-02-06].
  9. ↑ John Higgins. snooker.org. [dostęp 2019-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-13)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Mistrzowie świata w snookerze
Wczesne lata
Okres powojenny
Professional Matchplay
Championship
Challenge matches
Czasy współczesne
The Crucible Theatre

Snokerzyści roku według Snooker Writers Association
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=John_Higgins&oldid=75630172”