Kamienica Loitzów w Szczecinie
 nr rej. A-796 z 11.06.1954
| |
 Kamienica Loitzów w Szczecinie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość |
Szczecin |
| Adres |
ul. Kurkowa 1, |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Rozpoczęcie budowy |
1539 |
| Ukończenie budowy |
1547 |
| Zniszczono |
1944 |
| Odbudowano |
1955 |
| Pierwszy właściciel |
Hans Loitz |
| Kolejni właściciele |
Książęta pomorscy, Rosenhandt, Bracia Dubendorf |
Plan budynku
| |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie Szczecina  | |
Położenie na mapie Starego Miasta w Szczecinie  | |
 53°25′31,0″N 14°33′33,3″E/53,425278 14,559250
| |
Kamienica Loitzów (niem. Loitzenhaus[1]) – jeden z najbardziej znanych i najcenniejszych zabytków Szczecina z epoki późnego gotyku, jeden z niewielu przykładów dawnego budownictwa mieszczańskiego w mieście.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Kamienicę budowano stopniowo w latach 1539–1547 na zlecenie bankiera i wieloletniego burmistrza miasta Hansa II Loitza i jego żony Anny, prawdopodobnie na murach kamienicy z XV w[2]. Rodzina Loitzów prowadziła największy bank w Szczecinie i utrzymywała kontakty handlowe w całej Europie. Członkowie rodziny zajmowali także wysokie stanowiska we władzach miejskich. W roku 1571 zmarł Joachim II brandenburski, który pożyczył znaczne kwoty od rodziny Loitzów. Ponieważ nie zostały one spłacone, rodzina Loitzów zbankrutowała i uciekła do leżącego w Polsce Nowego Dworu Gdańskiego na Żuławach, gdzie mieli swoje majątki. Upadek imperium rodziny Loitzów miał wpływ na szczecińską gospodarkę na wiele dziesięcioleci. W związku z tym w 1572 kamienicę przejęli Książęta pomorscy. Po upadku księstwa pomorskiego kamienica w połowie XVII w. stała się siedzibą szwedzkiego radcy Rosenhandta[3].
W XVIII wieku dom przejęli bracia Dubendorf. Założyli w niej cukiernię zwaną odtąd Dworem Szwajcarskim[3]. Podczas II wojny światowej w roku 1944 w wyniku nalotu wnętrze kamienicy zostało doszczętnie wypalone.
Odbudowano ją w 1955 r., od tego czasu mieści się tu Liceum Plastyczne[3].
Architektura
[edytuj | edytuj kod]Cechy charakterystyczne budynku:
- pomarańczowa elewacja z wyraźnym podziałem, bogata dekoracja ozdobiona falistymi i kolistymi maswerkami nawiązująca do zdobień pobliskiego Zamku Książąt Pomorskich
- charakterystyczne, skośne okna kotarowe na klatce schodowej – wieży
- wbudowana w elewację wschodnią płaskorzeźba „Nawrócenie św. Pawła”. Płaskorzeźba pochodzi z połowy XVI w. i wykonana została w warsztacie Hansa Schencka – nadwornego rzeźbiarza elektora brandenburskiego Joachima II. Na ścianie budynku znajduje się kopia rzeźby – oryginał przechowywany jest w szczecińskim muzeum.
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Liceum Plastyczne w Szczecinie w roku 2013. -
Kopia płyty „Nawrócenie św. Pawła”
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kamienica Loitzów. Encyklopedia Pomorza Zachodniego. [dostęp 2019-09-05].
- ↑ Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 146, ISBN 978-83-7495-133-3.
- ↑ a b c Encyklopedia Szczecina. T. I A-O. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, 1999, s. 404–405. ISBN 83-87341-45-2.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]
