Katherine Boo

Katherine J. Boo
Data i miejsce urodzenia	12 sierpnia 1964 ; Waszyngton, Stany Zjednoczone
Zawód, zajęcie	dziennikarka, pisarka
Edukacja	Barnard College Columbia University
Małżeństwo	Sunil Khilnani
	Odznaczenia
	Nagroda Pulitzera (2000),; MacArthur Fellowship (2002),; The Hillman Prize (2002),; National Magazine Award w kategorii Dłuższych Artykułów (2004), Samuel Johnson Prize za Zawsze piękne. Życie, śmierć i nadzieja w slumsach Bombaju (2012),; National Book Award (2012)
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Katherine J. Boo (ur. 12 sierpnia 1964 w Waszyngtonie) – dziennikarka i pisarka, pisząca przede wszystkim o biednych i pokrzywdzonych ludziach w Ameryce i Indiach.

Życie

Boo wychowała się w okolicach Waszyngtonu, gdzie jej rodzice przeprowadzili się z Minnesoty, kiedy jej ojciec został bliskim współpracownikiem deputowanego do Izby Reprezentantów Eugene’a McCarthy’ego. W 1988 r. Boo ukończyła z wyróżnieniem Barnard College Columbia University. Jest żoną Sunila Khilnaniego, profesora nauk politycznych i dyrektora Instytutu Indyjskiego w King’s College w Londynie.

Kariera

Boo rozpoczęła karierę dziennikarską w Washington City Paper, następnie pracowała w Washington Monthly, skąd przeszła do The Washington Post, gdzie pracowała w latach 1993–2003.

W roku 2000 otrzymała Nagrodę Pulitzera w kategorii Służba Publiczna za serię artykułów w The Washington Post o domach grupowych dla upośledzonych umysłowo. Komisja przyznała nagrodę za „ujawnienie nieszczęsnego zaniedbania i nadużyć w miejskich domach grupowych dla osób upośledzonych umysłowo, co zmusiło władze do potwierdzenia warunków i rozpoczęcia reform”^[1].

W 2003 roku dołączyła do zespołu The New Yorker, z którym współpracowała już od 2001^[2]. W 2004 roku wygrała National Magazine Award w kategorii Dłuższych Artykułów za opublikowany na łamach The New Yorker „The Marriage Cure”^[3]. Artykuł ten był zapisem finansowanych przez stan działań edukacyjnych na temat małżeństwa, skierowanych do biednych mieszkańców Oklahomy, co miało na celu pomoc w wyjściu z ubóstwa biorącym udział w tych zajęciach. W 2002 Boo otrzymała również The Hillman Prize^[4] – nagrodę za artykuły przyspieszające realizację idei sprawiedliwości społecznej – za opublikowany w The New Yorker artykuł „After Welfare” (2001)^[5].

W 2012 r. ukazała się jej pierwsza książka Zawsze piękne. Życie, śmierć i nadzieja w slumsach Bombaju, opowiadająca o życiu mieszkańców Annawadi, slumsów Bombaju. Katherine Boo spędziła trzy lata w slumsach stolicy Indii, obserwując życie drobnych złodziei, nieletnich śmieciarzy i kobiet^[6]. Za tę książkę otrzymała National Book Award^[6]^[7]. Książka ta została przetłumaczona na język polski i ukazała się 21 lutego 2013^[8].

Nagrody

2000 Nagroda Pulitzera w kategorii Służba Publiczna
2002 MacArthur Fellowship
2002 The Hillman Prize
2004 National Magazine Award w kategorii Dłuższych Artykułów
2012 Samuel Johnson Prize za Zawsze piękne. Życie, śmierć i nadzieja w slumsach Bombaju
2012 National Book Award (non-fiction) za Zawsze piękne. Życie, śmierć i nadzieja w slumsach Bombaju

Twórczość

Behind the Beautiful Forevers: Life, Death and Hope in a Mumbai Undercity (2012, polskie wydanie: Zawsze piękne. Życie, śmierć i nadzieja w slumsach Bombaju, tłum. Adriana Sokołowska-Ostapko, Znak Literanova 2013).

Przypisy

↑ The 2000 Pulitzer Prize Winners. Public Service. Pulitzer Prize. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).
↑ Katherine Boo. The New Yorker. [dostęp 2013-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-16)]. (ang.).
↑ Katherine Boo: The Marriage Cure. Is wedlock really a way out of poverty?. The New Yorker, 18 sierpnia 2003. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).
↑ The Hillman Prize Previous Honorees. The Sidney Hillman Foundation. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).
↑ Katherine Boo: After Welfare. 9 kwietnia 2001. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).
↑ ^a ^b dgajda / Booklips.pl: Rozdano National Book Awards 2012. kultura.onet.pl, 19 listopada 2012. [dostęp 2013-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 marca 2013)]. (pol.).
↑ Leslie Kaufman: Novel About Racial Injustice Wins National Book Award. The New York Times, 14 listopada 2012. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).
↑ Zawsze piękne, Katherine Boo. news.o.pl. [dostęp 2013-03-04]. (pol.).

Linki zewnętrzne

Behind the Beautiful Forevers. behindthebeautifulforevers.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-18)].
Recenzja Zawsze piękne na stronie "Gazety Wyborczej"
Recenzja Zawsze piękne na stronie "Krytyki Politycznej"

[1] The 2000 Pulitzer Prize Winners. Public Service. Pulitzer Prize. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).

[2] Katherine Boo. The New Yorker. [dostęp 2013-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-16)]. (ang.).

[3] Katherine Boo: The Marriage Cure. Is wedlock really a way out of poverty?. The New Yorker, 18 sierpnia 2003. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).

[4] The Hillman Prize Previous Honorees. The Sidney Hillman Foundation. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).

[5] Katherine Boo: After Welfare. 9 kwietnia 2001. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).

[Rozdanie-6] / Booklips.pl: Rozdano National Book Awards 2012. kultura.onet.pl, 19 listopada 2012. [dostęp 2013-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 marca 2013)]. (pol.).

[7] Leslie Kaufman: Novel About Racial Injustice Wins National Book Award. The New York Times, 14 listopada 2012. [dostęp 2013-03-04]. (ang.).

[8] Zawsze piękne, Katherine Boo. news.o.pl. [dostęp 2013-03-04]. (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]