Przejdź do zawartości

Kazimierz Furtak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Furtak
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1951
Boratyn

Profesor nauk technicznych
Specjalność: badania konstrukcji, badania materiałów, budowa mostów i tuneli, konstrukcje betonowe i drewniane, konstrukcje zespolone, wzmacnianie i modernizacja konstrukcji mostowych
Alma Mater

Politechnika Krakowska

Doktorat

1979

Habilitacja

1987

Profesura

1999

Rektor
Uczelnia

Politechnika Krakowska

Okres spraw.

2008–2016

Poprzednik

Józef Gawlik

Następca

Jan Kazior

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej

Kazimierz Jan Furtak (ur. 2 stycznia 1951 w Boratynie) – polski naukowiec, inżynier budownictwa, specjalista z zakresu mechaniki obiektów mostowych, profesor nauk technicznych, rektor Politechniki Krakowskiej im. Tadeusza Kościuszki w kadencjach 2008–2012 i 2012–2016, w kadencji 2017–2020 przewodniczący Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Jarosławiu. W 1973 ukończył studia z zakresu inżynierii ruchu na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1979 na podstawie pracy zatytułowanej Wpływ mikrodefektów strukturalnych w betonie na pracę żelbetowych belek mostowych. Doktorem habilitowanym został w 1987 w oparciu o dorobek naukowy oraz rozprawę Nośność przekrojów normalnych w zginanych elementach żelbetowych poddanych obciążeniom zmiennym ze szczególnym uwzględnieniem obiektów mostowych. 22 listopada 1999 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk technicznych.

Pracę naukową rozpoczął po studiach jako asystent stażysta w Zakładzie Budowy Mostów i Tuneli (przekształconej w Katedrę Budowy Mostów i Tuneli) PK. Od tego czasu związany z Politechniką Krakowską, przechodząc kolejne szczeble kariery naukowej. W 1975 został starszym asystentem, w 1980 adiunktem, a w 1987 docentem. W 2000 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w 2002 stanowisko profesora zwyczajnego, wykłada w Instytucie Materiałów i Konstrukcji Budowlanych. W latach 1996–2002 przez dwie kadencje pełnił funkcję dziekana Wydziału Inżynierii Lądowej (wcześniej przez sześć lat był prodziekanem tego wydziału), od 2002 do 2005 był prorektorem Politechniki Krakowskiej ds. rozwoju, a w latach 2005–2008 prorektorem ds. nauki. W 2008 został wybrany na stanowisko rektora PK, w 2012 uzyskał reelekcję na czteroletnią kadencję[1].

Pracował także okresowo w przedsiębiorstwach projektowych. Specjalizuje się w zagadnieniach związanych z badaniami konstrukcji i materiałów, budową mostów i tuneli, konstrukcjami betonowymi i drewnianymi, wzmacnianiem i modernizacją konstrukcji mostowych. Jest wieloletnim członkiem Sekcji Budownictwa, Inżynierii Lądowej i Wodnej oraz Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk, a także Międzywydziałowej Komisji Nauk Technicznych Polskiej Akademii Umiejętności. Został przewodniczącym Związku Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej. Jest autorem lub współautorem ponad 200 publikacji naukowych, w tym autorem książki Mosty zespolone (1999) oraz autorem trzech podręczników uczelnianych. Opracował jako autor lub współautor m.in. około 70 projektów budowy oraz modernizacji i remontów głównie obiektów mostowych.

W 2017 powołany na przewodniczącego Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów (z kadencją do 2020)[2]. W 2019 został członkiem Rady Doskonałości Naukowej I kadencji[3].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]