Kazimierz Kowalski (powstaniec śląski)

Kazimierz Kowalski
	; Zdjęcie Kazimierza Kowalskiego w mundurze Żołnierza Armii Polskiej we Francji
	podporucznik
Data i miejsce urodzenia	1 marca 1899 ; Gniezno
Data i miejsce śmierci	10 październik 1973 ; Poznań
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	54 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, powstania śląskie, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Święto Odzyskania Niepodległości 11 listopada 1938 – na pierwszym planie poczet Związku Hallerczyków w Poznaniu (Kazimierz Kowalski w pierwszym rzędzie drugi od lewej)

Kazimierz Kowalski (ur. 1 marca 1899 w Gnieźnie, zm. 10 października 1973 w Poznaniu) – żołnierz gen. Hallera, powstaniec śląski i społecznik.

Życiorys

Urodził się 1 marca 1899 w Gnieźnie, w rodzinie Stanisława i Eleonory z Miłowskich^[1], był wnukiem Wawrzyna Kowalskiego i Rozalii z domu Kępińskiej. Miał troje rodzeństwa Pelagię, Władysława i Stefana.

Ukończył 7 klas szkoły powszechnej. Po ukończeniu szkoły powszechnej kształci się jako praktykant ślusarski.

W 1917 roku został powołany do armii niemieckiej, po krótkim czasie został wysłany na front francuski, gdzie odniósł rany i trafił do lazaretu. 19 września 1917 roku trafił do niewoli francuskiej w której przebywał do 21 lutego 1918 roku.

Po krótkim pobycie w niewoli 22 lutego 1918 roku wstąpił jako ochotnik do Armii Polskiej we Francji. Początkowo służył w 3 pułku a potem w 12 pułku 6 Dywizji Strzelców Polskich. Pułk został przemianowany na 54 pułk piechoty Strzelców Kresowych.

15 maja 1919 w Girancourt oddział załadowany został na transport kolejowy i skierowany do Polski. Po czterech dniach pułk przybył do Różana, a następnie przemaszerował do Aleksandrowa Łódzkiego. W nocy z 23 na 24 czerwca 1919 jednostka skierowana została transportem kolejowym ze Zgierza, przez Lwów do Zadwórzy, by wziąć udział w wojnie polsko-ukraińskiej.

Po powrocie do kraju 26 czerwca 1920 roku został zdemobilizowany. Mimo demobilizacji wziął czynny udział w powstaniu śląskim.

Po powrocie z powstania rozpoczął pracę w Firmie H. Cegielski w Poznaniu a później w firmie W.C.Z. (Wielkopolska Centrala Żelaza Estereich i Kaczmarek).

W 1939 został powołany do Wojska Polskiego, wziął czynny udział w obronie Warszawy, Lublina i Chełma, gdzie dostał się do sowieckiej niewoli. Po wymianie jeńców trafił do niewoli niemieckiej. Z powodu choroby w 1940 roku został z niewoli zwolniony.

W 1940 roku założył wraz z Anną Piątkowiak rodzinę. W związku tym przyszła na świat Aleksandra (7 lipca 1941) ukochana córka Kazimierza. W czasie okupacji pracował w firmie O.D.E.H. w Poznaniu. W latach 1945 – 1947 pracował w W.P.C.Z. w Poznaniu, a od 1947 roku w P.z.P.o. w Poznaniu.

Ordery i odznaczenia

Order Odrodzenia Polski V klasy
Medal Niepodległości – 17 września 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[2]^[1]
Brązowy Krzyż Zasługi
Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Śląski Krzyż Powstańczy
Odznaka Honorowa „Orlęta”
Miecze Hallerowskie
Odznaka pamiątkowa Związku Hallerczyków
Krzyż Kombatanta-Ochotnika
Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” (Francja)
Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)

Przypisy

↑ ^a ^b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-09-07]..
↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249.

[p1-1] Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-09-07]..

[2] M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249.

[1]

[2]