Klimowicze
53°37′N 31°57′E/53,616667 31,950000
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
2244 | ||||
| Kod pocztowy |
213633 | ||||
Położenie na mapie Białorusi  | |||||
Położenie na mapie obwodu mohylewskiego  | |||||
| 53°37′N 31°57′E/53,616667 31,950000
| |||||
Klimowicze (biał. Клімавічы, Klimawiczy) – miasto na Białorusi, w obwodzie mohylewskim, centrum administracyjne rejonu klimowickiego od 1924 roku. Liczy 17,0 tysięcy mieszkańców (2010). Klimowicze są położone 124 km na południowy wschód od Mohylewa, nad rzeką Kalinicą.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze wzmianki o mieście w historycznych dokumentach są datowane na rok 1581, w odniesieniu do województwa mścisławskiego Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Wieś królewska w starostwie niegrodowym klimowickim położona była w końcu XVIII wieku w województwie mścisławskim[2].
Klimowicze uzyskały prawa miejskie w 1777 roku, herb nadano w 1781 roku.
Miasto było okupowane przez nazistowskie Niemcy podczas II wojny światowej, oswobodzono je w październiku 1943 roku.
Podczas okupacji hitlerowskiej, w sierpniu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1600 osób. W grudniu 1941 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali przy drodze do Timonowa. Sprawcami zbrodni było Einsatzkommando 9 oraz oddziały z 221 Dywizji Bezpieczeństwa[3].
Klimowicze, a zwłaszcza ich rejon, poważnie ucierpiały podczas katastrofy w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.).
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 105.
- ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1683.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Klimowicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 152.
