Przejdź do zawartości

Kościół Islandii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ewangelicko-Luterański Kościół Islandii
Ilustracja
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Chrześcijaństwo
 └ Protestantyzm
   └ Luteranizm
Ustrój kościelny

Ustrój episkopalny

Zasięg geograficzny

Islandia

Członkostwo

Światowa Rada Kościołów, Światowa Federacja Luterańska, Konferencja Kościołów Europejskich, Wspólnota Porvoo

Strona internetowa
Katedra w Reykjavíku

Kościół Islandii (isl.: Þjóðkirkjan), Ewangelicko-Luterański Kościół Islandii, Narodowy Kościół Islandii) – luterańska wspólnota religijna obejmująca większość mieszkańców Islandii, jednocześnie kościół narodowy i kościół państwowy Islandii. Na czele Kościoła stoi biskup Islandii, który rezyduje w Reykjavíku. Obecnie jest nim Agnes M. Sigurðardóttir.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Drewniany kościół kryty torfem w Hof

Era przedchrześcijańska

[edytuj | edytuj kod]

Chrześcijaństwo było obecne od początku ludzkiego osadnictwa w Islandii, co jest faktem wyjątkowym na skalę Europy. Pierwszymi ludźmi, którzy przybyli na wyspę byli celtyccy pustelnicy, szukający miejsca, gdzie będą mogli oddawać cześć Chrystusowi. Później zostali wyparci przez osadników nordyckich. Niektórzy z nich byli chrześcijanami, jednak większość pozostawała poganami, czczącymi starych bogów nordyckich. Kiedy w 930 roku została powołana do życia islandzka republika, oparta została na religii pogańskiej. W II połowie X wieku misjonarze z kontynentalnej części Europy zaczęli szerzyć wśród ludności katolicyzm.

Przyjęcie chrześcijaństwa

[edytuj | edytuj kod]

Ari Þorgilsson, w jego historycznym opracowaniu Íslendingabók pisze, że naród był głęboko podzielony między wyznawców różnych religii, którzy nie tolerowali się nawzajem. Podczas zgromadzenia ustawodawczego Althing w Þingvellir w 1000 roku kraj znalazł się na skraju wojny domowej. Przywódcy obu grup zdawali sobie sprawę z niebezpieczeństwa i znaleźli rozwiązanie sporu. Wybrali osobę powszechnie szanowaną za swoją mądrość, pogańskiego kapłana i wodza Þorgeira z Ljósavatn, aby zdecydował, którą drogę powinni obrać mieszkańcy. Þorgeir udał się do swojego domu, gdzie medytował. Następnego dnia ponownie zwołał zgromadzenie, aby ogłosić swoją decyzję. Powiedział: „Niech to będzie podstawą naszego prawa, że każdy w tym kraju musi być chrześcijaninem i wierzyć w jednego Boga, Ojca, Syna i Ducha Świętego”. Postanowił również, że pogańskie zwyczaje, takie jak składanie ofiar, wystawianie niemowląt na zimno, czy spożywanie koniny będą tolerowane, o ile będą praktykowane prywatnie. Decyzja została przyjęta przez społeczeństwo, a wielu ludzi zostało później ochrzczonych.

Podczas przyjmowania chrześcijaństwa przez mieszkańców Islandii, wśród ludności pracowali biskupi i księża misjonarze z terenów Niemiec, Anglii i Europy Wschodniej. Pierwszy islandzki biskup, Ísleifur, został konsekrowany w Bremie w 1056 roku. Mianował swoją siedzibą Skálholt. Miejscowość pozostała centrum chrześcijańskiej nauki i duchowości na terenie kraju aż do XVIII wieku. Pomimo wielu zawirowań historycznych, w kościele na Islandii zachowana jest ciągłość. Przez pierwsze pięć wieków był to Kościół rzymskokatolicki. Na początku 1056 roku był częścią prowincji z siedzibą w Bremie, następnie arcybiskupstwa w Lund, a w 1153 roku Islandia weszła pod zwierzchnictwo prowincji Nidaros. Kraj został podzielony na dwie diecezje: Skálholt, utworzoną w 1056 roku i Holar w 1106 roku. Stan ten trwał do 1801 roku, kiedy całe terytorium Islandii weszło pod zwierzchnictwo biskupa z siedzibą w Reykjavíku.

Święci i księgi

[edytuj | edytuj kod]

Trzech islandzkich duchownych było czczonych jako święci, chociaż żaden z nich nie został oficjalnie kanonizowany. Najbardziej znanym z nich jest Torlak (1133-1193). Kształcił się w Lincoln w Anglii, oraz w Paryżu. Wracając do Islandii Þorlákur został opatem klasztoru Kanoników Regularnych Þykkvibær, szybko zyskując opinię świętego. Jako biskup Skálholt starał się wymusić na Rzymie dekrety dotyczące własności majątku kościelnego i moralności duchowieństwa. W islandzkim kalendarzu liturgicznym znaleźć można dwa dni poświęcone Torlakowi, 20 lipca i 23 grudnia. Pozostali dwaj święci to biskupi Jan Ögmundsson (1106-1121) i Guðmundur Arason (1203-1237).

W XII i XIII wieku miał miejsce wielki rozwój piśmiennictwa islandzkiego, zarówno religijnego, jak i sag. Większość z nich została napisana przez osoby duchowne. Część Biblii została przetłumaczona na język islandzki w XIII wieku.

Reformacja

[edytuj | edytuj kod]

Reformacja została zapoczątkowana w Islandii w 1540 roku przez władze Królestwa Danii. Klasztory zostały zamknięte, a ich majątek skonfiskowany został na rzecz króla, który stał się głową kościoła. Ciemną plamą jej przebiegu pozostaje egzekucja ostatniego katolickiego biskupa Holaru, Jóna Arasona oraz jego dwóch synów[2]. Większość rzymskokatolickich kapłanów nadal pracowała w swoich parafiach, jednak w obrządku luterańskim. Reformacja wywołała ożywienie działalności literackiej w kraju. Publikacja islandzkiego tłumaczenia Nowego Testamentu w 1540 roku oraz całej Biblii w 1568 stała się kamieniem milowym w historii tego języka i jego ochronie. Dzieło „Pieśni o Męce Pańskiej”, czyli 50 medytacji na krzyżu napisane przez XVII-wiecznego poetę i polityka Hallgrímura Péturssona stało się najważniejszą szkołą modlitwy i mądrości dla wielu pokoleń. Tak samo można powiedzieć o „Postylli” Jóna Vídalina, biskupa Skálholtu. Jego wymowne i charyzmatyczne kazania były czytane w każdym domu. Islandzkie Towarzystwo Biblijne zostało założone w 1815 roku. Jego powstanie było owocem wizyty szkockiego duchownego, Ebenezera Hendersona, który podróżował po kraju, rozpowszechniając Biblię i Nowy Testament. Wiek XIX był czasem narodowego przebudzenia w Islandii i działań w kierunku niezależności politycznej. Wielu duchownych odegrało bardzo ważną rolę w tym ruchu.

Czasy nowożytne

[edytuj | edytuj kod]

Konstytucja Islandii z 1874 roku zagwarantowała wolność religijną, jednak określa również, że „Kościół Ewangelicko-Luterański jest kościołem narodowym oraz jest chroniony i wspierany przez państwo”. Na przełomie XIX i XX wieku został zreformowany kościelny proces ustawodawczy, powołano rady parafialne, a zbór uzyskał prawo do wyboru swoich księży. W 1912 roku ukazało się tłumaczenie Biblii, zweryfikowane w 1981, natomiast najnowszy przekład pochodzi z 2007 roku. Na początku XX wieku nastąpiła liberalizacja stanowiska kościoła, co przysporzyło wiele sporów teologicznych. Do tego czasu ludność Islandii była przeważnie wiejska, składali się na nią rolnicy i rybacy, którzy prowadzili tradycyjny tryb życia. Kościół był jego częścią, modlitwy i uczęszczanie na nabożeństwa było praktykowane w każdym domu. Współczesne problemy społeczne nie ominęły również kościoła, a społeczeństwo staje się coraz bardziej zsekularyzowane.

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]
Członkowie Kościoła Islandii a całkowita populacja
(stan na 1 stycznia)[3]
Rok Populacja Członkowie % ±
1998 272.381 244.893 89,91 0,00
1999 275.712 246.263 89,32 0,59
2000 279.049 247.420 88,67 0,65
2001 283.361 248.614 87,74 0,93
2002 286.575 249.386 87,02 0,72
2003 288.471 249.645 86,54 0,48
2004 290.570 250.176 86,10 0,44
2005 293.577 250.759 85,42 0,68
2006 299.891 251.909 84,00 1,42
2007 307.672 252.411 82,04 1,96
2008 315.459 252.708 80,11 1,93
2009 319.368 253.069 79,24 0,87
2010 317.630 251.487 79,18 0,06
2011 318.452 247.245 77,64 1,54
2012 319.575 245.456 76,81 0,83
2013 321.857 245.184 76,20 0,61
2014 325,671 244,440 75.06 1.14
2015 329,100 242,743 73.76 1.30
2016 332,529 237,938 71.55 2.21
2017 338,349 236,481 69.89 1.66
2018 348,450 234,215 67.22 2.67
2019 356,991 232,591 65.15 2.07
2020 364,134 231,112 63.47 1.68
2021 368,792 229,669 62.28 1.19
2022 376,248 229,146 60.90 1.38
2023 387,758 227,259 58.61 2.29

Około 58.6% społeczeństwa kraju należy do Kościoła Islandii, a odsetek chrześcijan wynosi 69.6%. Dziewięć na dziesięć dzieci zostaje ochrzczonych w ciągu pierwszego roku życia, 90% młodzieży zostało konfirmowane, a 85% ślubów i 99% pogrzebów odbywa się w kościele. Znacznie mniejszy odsetek wiernych bierze udział w cotygodniowych nabożeństwach, ale te odbywające się w święta przyciągają nierzadko tłumy. Badania statystyczne pokazują, że jedynie 10% dorosłych członków Kościoła uczestniczy w obrzędach religijnych przynajmniej raz w miesiącu. Większość dzieci uczonych jest wieczornej modlitwy w swoich domach. W szkołach podstawowych nauczane są historie biblijne. Krajowe radio transmituje nabożeństwa w każdą niedzielę rano, a także modlitwy dwa razy dziennie. Według badań 51% Islandczyków jest religijnych.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]