Konrad Tatarowski

Konrad Witold Tatarowski

Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1948 Łódź
Zawód, zajęcie	dziennikarz, literaturoznawca, medioznawca
Tytuł naukowy	doktor habilitowany
Uczelnia	Uniwersytet Łódzki
Stanowisko	profesor
Odznaczenia

Konrad Witold Tatarowski, także Konrad W. Tatarowski (ur. 12 kwietnia 1948 w Łodzi) – polski literaturoznawca, medioznawca, dziennikarz, poeta; profesor w Katedrze Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Łódzkiego.

Życiorys

Ukończył studia na kierunku filologia polska na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Łódzkiego (1972), po których w latach 1972–1983 pracował jako asystent w Instytucie Filologii Polskiej UŁ. Następnie w 2004 obronił doktorat, a w 2011 dokonał habilitacji.

W latach 1976–1981 współpracował z Komitetem Samoobrony Społecznej „KOR” W 1976 uczestniczył w akcji pomocy represjonowanym robotnikom z Fabryki Transformatorów i Aparatury Trakcyjnej „Elta” w Łodzi, a w latach 1976–1977 wraz z Józefem Śreniowskim prowadził w Łodzi punkt konsultacyjny dla represjonowanych robotników. W latach 1977–1981 kolportował z Tomaszem Filipczakiem niezależne pisma i książki, w tym m.in.: „Biuletyn Informacyjny” KOR, „Puls”, „Zapis”, „Krytykę”. W 1980 był członkiem Komitetu Założycielskiego „Solidarności na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Łódzkiego.

Od 13 grudnia 1981 do 16 października 1982 był internowany w Ośrodku Odosobnienia w Łęczycy, Łowiczu i Kwidzynie. W latach 1983–1984 przebywał na emigracji w Stanach Zjednoczonych i RFN, pracując jako redaktor w Radia Wolna Europa w Monachium. Publikował wówczas w czasopismach emigracyjnych, takich jak: „Exodus” (Monachium), „Kontakt” (Paryż), „Kultura”, „Pogląd” (Berlin), „Widnokrąg”, „Zeszyty Literackie” (Fryburg), oraz w prasie podziemnej w Polsce, m.in. w: „Wezwaniu”, „Kursie”, „Obecności” i „Kulturze Niezależnej”.

Był sygnatariuszem Listu 218 do Sejmu PRL przeciwko planowanym zmianom w Konstytucji (1975), petycji w sprawie powołania komisji poselskiej dotyczącej represji wobec robotników w Radomiu i Ursusie (1976), petycji przeciw represjom wobec opozycji demokratycznej (1977), deklaracji założycielskiej Klubów Rzeczypospolitej Samorządnej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość (1981). Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (od 1989).

Po powrocie do kraju był prezesem zarządu spółki Biogram w Łodzi (1995), członkiem rady nadzorczej Radia Łódź (1996–1997). W latach 1997–1998 był publicystą „Dziennika Łódzkiego”, a następnie pełnomocnikiem zarządu ds. programu (1998–2004) oraz publicystą (2004–2011) w Radiu Łódź. Ponadto pracował jako adiunkt w Zakładzie Dziennikarstwa Uniwersytetu Łódzkiego, a w latach 2012–2018 jako profesor w Katedrze Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Łódzkiego.

Publikacje

• Światło w ciemności (1992),
• Literatura i pisarze w programie Rozgłośni Radia Wolna Europa (2005),
• Aksjologia i polityka w pisarstwie i działalności Jana Nowaka-Jeziorańskiego (2010),
• Niezależna literatura i dziennikarstwo przed 1989 rokiem. Idee – ludzie – spory (2016).

Odznaczenia

• Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2006),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2008),
• Krzyż Wolności i Solidarności (2017).