Krüngkelish
(mieh kölsche Sigge)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)
Wenn jet nidd esu jraad un jladd eß wi t sinn sullt, dann ess et öff krüngkelish jewoode, esu wi n Papijor, wo Waßßo drop jekumme eß. Wenn De jet jewäsche häß, sarr enß e Himp, e Täshedooch, e Deshdooch, odder jät, un ed eß krönkelish, jo dann weet tat jebüüjeld un süüt widdo shön uß, dat mer sish do met sinn loohße kann. Wem mer dat forjiß, mer hädd nit jebüjeldt un jeijd eruß do met, do saren de Lügg em Dörrebp Jo, wi leuf dä dan eröm mem kröngkelijje Himp, odder wat hät tat tan fö n verkrönkeldte Bluuhß aan?
Och Äppel künne verkrünkele wenn De se lang em drüjje lijje häß, di weede jät kleejner un krijje Krüngkele op ier Haut, wi aale Minsche.
Wenn do Mööler nit oppaß, wat sing Liijojunge driive bejm Tappeziire, di maache ze flöck un brenge de Ecke net in Fazzung, zack, han se Krönkelle dren un dä Meijßter hät tä Ärrjer met e Kundtschavv am Balsh. Un wenn se de Finßter aanshtrishshe un ze fill Färv nämme, di leuvf inne eraf un et jitt krüngklijje Shtälle, un och Troohne op de Finßto Raame, un woh di beß jannz noh unge kumme un unge drunger hange bliive, do jidd et esu fise Nübbelsche uß dä Färf, woh mer sish noch wochelang jet met ä Färf fosaue kann.