Licinio Rangel
| Biskup tytularny Zarna | ||
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Przełożony generalny Bractwa Kapłańskiego Świętego Jana Marii Vianneya | ||
| Okres sprawowania |
1991-2002 | |
| Administrator Personalnej Administratury Apostolskiej Świętego Jana Marii Vianneya | ||
| Okres sprawowania |
2002 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja |
AAP-SJMV | |
| Prezbiterat |
24 września 1967 | |
| Nominacja biskupia |
1991 | |
| Sakra biskupia |
28 lipca 1991 | |
| Data konsekracji |
28 lipca 1991 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Licinio Rangel (ur. 5 stycznia 1936 w Campos, zm. 16 grudnia 2002 w Rio de Janeiro) – brazylijski duchowny katolicki, tradycjonalista, biskup i przełożony Bractwa Kapłańskiego Świętego Jana Marii Vianneya w latach 1991–2002, administrator Personalnej Administratury Apostolskiej Świętego Jana Marii Vianneya.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Licinio Rangel otrzymał święcenia kapłańskie 24 września 1967. Był duchownym diecezjalnym, a następnie po 1982 roku członkiem Bractwa Kapłańskiego Świętego Jana Marii Vianneya (FSSJV).
W 1991 roku po śmierci Antonio de Castro Mayera został wybrany jego następcą na stanowisku przełożonego FSSJV. 28 lipca 1991 w São Fidélis został konsekrowany bez zgody Stolicy Apostolskiej przez biskupów FSSPX czym ściągnął na siebie ekskomunikę latae sententiae.
15 sierpnia 2001, w imieniu Unii Świętego Jana Marii Vianneya, biskup Licinio Rangel wystosował list, w którym zwrócił się do papieża Jana Pawła II z chęcią pojednania się ze Stolicą Apostolską. Po tym zdarzeniu wolą papieża 25 grudnia 2001 została zdjęta z niego i z zarządzanej przez niego wspólnoty ekskomunika.
18 stycznia 2002 biskup Licinio Rangel dokonał publicznego aktu pojednania z Kościołem rzymskokatolickim i otrzymał papieską nominację na administratora Apostolskiej Administratury Personalnej Świętego Jana Marii Vianneya. 18 sierpnia 2002 roku wraz z kardynałem Darío Castrillón Hoyosem i arcybiskupem Alano Maria Pena współkonsekrował w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego swojego koadiutora Fernando Arêas Rifana. Kilka miesięcy później zmarł wskutek nieuleczalnej choroby nowotworowej.