Listownica japońska
_(17761876858).jpg?lang=pl) Rysunek listownicy japońskiej | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Supergrupa | |
| Królestwo | |
| Klad | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
listownica japońska |
| Nazwa systematyczna | |
| Saccharina japonica (J.E. Areschoug) C.E. Lane, C. Mayes, Druehl & G.W. Saunders | |
Listownica japońska (Saccharina japonica) – gatunek jadalnej brunatnicy z rzędu listownicowców, rodziny Laminariaceae. Powszechnie uprawiany w Chinach, Japonii i Korei.
Plecha przybiera postać jednej prostej wstęgi (nie występują odgałęzienia) o barwie od złotawej po oliwkowobrązową. Sporofit może dorastać do 10 m długości. W warunkach naturalnych listownica japońska występuje w chłodnych wodach i zwykle poniżej 15 m głębokości. Do wzrostu wymaga skalistego podłoża[1].
Będąca gatunkiem o znaczeniu gospodarczym listownica japońska jest znana pod nazwą kombu (w Chinach – haidai, w Korei – dasima). Duże zbiory uzyskuje się dzięki rope cultivation, prostej metodzie uprawy tych brunatnic przez hodowanie ich na linach unoszących się na oceanie[2][3].
Gatunek naturalnie występujący w Japonii, ale uprawiany jest w Chinach, Japonii, Rosji, Francji i Korei[4]. Jest jedną z dwóch najpowszechniej spożywanych brunatnic w Chinach i Japonii[2]. W Chinach, w prowincji Fujian była jadana od co najmniej tysiąca lat. Glony tego rodzaju zostały wyliczone w Kodeksie Taihō w 701 jako produkty należne japońskiemu dworowi cesarskiemu w ramach podatku[5]. Współcześnie w Japonii z listownicy robi się też słodycze (ma-kombu)[5].
Listownica japońska zawiera w suchej masie, wedle różnych badań, 4-9% protein, 66-88% węglowodanów (w tym błonnika), 1,3-3% tłuszczów i 18-23% popiołu[5]. Spożywanie nadmiernych ilości Saccharina japonica może osłabiać funkcje tarczycy[6].
Z zebranych plonów pozyskuje się również kwas alginowy, którego Chiny wytwarzają do 10 tys. ton rocznie[7].
Gatunek przeniesiono do rodzaju Saccharina w 2006[8]. Trzy synonimy nazwy naukowej tej brunatnicy to Laminaria japonica J.E. Areschoug 1851, odmiana Laminaria japonica var. ochotensis (Miyabe) Okamura 1936 oraz Laminaria ochotensis Miyabe 1902[4].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Saccharina japonica. SeaWeed Industry. [dostęp 2015-11-27].
- ↑ a b M. D. Guiry: Kelps: Laminaria and Saccharina. AlgaeBase. [dostęp 2015-11-27].
- ↑ Laminaria seafarming in China. FAO. [dostęp 2015-11-27].
- ↑ a b Saccharina japonica (Areschoug) C.E.Lane, C.Mayes, Druehl & G.W.Saunders. AlgaeBase. [dostęp 2015-11-27].
- ↑ a b c Sheldon Aaronson: Algae. W: Kenneth F. Kiple, Kriemhild Coneè Ornelas: The Cambridge world history of food. Cambridge, UK ; New York: Cambridge University Press, 2000, s. 231-249. ISBN 978-0-521-40216-3.
- ↑ Kiyoshi Miyai, Tomoyasu Tokushige & Masahiko Kondo. Suppression of thyroid function during ingestion of seaweed „Kombu” (Laminaria japonica) in normal Japanese adults. „Endocrine Journal”. 55 (6), s. 1103-1108, 2008-12-01. ISSN 1348-4540. PMID: 18689954.
- ↑ M. D. Guiry: Alginates. www.seaweed.ie. [dostęp 2015-11-27].
- ↑ Lane, C.E., Mayes, C., Druehl, L.D. & Saunders, G.W.. A multi-gene molecular investigation of the kelp (Laminariales, Phaeophyceae) supports substantial taxonomic re-organization. „Journal of Phycology”. 42, s. 493-512, 2006.