Prijeđi na sadržaj

Lukićevo

Izvor: Wikipedija
Lukićevo


Glavna ulica u selu

Osnovni podaci
Država  Srbija
Pokrajina Vojvodina
Upravni okrug Srednjobanatski
Grad Zrenjanin
Stanovništvo
Stanovništvo (2022) 2077
Geografija
Koordinate 45°20′11″N 20°29′34″E / 45.3365°N 20.492666°E / 45.3365; 20.492666
Nadmorska visina 70 m
Lukićevo na mapi Srbije
Lukićevo
Lukićevo
Lukićevo (Srbije)
Ostali podaci
Poštanski kod 23261
Pozivni broj 023
Registarska oznaka ZR


Koordinate: 45° 20′ 11" SGŠ, 20° 29′ 34" IGD

Lukićevo (mađ. Zsigmondfalva), je naselje grada Zrenjanina u Srednjobanatskom okrugu. Prema popisu iz 2002. bilo je 2077 stanovnika (prema popisu iz 1991. bilo je 2196 stanovnika).

Geografske odlike

[uredi | uredi kod]

Lukićevo se prostire između Begeja, Tamiša i kanala Dunav-Tisa-Dunav, na 45° i 16' severne geografske širine i 18° i 17' istočne geografske dužine, na nadmorskoj visini od 82 m do 84 m, što je jedno od najviših nadmorskih visina u Banatu. Severozapadno od Lukićeva je Zrenjanin, udaljen nepunih desetak kilometara. Atar se prostire na Banatskoj lesnoj terasi koja se širi celim Banatom i samo je dubina reka deli na više celina. U prošlosti je ovo područje bivalo duže pod vodom tako da se i danas može naći bogatstvo fluvijalnih i barskih primesa. Išak, u ataru Lukićeva nema močvarnog zemljišta i ovo područje je uglavnom poštedjeno od obilnijih poplava i padavina i podzemnih voda. Zemljište je lesno, a njegov je gornji sloj humiziran i predstavlja plodan černozem.

Istorija

[uredi | uredi kod]

U Pećkom katastigu se među imenima srpskih naselja u Banatu spominje naselje "Martinci" kod Bečkereka. Pošto su prilozi za obnovu Pećke patrijaršije prikupljani prvi put 1660. godine, zabeleženo je u katastigu da su kaluđeri odseli u varoši Bečkerek, a da su priložnici došli iz mesta po imenu Martinci. Drugi put, 1666. godine su kaludjeri ponovo odseli u varoši Bečkerek, a priložnici su dolazili iz mesta po imenu Martinci i manastira Drenovac. Kako u okolini nema mesta koje ima slično ime, a kako deo seoskog atara još od davnina nosi ime Martinica, to ukazuje da su Srbi na prostorima današnjeg Lukićeva živeli još polovinom 17. veka. Nije poznato kakvo je to naselje bilo i koliko je imalo stanovnika, ali uzimajući u obzir da su u to vreme u Banatu postojale mnogobrojne srpske naseobine sa pretežno nomadskim karakteristikama, moguće je da je, zbog toga što ovo područje nije bilo pod močvarom, zelenilo pašnjaka privlačilo srpske nomade, koji su se ovde zadržali. To zadržavanje nije bilo kratkotrajno. Imajući u vidu da se naselje spominje u Pećkom katastigu iz 1660-1666. godine, a da se kasnije spominje 1770. godine, može se zaključiti da je to bilo trajno naselje.

Kako je posle 63. godine vojne upravu o okviru Tamiškog banata u Banat 1778. uvedena civilna uprava, došlo je do bitnih promena u životu stanovništva na ovom području. Austrija nije dozvoljavala mađarskim plemićima da zaposednu imanja za koja su smatrali da imaju pravo nasleđa, pa je postojeću imovinu, imanja i zemlju počela prodavati putem licitacija zainteresovanim kupcima. Osiromašeli mađarski plemići nisu mogli da se ravnopravno nose na licitacijama za bogatašima pristiglim sa raznih strana sveta. Na prodaji su se našla čitava naselja sa stanovništvom koje je živelo u njima. Glavni kupci na ovim licitacijama su bili srpski, jermenski i cincarski trgovci. Velika licitacija u Banatu je sprovedena avgusta 1781. godine u Temišvaru. Na toj licitaciji, trgovac stokom, Lazar Lukač, poreklom Jermen, je kupio posed Ečka, koji se nalazio u velikobečkerečkom okrugu u Torontalskoj županiji. Posed je obuhvatao oko 30.000 joha (17.265 ha) zemlje i plaćeno je za njega 217.000 florina. Posed je obuhvatao opštine Ečke, Klek, Jankov Most, kao i delove imanja po imenu Martinica i Despotovac. Kupovinom poseda Lukač je kupio i stanovnike koji su živeli u naseljima na imanju, pa tako i do tada slobodne stanovnike Martinice. Kupovinom imanja je kupio i titulu plemića pa je od tada njegovom imenu dodavano "de Etska". Po njegovom dolasku u Ečku i uvođenju "desetka" i kuluka na njegovom imanju, mnogi Srbi, žitelji Ečke i Martinice su napustili selo, a najviše ih je otišlo u Čentu. Odlaskom Srba iz Martinice naselje je opustelo. Posle smrti Lazara Lukača, posed je nasledio najstariji sin Johan, koji doveo Nemce. Johan Lazar je 1809. godine poginuo u dvoboju, a pošto nije imao porodicu, nasledio ga je brat Augustin. Tako, 1809. pod Augustinom Lazarom, na posedu Ečka, u pustim Martincima, nastaje nova zakupna opština. Augustin joj daje ime Zsigmondfalva (Sigmundovo selo), po svom sinu.

Pridošli nemački kolonisti su se bavili poljoprivredom. Početkom Prvog svetskog rata, oni su se masovno odazvali pozivu u borbu protiv sila Antante. Srpska vojska je ušla u selo 17. novembra 1918. godine. Završetkom Prvog svetskog rata i raspadom austrougarskog carstva ovaj deo Banata je ušao u sastav nove države, - Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca. Promene koje su usledile u školstvu, policiji, sudstvu i bankarskom sistemu su imale ogromne posledice za stanovnike svih naselja sa nemačkim življem. Selo je dobilo naziv Martinica. Javne funkcije u mestu su zauzeli Srbi. Pored toga stanovnici Martinice bivaju pogođeni Zakonom o agrarnoj reformi. Ceo period od 1921. do 1941. godine se može obeležiti kao period borbe za zemlju, mada je kako je vreme odmicalo, većina Nemaca iz sela prihvatalo sudsku odluku i odustajalo od svoje namere da povrati zemlju izgubljenu agrarnom reformom i počeli su da kupuju zemlju u orlovatkskom i botoškom ataru.

Nemačke trupe u Drugom svetskom ratu su ušle u selo 11. aprila 1941, a selo su oslobodili Crvena armija i jugoslovenski partizani 1. oktobra 1944. Posle rata su svi Nemci proterani, a u selo je doseljavano stanovništvo iz Bosne koja su kao učesnici rata, ili kao žrtve ratnih razaranja rešili da napuste zavičaj i krenu u Vojvodinu.

Privreda

[uredi | uredi kod]

Najznačajnija privredna delatnost u Lukićevu je poljoprivreda. U selu postoji sva potrebna infrastruktura, vodovod, nova električna mreža, putevi, gasna mreža, dom kulture, sportski tereni.

Demografija

[uredi | uredi kod]

Ovo naselje je velikim delom naseljeno Srbima (prema popisu iz 2002. godine).

Grafik promene broja stanovnika tokom 20. veka
Demografija
Godina Stanovnika
1948. 1608 [1]
1953. 1557
1961. 1930
1971. 2091
1981. 2186
1991. 2196 2124
2002. 2164 2077
Etnički sastav prema popisu iz 2002.
Srbi
  
1941 93.45%
Jugosloveni
  
23 1.10%
Romi
  
20 0.96%
Mađari
  
9 0.43%
Crnogorci
  
6 0.28%
Hrvatim
  
magenta 5%
Rumuni
  
3 0.14%
Makedonci
  
3 0.14%
Rusi
  
1 0.04%
Muslimani
  
1 0.04%
Bošnjaci
  
1 0.04%
nepoznato
  
22 1.05%


Galerija

[uredi | uredi kod]

Reference

[uredi | uredi kod]
  1. Knjiga 9, Stanovništvo, uporedni pregled broja stanovnika 1948, 1953, 1961, 1971, 1981, 1991, 2002, podaci po naseljima, Republički zavod za statistiku, Beograd, maj 2004, ISBN 86-84433-14-9
  2. Knjiga 2, Stanovništvo, pol i starost, podaci po naseljima, Republički zavod za statistiku, Beograd, februar 2003, ISBN 86-84433-01-7

Vanjske veze

[uredi | uredi kod]

<!45_20_19_N_20_29_56_E|45° 20' 19" SG Š, 20° 29' 56" IGD>