Przejdź do zawartości

Massimo Polidoro

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Massimo Polidoro
Ilustracja
Data urodzenia

10 marca 1969

Zawód, zajęcie

Psycholog
Pisarz
Dziennikarz

Narodowość

włoska

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Massimo Polidoro (ur. 10 marca 1969) – włoski psycholog, pisarz, dziennikarz, sceptyk naukowy, prezenter telewizyjny, współzałożyciel i dyrektor generalny Włoskiego Komitetu Badań nad Pseudonauką (CICAP).

Wczesne życie i kariera

[edytuj | edytuj kod]

W dzieciństwie w latach 70. XX wieku Polidoro był zafascynowany magią i parapsychologią. W młodości dowiedział się o pracy Jamesa Randiego i CSICOP poprzez serial telewizyjny i książkę Piera Angeli, który badał parapsychologię z krytycznego, sceptycznego punktu widzenia. Polidoro przestudiował publikacje Randiego. Randi, tak jak Harry Houdini, był magikiem i badaczem tajemnic, który stosował naukowe podejście w swoich dochodzeniach[1]

Polidoro korespondował z Randim i Angelą i zaplanowali stworzenie organizacji sceptyków we Włoszech bazującej na pracy amerykańskiego CSICOP-u. Został zaproszony na spotkanie z Angelą i Randim i potem ponownie na spotkanie w Rzymie jako gość Angeli w 1988 roku[1][2].

Po wspólnym spędzeniu trzech dni w Rzymie z Polidoro, zarówno Angela jak i Randi zgodzili się, że Polidoro miał talent i pasję by stać się uczniem Randiego. Podczas kolacji w domu Angeli spytali Polidoro, czy byłby tym zainteresowany, a on chętnie się zgodził. Polidoro następnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych i stał się jedynym uczniem Randiego w sztuce badań paranormalnych i testów parapsychologicznych[1].

Po kilku latach, w czasie których pomagał Randiemu w jego śledztwach, badaniach, pracach i wykładach, Polidoro powrócił do Włoch w 1990, gdzie założył CICAP. Studiował psychologię i ukończył studia na Uniwersytecie Padewskim. Jego praca magisterska dotyczyła psychologii zeznań naocznych świadków niezwykłych zdarzeń[3]

CICAP i CSI

[edytuj | edytuj kod]
Massimo Polidoro bierze udział w panelu „śledczym” na CSICon 2011 w Nowym Orleanie

Polidoro jest dyrektorem wykonawczym CICAP-u[4] i redaktorem czasopisma tej organizacji Scienza & Paranormale od debiutu w 1993 do 2006[5]. W 1996 został europejskim reprezentantem organizacji JREF[6]. W 2001 został członkiem European Council of Skeptical Organisations (ECSO) i był nominowany jako członek badawczy organizacji CSICOP[7]. Jego kolumna Notes on a Strange World (Zapiski o dziwnym świecie) zastąpiła kolumnę Martina Gardnera w magazynie Skeptical Inquirer[8].

Polidoro kontynuuje śledztwa i badania rzekomych jasnowidzów, astrologów, radiestetów, medium, proroków, uzdrowicieli, telepatów itd[9]. Niektóre z tych badań są wymienione dokładniej w książkach Polidora, m.in. Final Séance i Secrets of the Psychics[8].

W 2004 zamiłowanie Polidora do magii spowodowało, że założył czasopismo Magia, poświęcone badaniu historii, nauki i psychologii czarów[10]

W roku 2005 został pierwszym Włochem nauczającym na kursie Metoda naukowa, pseudonaka i psychologia anomaliów na Università degli Studi di Milano-Bicocca w Mediolanie[11].

Programy telewizyjne

[edytuj | edytuj kod]

Polidoro jest gospodarzem, gościem specjalnym, autorem lub konsultantem wielu programów telewizyjnych, zarówno we Włoszech, jak i za granicą. Jego najnowszy międzynarodowy serial Legend Detectives, poświęcony badaniu słynnych europejskich legend, takich jak Drakula, Robin Hood, Flecista z Hameln, Rennes-Le-Château, krew Świętego Januarego[12] i człowiek w żelaznej masce był nadawany na kanale Discovery[13].

W 2006 roku rozpoczął podcast we Włoszech I Misteri di Massimo Polidoro (Tajemnice Massima Polidora) o badaniach nad tajemnicami zarówno przez samego siebie jak też przez innych współpracowników podcastu. Podcast był emitowany jako audycja radiowa przez 3 lata w szwajcarskiej włoskojęzycznej stacji radiowej. Podcast został zawieszony[14].

W 2014 roku Polidoro rozpoczął nowy podcast po włosku pt. L'esploratore dell'insolito (Odkrywca niezwykłego), który zajmuje się dziwnymi i nietypowymi historycznymi zagadkami, niewyjaśnionymi zbrodniami, metodami rozwiązywania i badania tajemnic[14].

Pisarstwo

[edytuj | edytuj kod]
Polidoro podpisuje książkę na TAM 2013

Jako dziennikarz, Polidoro jest współpracownikiem włoskiego miesięcznika Focus. Jest też autorem ponad 40 książek po włosku (niektóre z nich zostały przetłumaczone), obejmujących wiele zagadnień związanych z tajemnicami, zjawiskami paranormalnymi i zagadkami historycznymi. Tematyka jest różnoraka, m.in. krytyczna historia spirytyzmu, po słownik parapsychologii, wrak Titanica, biografia Houdiniego, słynne nierozwiązane zbrodnie z przeszłości i legendy związane ze śmiercią sławnych ludzi. W 2006 roku opublikował swoją pierwszą powieść pt. Il profeta del Reich (Prorok Rzeszy), thriller swobodnie zainspirowany życiem magika Erika Jana Hanussena[15][16].

Latem 2007 roku włoska gazeta La Repubblica, jeden z największych dzienników we Włoszech, przedrukowała sześć książek Polidora w serii sprzedawanej w kioskach razem z wieloma wydaniami lokalnymi gazety.

Książka Final Séance (Ostatni seans) (2001) poświęcona jest nietypowej znajomości Houdiniego z sir Arthurem Conan Doyle’em – od początkowej przyjaźni, po kłótnie wynikające z przeciwnych opinii o spirytualizmie[17][18].

Tajemnice medium (2003) to zbiór badań zjawisk paranormalnych, w tym medium, poltergeistów, cudów i innych dziwnych zjawisk[19].

Obie książki zostały przetłumaczone na kilka języków[8].

W 2015 roku została wydana książka Massimo Polidoro z gatunku kryminał, thiller, sensacja pt. "Il passato è una bestia feroce" przez wydawnictwo Edizioni Piemme[20].

James Randi i Massimo Polidoro na CSICon 2016

Inspiracje

[edytuj | edytuj kod]

Doświadczenia Polidora w badaniu tajemnic, legend i innych zjawisk paranormalnych były inspiracją do stworzenia głównej postaci w powieści Giacoma Gardiumiego L’eredità di Bric (Dziedzictwo Brica). Polidoro był także inspiracją postaci Marka Pollarda w komiksie Wielki Houdini stworzonym przez Alfredo Castelliego[21].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c SFR 260 – Anomalistic Psychology with Massimo Polidoro. (ang.).
  2. ↑ Polidoro, Massimo. Secrets of the Psychics. Prometheus Books. 2003
  3. ↑ Polidoro, Massimo. L’illusione del paranormale. L’inattendibilità del testimone oculare non-competente nella ricerca parapsicologica. Praca magisterska zaprezentowana na Uniwersytecie Padewskim w 1996.
  4. ↑ Interview with Massimo Polidoro (47:20). SGU Productions. (ang.).
  5. ↑ Scienza & Paranormale. (wł.).
  6. ↑ Randi, James. "Polidoro Hitched". Swift, 2002-09-13
  7. ↑ Kendrick Frazier: CSICOP Elects Six New Fellows.(Committee for the Scientific Investigation of Claims of the Paranormal). Skeptical Inquirer. [dostęp 2017-07-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-03)]. (ang.).
  8. ↑ a b c Bio Notes. (ang.).
  9. ↑ Matt Nisbet: Introducing Italy's Version of Harry Houdini. Committee for Skeptical Inquiry, 31 sierpnia, 2000. (ang.).
  10. ↑ Polidoro, Massimo. "Una rivista per chi ama la magia". Magia, n. 1, vol. 1, 2004
  11. ↑ Leonardi, Fabrizio. "Intervista a Massimo Polidoro". PsicoLab.net, 2007-01-19
  12. ↑ No blood, sweat or tears. (ang.).
  13. ↑ Kenning, David. "Legend Detectives". Evening Standard, 2005-11-25
  14. ↑ a b Riparte il mio Podcast! Si intitola "L’esploratore dell’insolito". (wł.).
  15. ↑ Libri pubblicati. (wł.).
  16. ↑ Biografia. (wł.).
  17. ↑ Reviews: Final Séance. [dostęp 2017-07-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-21)]. (ang.).
  18. ↑ William Harwood: Final Séance: The Strange Friendship Between Houdini and Conan Doyle. (ang.).
  19. ↑ Secrets of the Psychics: Investigating Paranormal Claims. (ang.).
  20. ↑ Il passato è una bestia feroce | Massimo Polidoro [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2022-04-07] (pol.).
  21. ↑ Il Massimo del mistero. [dostęp 2017-07-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-10)]. (wł.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Massimo_Polidoro&oldid=73433215”