Matteo Renzi
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 stycznia 1975 |
|---|---|
| Premier Włoch | |
| Okres |
od 22 lutego 2014 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Sekretarz Partii Demokratycznej | |
| Okres |
od 15 grudnia 2013 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca |
Matteo Orfini (p.o.) |
| Sekretarz Partii Demokratycznej | |
| Okres |
od 7 maja 2017 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Matteo Orfini (p.o.) |
| Następca |
Maurizio Martina (p.o.) |
| |
Matteo Renzi (ur. 11 stycznia 1975 we Florencji) – włoski polityk, burmistrz Florencji, senator, lider Partii Demokratycznej. W latach 2014–2016 premier Włoch.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W 1999 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Florenckim, pracował w prywatnym przedsiębiorstwie[1]. W połowie lat 90. angażował się w działalność komitetów wspierających Romano Prodiego. Był następnie sekretarzem prowincjonalnych struktur Włoskiej Partii Ludowej i koordynatorem ugrupowania Margherita[2]. W 2007 ze swoim ugrupowaniem współtworzył Partię Demokratyczną, wchodząc w skład jej władz krajowych[1].
Od 2004 do 2009 sprawował urząd prezydenta prowincji Florencja. W 2009 wygrał wybory na stanowisko burmistrza Florencji[1].
W grudniu 2012 przegrał bezpośrednie wybory na lidera (sekretarza) PD z Pier Luigim Bersanim (uzyskując poparcie około 39% głosujących uprawnionych)[3]. W grudniu 2013 objął to stanowisko w wyniku kolejnych wyborów, które wygrał, otrzymując poparcie na poziomie 68%.
14 lutego 2014 dotychczasowy premier Enrico Letta na żądanie nowego lidera Partii Demokratycznej i władz partyjnych podał się do dymisji[4]. 17 lutego prezydent Giorgio Napolitano powierzył Matteowi Renziemu misję stworzenia nowego rządu[5]. Cztery dni później lider PD ogłosił proponowany skład rządu, do którego weszli przedstawiciele Partii Demokratycznej, Nowej Centroprawicy, Unii Centrum i Wyboru Obywatelskiego[6]. Zaprzysiężenie nowego premiera i jego ministrów nastąpiło 22 lutego 2014.
7 grudnia 2016, po odrzuceniu w referendum proponowanych przez jego gabinet propozycji zmian ustrojowych, złożył na ręce prezydenta Sergia Mattarelli rezygnację z funkcji premiera Włoch[7]. Zakończył urzędowanie 12 grudnia 2016. 19 lutego 2017 ustąpił z funkcji sekretarza PD, deklarując jednocześnie ponowne ubieganie się o tę funkcję w partyjnych wyborach[8]. W kwietniu 2017 wystartował w partyjnych prawyborach. Otrzymał 70% głosów, odzyskując tym samym przywództwo w PD[9].
W wyborach w 2018 został wybrany w skład Senatu XVIII kadencji w okręgu większościowym[10]. W związku ze słabym wynikiem wyborczym centrolewicowej koalicji skupionej wokół PD zapowiedział ustąpienie z funkcji sekretarza partii po powołaniu nowego rządu[11]. Ostatecznie ustąpił 12 marca 2018, tymczasową władzę w partii przejął jej wiceprzewodniczący Maurizio Martina[12].
W 2018 zainicjował powołanie współpracującej z PD sieci komitetów obywatelskich „Ritorno al futuro”[13]. We wrześniu 2019 opuścił Partię Demokratyczną, stając na czele nowej liberalnej formacji pod nazwą Italia Viva, deklarującej poparcie dla powstałego w tym samym miesiącu rządu Giuseppe Contego[14]. W 2022 z ramienia koalicji ugrupowań centrowych z powodzeniem ubiegał się o senacką reelekcję[15].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Matteo Renzi. partitodemocratico.it. [dostęp 2012-11-04]. (wł.).
- ↑ Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2012-11-04].
- ↑ Primarie, Bersani stravince: oltre il 60%. la Repubblica.it, 2 grudnia 2012. [dostęp 2013-12-11]. (wł.).
- ↑ Enrico Letta si è dimesso. palazzochigi.it, 14 lutego 2014. [dostęp 2014-02-22]. (wł.).
- ↑ Italian president asks Renzi to form government. bbc.co.uk, 17 lutego 2014. [dostęp 2014-02-17]. (ang.).
- ↑ Nasce il governo Renzi, ecco i ministri. Alfano al Viminale, Padoan all'Economia. Mogherini agli Esteri, Pinotti alla Difesa. la Repubblica.it, 21 lutego 2014. [dostęp 2014-02-22]. (wł.).
- ↑ Premier Matteo Renzi podał się do dymisji. onet.pl, 7 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-07].
- ↑ Pd, Renzi tira dritto in assemblea, via a iter congressuale. ansa.it, 20 lutego 2017. [dostęp 2017-02-23]. (wł.).
- ↑ Primarie Pd, risultati ufficiali e definitivi: l’affluenza a 1,8 milioni, perso un milione rispetto al 2013. Renzi vince col 70%. ilfattoquotidiano.it, 1 maja 2017. [dostęp 2017-05-01]. (wł.).
- ↑ Elezioni, il nuovo Parlamento senza D'Alema (ma con Grasso, Boldrini e tutti i ministri Pd). today.it, 6 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).
- ↑ Renzi: „Lascerò dopo nuovo governo. Pd all'opposizione”. Ma è scontro nel partito: „Via subito”. Orfini: „Percorso previsto dallo statuto”. la Repubblica.it, 5 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).
- ↑ Matteo Renzi ustąpił z przewodniczenia Partii Demokratycznej. interia.pl, 12 marca 2018. [dostęp 2018-03-13].
- ↑ I Comitati «Ritorno al futuro», vicini a Renzi, a quota 400 in tutta Italia, 32 nel Lazio. ilmessaggero.it, 25 listopada 2018. [dostęp 2019-09-19]. (wł.).
- ↑ Ecco il nuovo movimento di Renzi: chi lo segue e chi rimane nel Pd. lastampa.it, 17 września 2019. [dostęp 2019-09-19]. (wł.).
- ↑ Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).
| W dniu powstania |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
