Maurice Duverger
Data i miejsce urodzenia |
5 czerwca 1917 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
17 grudnia 2014 |
Zawód, zajęcie |
politolog, socjolog, nauczyciel akademicki, polityk |
Maurice Duverger (ur. 5 czerwca 1917 w Angoulême[1], zm. 17 grudnia 2014[2] w Paryżu) − francuski politolog, socjolog, prawnik, nauczyciel akademicki i polityk, reprezentujący Włochy poseł do Parlamentu Europejskiego III kadencji.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Kształcił się w szkole katolickiej. W 1933 wstąpił do klerykalnej i antykomunistycznej partii UPR, którą kierował Philippe Henriot, późniejszy minister w rządzie Państwa Francuskiego[3]. W 1936 przeszedł do Francuskiej Partii Ludowej, na czele której stał Jacques Doriot. Był jednym z liderów organizacji młodzieżowej tej formacji. Opuścił tę formację w 1938[3].
Studiował prawo na Université de Bordeaux[4]. Od 1942 nauczyciel akademicki, był profesorem prawa na Université de Poitiers (1942–1943) i na Université de Bordeaux (1943–1955), na którym założył instytut nauk politycznych (Sciences Po Bordeaux). W 1955 przeszedł do pracy na Uniwersytecie Paryskim, po jego podziale dołączył do kadry Université Panthéon-Sorbonne. W 1985 odszedł na emeryturę[3]. Autor publikacji naukowych i wznawianych podręczników akademickich, współpracownik różnych gazet (m.in. „Le Monde”)[4].
W pracy badawczej zajmował się m.in. partiami politycznymi i systemami wyborczymi; w 1951 wydał nowatorską wówczas pracę Les partis politiques, przetłumaczoną następnie na dziewięć języków[3]. W latach 50. i 60. zaobserwował, że stosowana wówczas większościowa ordynacja wyborcza prowadzi do tworzenia się układu dwupartyjnego. Efekt ten został później nazwany prawem Duvergera[3].
W latach 1989–1994 sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego III kadencji. Uzyskał go z ramienia Włoskiej Partii Komunistycznej. W trakcie kadencji, po rozwiązaniu PCI i powołaniu Demokratycznej Partii Lewicy, dołączył do frakcji Partii Europejskich Socjalistów[1].
Wyróżniony tytułami doktora honoris causa m.in. przez Uniwersytet Warszawski (1988)[5] oraz Uniwersytetu Karola w Pradze (1999)[6].
Wybrane publikacje
[edytuj | edytuj kod]- La situation des fonctionnaires depuis la Révolution de 1940, 1941.
- Les partis politiques, 1951.
- La participation des femmes à la vie politique, 1955.
- Demain La République, 1958.
- Méthodes de la science politique, 1959.
- La VIe République et le régime présidentiel, 1961.
- Les institutions françaises, 1962.
- Constitutions et documents politiques, 1964.
- Introduction à la politique, 1964.
- Sociologie la politique, 1966.
- La Monarchie républicaine, ou comment les démocraties se donnent des rois, 1974.
- Lettre ouverte aux socialistes, 1976.
- Échec au roi, 1977.
- Dictatures et légitimité, 1982.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2020-02-06].
- ↑ Maurice Duverger. bnf.fr. [dostęp 2020-10-04]. (fr.).
- ↑ a b c d e Bertrand Le Gendre: Mort de Maurice Duverger, le «pape» de la science politique française. lemonde.fr, 22 grudnia 2014. [dostęp 2020-02-06]. (fr.).
- ↑ a b Maurice Duverger. denistouret.net. [dostęp 2020-02-06]. (fr.).
- ↑ Doktoraty HC. uw.edu.pl. [dostęp 2011-02-21].
- ↑ Čestné doktoráty. cuni.cz. [dostęp 2010-10-03]. (cz.).
- ISNI: 0000000121379580
- VIAF: 68928573
- LCCN: n50028764
- GND: 142891835
- NDL: 00438487
- BnF: 11901480p
- SUDOC: 030179912
- SBN: CFIV026727
- NLA: 35052078
- NKC: ola2002161237
- BNE: XX1039513
- NTA: 068441339
- CiNii: DA00488542
- PLWABN: 9810672361105606
- NUKAT: n95005455
- J9U: 987007311733405171
- PTBNP: 39597
- LNB: 000029364
- CONOR: 14513251
- ΕΒΕ: 120087
- KRNLK: KAC199607681