Nicola Barbato
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| poseł do Izby Deputowanych | |
| Okres |
od 1895 |
| Okres |
od 1900 |
| Okres |
od 1919 |
| Przynależność polityczna | |
Nicola (Nicolò) Barbato (ur. 5 października 1856 w Piana degli Albanesi, zm. 23 maja 1923 w Mediolanie) – włoski chirurg[1] oraz polityk socjalistyczny, poseł do Izby Deputowanych. Z narodowości był Arboreszem.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Giuseppe i Antoniny[2]. Z powodu śmierci ojca został zmuszony przerwać studia medyczne, jednak później je dokończył, następnie pracował w szpitalu w Palermo[2].
W 1878 roku zaangażował się w działalność ruchu socjalistycznego, zostając członkiem Włoskiej Partii Socjalistycznej, był także jednym z najważniejszych działaczy ruchu Fasci Siciliani dei Lavoratori[3], którego działalność była monitorowana podczas trwania Pierwszego rządu Giovanniego Giolittiego (1892–1893)[2]. 12 maja 1893 roku został aresztowany z powodu podżegania do nienawiści klasowej, a 16 listopada tegoż roku skazano go na karę pozbawienia wolności z możliwością zwolnienia warunkowego po 6 miesiącach odbywania kary[2]. Z powodu uwięzienia nie mógł uczestniczyć w kongresach partyjnych; mimo to został wybrany na członka komitetu centralnego sycylijskich struktur Włoskiej Partii Socjalistycznej[2].
Po dymisji rządu Giolittiego, 15 grudnia 1893 roku premierem Włoch został Francesco Crispi, formując swój trzeci rząd; już wkrótce ogłoszono stan wyjątkowy na Sycylii, za brutalne tłumienie ruchu Fasci Siciliani odpowiedzialne były siły dowodzone przez generała Roberto Morrę di Lavriano[2]. Barbato sprzeciwiał się koncepcji przeprowadzenia powstania[2][3]. Został aresztowany i skazany przez sąd w Palermo na karę 12 lat pozbawienia wolności[2].
W wyniku wyborów parlamentarnych z 1895 roku uzyskał mandat do Izby Deputowanych, wskutek czego został objęty amnestią; mandat poselski sprawował do wygaśnięcia kadencji w 1897 roku[2]. W 1898 roku wziął udział w wojnie grecko-tureckiej, rok później po powrocie do Włoch został skazany na rok pozbawienia wolności za prowadzenie działalności wywrotowej[2]. W 1900 roku został wybrany na członka krajowego zarządu Włoskiej Partii Socjalistycznej, wrócił także do parlamentu w ramach wyborów, jednak już w następnym roku zrezygnował z mandatu[2].
W 1903 roku popadł w konflikt z partyjnym kierownictwem, w konsekwencji zrezygnował z członkostwa w partii[2]. Rok później wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie mieszkał w Nowym Jorku, następnie w Filadelfii; na emigracji nawiązał kontakt z anarchistami i socjalistami, którzy także wyemigrowali z Włoch[2]. Po powrocie do kraju ponownie zaangażował się w życie polityczne; wrócił do Włoskiej Partii Socjalistycznej, z ramienia której w wyborach z 1913 bezskutecznie próbował wrócić do Izby Deputowanych[2]. Udało się to jednak w wyborach z 1919, w wyniku których zasiadał w parlamencie do wygaśnięcia kadencji w 1921 roku[2].
Zmarł 23 maja 1923 roku w Mediolanie[2].