Nikoła Nedew

Nikoła Nedew

Никола Недев

generał major
Data i miejsce urodzenia	7 lipca 1886 Wielkie Tyrnowo
Data i miejsce śmierci	27 kwietnia 1970 Sofia
Przebieg służby
Lata służby	1907–1936
Siły zbrojne	Armia Carstwa Bułgarii
Stanowiska	minister spraw wewnętrznych
Główne wojny i bitwy	I wojna bałkańska, II wojna bałkańska, I wojna światowa
Odznaczenia

Nikoła Nedew

Никола Недев

Pełne imię i nazwisko	Nikoła Dimitrow Nedew
Data urodzenia	9 lipca 1898
Data śmierci	1 lutego 1945
Minister spraw wewnętrznych
Okres	od 14 listopada 1938 do 15 lutego 1940
Poprzednik	Nikołaj Nikołaew
Następca	Petyr Gabrowski

Nikoła Dimitrow Nedew (bułg. Никола Димитров Недев, ur. 7 lipca 1886 w Wielkim Tyrnowie, zm. 27 kwietnia 1970 w Sofii) – bułgarski wojskowy i historyk, generał major, w latach 1938-1940 minister spraw wewnętrznych.

Życiorys

Syn nauczyciela Dimityra Popmichowa Nedewa i Marii. Ukończył szkołę średnią w rodzinnym mieście, ale z uwagi na trudną sytuację materialną rodziny zrezygnował ze studiów zagranicznych i wstąpił do szkoły wojskowej w Sofii, którą ukończył w 1907, jako oficer artylerii. Służył początkowo w 5 pułku artylerii w Szumenie, a następnie jako dowódca baterii w garnizonie sofijskim. W 1911 rozpoczął studia w Akademii Ecole de Guerre w Brukseli.

Brał udział w wojnach bałkańskich jako dowódca baterii, uczestniczył w oblężeniu Edirne. W marcu 1913 został mianowany adiutantem gen. Georgi Wazowa. W czasie I wojny światowej Nedew był dowódcą baterii w Twierdzy Szumen. Od 1914 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Wojskowej Komisji Historycznej. W 1915 walczył w bitwie pod Turtucaią. W lipcu 1916 objął stanowisko dowódcy baterii haubic w 2 pułku artylerii ciężkiej. Koniec wojny zastał go w rejonie Dojrana, gdzie służył w 9 dywizji piechoty.

W 1919 skierowany do Sofii, gdzie kierował sekcją historyczną Kwatery Głównej armii bułgarskiej. W 1920 uczestniczył w demarkacji linii granicznej bułgarsko-greckiej. W 1922 rozpoczął wykłady w szkole wojskowej. Powrócił do czynnej służby w 1923 jako dowódca kompanii piechoty w Wielkim Tyrnowie, a od 1924 szef szkolenia taktycznego w 1 Dywizji Piechoty. W latach 1925–1928 kierował bułgarskim wywiadem wojskowym, który zreorganizował i utworzył nowe struktury odpowiedzialne za pozyskiwanie informacji wywiadowczych.

W marcu 1930 wyjechał do Rzymu, gdzie objął funkcję attache wojskowego. Swoją misję zakończył w sierpniu 1932, a po powrocie do kraju objął dowództwo 14 pułku piechoty. W 1934 był dowódcą 8 dywizji piechoty, a w 1935 dowódcą 4 Armii. W 1936 przeszedł w stan spoczynku i zajął się pisaniem książek z historii wojskowości.

14 listopada 1938 otrzymał stanowisko ministra spraw wewnętrznych w rządzie Georgi Kjoseiwanowa. Po dymisji ze stanowiska w 1940 podjął pracę w zakładach tytoniowych Tikworian. Po przejęciu władzy przez komunistów Nedew był represjonowany. W 1950 funkcjonariusze ministerstwa spraw wewnętrznych zrewidowali dom generała i skonfiskowali jego odznaczenia, książki i dokumenty osobiste. Nikoła Nedew trafił do obozu pracy w Belenem, gdzie był więziony przez trzy lata. Zmarł w 1970 w Sofii.

Był żonaty (żona Cwetanka Grozdanowa (1892-1984)), miał dwoje dzieci (córkę Ruskę i syna Dimityra).

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) (1907)
• porucznik (Поручик) (1910)
• kapitan (Капитан) (1913)
• major (Майор) (1918)
• podpułkownik (Подполковник) (1923)
• pułkownik (Полковник) (1928)
• generał major (Генерал-майор) (1935)

Odznaczenia

• Order za Waleczność IV st.
• Order Zasługi Wojskowej II st.
• Order Świętego Aleksandra II st.
• Krzyż Żelazny II kl.

Publikacje

• 1923: Дойранската епопея 1915 – 1918
• 1927: България в Световната война 1915 – 1918
• 1928: Освобождението на София
• 1934: Национална гордост
• 1937: Боевете при Плевен
• 1940: Операциите в Македония. Дойранската епопея

Bibliografia

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 317–318.
• Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.4. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 313.